Των ημερών

= Ξαναρχίζουμε με αυτονόητα: Βλέπουμε με τη μέγιστη κατανόηση και συμπάθεια τις μαζικές μαθητικές κινητοποιήσεις. Διακρίνουμε όλα τα αισθήματα της χαράς, της εκτόνωσης, του προβληματισμού, της θλίψης. Ενίοτε, του χαβαλέ.

= Κι άλλο αυτονόητο: Όλες οι πρωτοβουλίες που εμπλουτίζουν το Λαϊκό Κίνημα, που του δίνουν νέες διαστάσεις και νέες μορφές αγώνα, που το ζωοδοτούν, είναι ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣ απ’ όλους όσους συνεχίζουν να αναφέρονται σε Λαϊκό Κίνημα – Λαϊκούς Αγώνες. Με προτάσεις προφανώς, αυτοοργάνωση και αυτοσυγκράτηση, με σχέδιο εντέλει για την κοινωνία (και την πατρίδα, για να μην ξεχνιόμαστε…).

= Και μια απορία: Βλέπουμε τον ξεσηκωμό κυρίως των παιδιών της μεσαίας αστικής τάξης, των μεσοαστών, των «μικρομεσαίων» θα έλεγε ίσως ο Ανδρέας Παπανδρέου, που συνηθισμένα σ’ έναν αστικό τρόπο ζωής τρέμουν για τη μελλοντική τους εξασφάλιση (έλεος, από τώρα οι 16χρονοι;), βλέποντας την αλλαγή των οικονομικών συνθηκών και το μελλοντικό στρίμωγμα. ΠΑΡΑΤΗΜΕΝΟΙ συνήθως από τους δύο εργαζόμενους γονείς και εν παραλλήλω ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΙ. Αυτοί πρωτοστατούν σήμερα στις μαθητικές κινητοποιήσεις αλλά και στα περαιτέρω… Σε αυτούς αναφέρονται όσοι ασύστολα ψηφοθηρούν και λαϊκίζουν. Αλήθεια, συμμετέχει σε όλα αυτά και η νεολαία στα δυτικά; Πέρα από το Ποτάμι;

ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ, ΧΙΛΙΕΣ ΛΕΞΕΙΣ

Έξαφνα, εκεί που παραιτημένοι ακούγαμε τις «συνήθεις» μεσημεριανές ειδήσεις, συνοδευόμενες από τις αντίστοιχες ομοειδείς εικόνες, μ’ ένα ΞΑΦΝΙΑΣΜΑ βρεθήκαμε μπροστά σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ. Νέοι και νέες, κρατώντας πανό με τα αιτήματά τους, διέκοψαν την περασμένη Τρίτη την «κανονική» ροή του τηλεοπτικού προγράμματος (ή προϊόντος;) και μετέδωσαν ΖΩΝΤΑΝΑ, ΕΚΤΟΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ – ΕΝΤΟΣ ΖΩΗΣ, το μήνυμά τους. Γνωρίζοντας και οι ίδιοι τη σχέση μέσου και μηνύματος, έχοντας προφανώς διαβάσει την «Κοινωνία του Θεάματος» του Γκι Ντεμπόρ, απάντησαν με τον ίδιο τρόπο: Ατον καθημερινό βομβαρδισμό σκουπιδιών, λίγα, ελάχιστα λεπτά μιας άλλης πληροφόρησης.

Και τι είπε γι’ αυτά αυτός ο Χρήστος Παναγόπουλος, πρόεδρος της ΝΕΤ, για τους ανθρώπους που κατέλαβαν στιγμιαία τα πλατό της κρατικής τηλεόρασης; Ότι δεν έχουν «κοινωνικό πρόσωπο»(!).

Ώπα ρε μεγάλε, τι είναι οι άνθρωποι δηλαδή, δεν κατάλαβα, όταν πληρώνουν (-νουμε) υποχρεωτικά στους λογαριασμούς της ΔΕΗ την εισφορά υπέρ της ΕΡΤ είναι (είμαστε) καλοί ως καταναλωτές, καλοί ως φορολογούμενοι, έχουν (έχουμε) ονοματεπώνυμο, κι όταν αντιδρούνε (-ούμε) ως πολίτες δεν έχουν (έχουμε) πρόσωπο;

Το απεχθές πρόσωπο της κάθε ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΗΣ εξουσίας.

«Επεισόδιο που ξεπερνά οποιαδήποτε ανοχή μιας δημοκρατίας», συνέχισε. Της δικής σας αντίληψης περί ανοχής σε μια δημοκρατία προφανώς, κύριε εκπρόσωπε, όπου ανεβάσατε τους τόνους επικίνδυνα, ακριβώς και μόνο για τον λόγο ότι «τρίζει η καρέκλα σας». Αλλά σε όλες τις δημοκρατικές χώρες (πλην μίας, της δικής μας) όποιος αναλαμβάνει τις ΕΥΘΥΝΕΣ του πάει εν συνεχεία σπίτι του. Τα άλλα είναι εκ του περισσού, «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Κύριε εκπρόσωπε, έρημε κι απρόσωπε.

(Με τα συνθήματα που έγραψαν στα πανό τους οι διαμαρτυρόμενοι διαφωνώ, όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία, πλην όμως τούτες τις πονηρές ημέρες καλό είναι να δηλώνει κανείς ευθαρσώς τι και πώς…)

«Κάθε φορά που γίνεται κάτι καινούργιο, ένας μικρός δαίμονας γεννιέται». (Έμιλι Ντίκινσον)

Πού βρισκόμαστε;

Ο Καραμανλής βαριανασαίνει, ο Καρατζαφέρης δίπλα του χαμογελά. Έγινε ήδη συγκάτοικος. Κι εκεί που όλοι θεωρούσαν/θεωρούν τη Δεξιά νεκρή, «να τη πετιέται…» (και ποιος την ξαναζωντάνεψε;).

Στο μεταξύ το μπαλάκι πηγαινοέρχεται ανάμεσα στις δύο εκδοχές της Δεξιάς, τις δύο επίσημες της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, της Δεξιάς και της Αριστεράς…

Πώς τοποθετούνται οι «δυόμισι (2½) Αριστερές;»

– Ο ΣΥΡΙΖΑ χύμα στο κύμα.

– Το ΚΚΕ περιοριζόμενο στη ΛΑΪΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ των κινητοποιήσεων.

– Το εναπομείναν ΠΑΣΟΚ (καλά, για το άλλο, το πλειοψηφικό, το εκσυγχρονιστικό, το καθεστωτικό, δεν πιστεύω να θέλετε να ασχοληθώ… αυτοί ασχολούνται με δημοσκοπήσεις…), όλο αυτό που κατά καιρούς έχει περιγραφεί ή έχουμε περιγράψει ως σοσιαλιστικό, πατριωτικό, δημοκρατικό, σε πλήρη αμηχανία.

ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ, ΑΛΩΝΙΖΕΙ ΟΠΟΙΟΣ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙ…

ΜΗΠΩΣ 34 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ βρεθήκαμε ξαφνικά σε περίοδο ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΗ εκείνης του 1963-67; Μήπως; Μυστήριος κύκλος…

Σφηνάκια

= Αγαπητέ και συμπαθή, κύριε Λαζόπουλε, με όλη την εκτίμηση, ο λαϊκισμός σας προκύπτει αφόρητος και, επιτρέψτε μου, μονοδιάστατος. Προφανώς ουδεμία σχέση έχετε με τα τηλεοπτικά σκουπίδια, απεναντίας, αλλά δεν αρκεί…

=Καλά, τι θα γίνει με τον μεγαλοδικηγόρο, τον πιο έξυπνο απ’ όλους, θα μας δείρει όλους και όλες; Σύνελθε, μεγάλε…

= «Επιτέλους, μετά από πολλά πολλά χρόνια, η Ελλάδα ξαναπροσφέρει κάτι στην ανθρωπότητα» (για το γεγονός). Αχ, ρε φίλε Δημήτρη, θα τα έγραφες αυτά αν ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΕ ο ΣΗΜΙΤΗΣ;

ΥΓ.: Έγινε η κηδεία του μεγάλου Τάσσου Παπαδόπουλου, και στη Μεγαλόνησο έχει απομείνει μόνον άλλος ένας μεγάλος (δυστυχώς), ο ηλικιωμένος Βάσος Λυσσαρίδης. Καλά, ο Χριστόφιας αλλού γι’ αλλού.

Έγινε η κηδεία και έλειπαν από αυτήν οι επώνυμοι εκπρόσωποι των δύο κομμουνιστογενών κομμάτων της Ελλαδικής Αριστεράς. Κρίμα… (δεν συγχωρούν, κατανοώ, αλλά και δεν συγχωρούνται…). Στην Κύπρο όπου ΚΥΒΕΡΝΑΕΙ η ΑΡΙΣΤΕΡΑ (μαζί με τη μεταλλαγμένη Δεξιά) φαίνεται το πρόσωπό σας (αυτό που επιμελώς κρύβεται εδώ υπό το πρόσχημα της αντιδεξιάς πολιτικής και της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της (Δεξιάς κυβέρνησης).