«Το εισιτήριο»
«Ψηφίζεται» σήμερα ο προϋπολογισμός του 2009, ένας προϋπολογισμός χειρότερος του οποίου δεν έχει υπάρξει τα τελευταία πενήντα χρόνια, με εξαίρεση ίσως κάποιους προϋπολογισμούς των μεταπολεμικών και εμφυλιακών χρόνων.
Αποτυπώνει ο προϋπολογισμός αυτός με τα μελανότερα χρώματα τη ζοφερή εικόνα της οικονομίας που έρχεται το 2009. Δεν είναι μόνο αντιλαϊκός, ελλειμματικός και αντιαναπτυξιακός, όπως τον χαρακτήρισα και σε προηγούμενο σημείωμα, είναι και ένας προϋπολογισμός αχυρένιος, ο οποίος στο πρώτο φύσημα του ανέμου θα σκορπιστεί. Αυτός ο άθλιος προϋπολογισμός βυθίζει τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα στην ανέχεια και τη νεολαία στην αβεβαιότητα.
Με την ψήφισή του, πέφτει και η αυλαία των κοινοβουλευτικών εργασιών για το τρέχον έτος. Και εκείνοι που θα τον υπερψηφίσουν αλλά και εκείνοι που θα τον καταψηφίσουν, θα ανταλλάξουν θερμές μεταξύ τους ευχές, το επιβάλλουν οι άγιες ημέρες, για «καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένο το 2009» για τους ίδιους και για τον λαό, μόνο που για τον τελευταίο είναι ευχές άνευ αντικρίσματος. Ακολούθως, πολλοί από τους υπερψηφίσαντες και καταψηφίσαντες θα πάρουν τον δρόμο για τους πιο ελκυστικούς προορισμούς που προσφέρουν τις ιδανικότερες συνθήκες για την πραγμάτωση «τύποις και ουσία» των χριστουγεννιάτικων ευχών, αφού προηγουμένως «διέλθουν» φευγαλέα από τις εκλογικές τους περιφέρειες.
Πληροφορούμαστε ότι ένα ποσοστό θα κατευθυνθεί στους πλέον προσφιλείς προορισμούς της Ευρώπης (Παρίσι, Ελβετία κ.λπ.) αλλά και σε εξωτικούς προορισμούς άλλων περιοχών της υφηλίου. Σε εποχή βαθιάς οικονομικής κρίσης και δυσπραγίας του λαού μας, αυτό αποτελεί πρόκληση και αποδεικνύει έλλειψη ευαισθησίας. Χάθηκε η Βυτίνα, το Μέτσοβο, η Ελάτη, το Πήλιο, τα όμορφα νησιά μας, η Κρήτη, τα όμορφα χωριά της Ηπείρου, της Πελοποννήσου, όλης της χώρας, αλλά και η Κύπρος για λόγους εθνικούς; Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την απελπισία και την απόγνωση στην οποία βρίσκονται χιλιάδες ελληνικές οικογένειες τις άγιες ημέρες που έρχονται; Φαίνεται ότι δεν μας δίδαξε τίποτε η εξέγερση της νεολαίας.
Φίλε αναγνώστη, θα σου διηγηθώ ένα συγκλονιστικό περιστατικό του οποίου υπήρξα αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς: Την περασμένη Πέμπτη, βγαίνοντας από το Μετρό στο Σύνταγμα, ανάμεσα στο πλήθος το οποίο εκινείτο από και προς τις αποβάθρες, μια μέσης ηλικίας κυρία, φτωχά ντυμένη αλλά αξιοπρεπής, σταματάει μπροστά μου έναν νεαρό λέγοντάς του: «Έχετε την καλοσύνη, σας παρακαλώ, να μου δώσετε το εισιτήριό σας για να πάω στο σπίτι μου»; Ο νεαρός μετά το αιφνίδιο σοκ και την αμηχανία του, ανταποκρίθηκε. Το περιστατικό αυτό με συγκλόνισε. Είναι ένα δείγμα της ανάγκης που μαστίζει συνανθρώπους μας και οι οποίοι από αξιοπρέπεια δεν μπορούν να κραυγάσουν. Αυτό το βαθύτερο δράμα φαίνεται ότι δεν αγγίζει την ευαισθησία της πολιτικής αλλά και κάθε άλλης ελίτ, οι οποίες κάθονται ανυποψίαστες πάνω σ’ ένα λαϊκό ηφαίστειο του οποίου η έκρηξη είναι ζήτημα χρόνου.