Άσυλο ιδεών και όχι εγκληματιών
Τον τελευταίο μήνα βιώσαμε περιστατικά, που μας κάνουν να αισθανόμαστε ότι είμαστε σε προηγούμενες εποχές έντονων πολιτικών παθών και κοινωνικών αναταραχών. Αρχικά είχαμε το τραγικό συμβάν του θανάτου ενός μαθητή από το όπλο ενός ειδικού φρουρού, εν συνεχεία τη διάλυση των πάντων και η κατάληξη υπήρξε το τρομοκρατικό κτύπημα με ριπές κατά του οχήματος των ΜΑΤ, από χώρο προστατευόμενο από το άσυλο.
Μετά τον θάνατο του μαθητή, η συντεταγμένη Πολιτεία λειτούργησε τάχιστα και ασκήθηκε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως, οπότε και οποιαδήποτε έκρηξη δεν είχε κανένα νόημα. Δηλαδή, τι ήθελαν οι διαδηλωτές να γίνει; Να κρεμαστεί ο ειδικός φρουρός στο Σύνταγμα; Αυτή είναι η Δημοκρατία; Προφανώς όχι, καθώς σε μια ευνομούμενη δημοκρατική Πολιτεία ο καθείς δικαιούται του νομίμου δικαστή του.
Η κυβέρνηση ωστόσο και οι υπεύθυνοι του υπουργείου, διακατεχόμενοι από φοβικά σύνδρομα, με τη ρήση τους ότι η Αστυνομία θα λειτουργήσει αμυντικά, έδωσαν το έναυσμα στους «κουκουλοφόρους» να σπείρουν τη βία και την ανομία σε όλη τη χώρα. Τι θα πει αμυντική ή επιθετική Αστυνομία; Η Αστυνομία οφείλει να λειτουργεί στο πλαίσιο των νόμων για να επιβάλει την τάξη. Όταν πρέπει οφείλει να επιτίθεται και όταν δεν πρέπει να μη δρα. Η αμυντική Αστυνομία τι σημαίνει; Σημαίνει προφανώς αυτό που είδαμε: Να έχει εντολή να μη συλλαμβάνει όσους λεηλατούν.
Σε όλο αυτό το παιχνίδι σιγοντάρισε και μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων, οι οποίοι συμπεριφέρονταν ως ξεχασμένοι αναρχικοί της δεκαετίας του ’60 και λοιδορούσαν συνέχεια την ελληνική Αστυνομία, δικαιολογούσαν τους εγκληματίες, δεν έκαναν λόγο για τα 142 παιδιά των ΜΑΤ, που τραυματίστηκαν για την προστασία των περιουσιών των πολιτών και επέτρεψαν σε άεργους τεμπέληδες ψευτοαναρχικούς να διαλύσουν τις περιουσίες πολιτών και να δυναμιτίσουν την ασφάλεια της κοινωνίας. Έβριζαν την Αστυνομία λες και είναι εχθρός της κοινωνίας και έκλειναν το μάτι στους εγκληματίες. Στη συνέχεια, βέβαια, έριχναν κροκοδείλια δάκρυα στα αποκαΐδια των Αθηνών.
Αποκορύφωμα όλης αυτής της ανομίας ήταν οι πυροβολισμοί κατά ριπάς μέσα από πανεπιστημιακό χώρο με στόχο τη ζωή ανθρώπων. Με αυτόν τον εναργή τρόπο φάνηκε, τελικά, ότι το άσυλο έχει καταργηθεί. Το πανεπιστημιακό άσυλο είναι η διασφάλιση της ακαδημαϊκής ελευθέριας και η ελεύθερη διατύπωση ιδεών. Έχει μάλιστα, περισσότερο συναισθηματική αξία, καθώς στις δημοκρατικές κοινωνίες ο καθείς δύναται παντού να διατυπώσει τις ιδέες του.
Η διατήρηση ενός ασύλου ανομίας και παρανομίας, που επιτρέπουν οι πρυτάνεις, η χρησιμοποίηση των Πανεπιστημίων από παραστρατιωτικές ομάδες αντιεξουσιαστών και η ανοχή των πρυτανικών αρχών, οι οποίες αποδεικνύονται κατώτερες του ρόλου τους, επιβάλλουν στη νομοθετική εξουσία, τάχιστα, με νομοθετική πρωτοβουλία, να οριοθετήσει το άσυλο μόνο στο επίπεδο των ιδεών και να επιβάλει την καταστολή κάθε παράνομης δραστηριότητας εντός των πανεπιστημίων, ώστε να προστατεύσει τα πανεπιστήμια και την κοινωνία από τους εγκληματίες και τους άχρηστους πρυτάνεις.