Τάσσος: Η πολιτική και η εθνική του έγνοια

Όπως κι αν κριθεί, ένα είναι αδιαμφισβήτητο για τον άνδρα που το αιματοβαμμένο χώμα της Κύπρου εσκέπασε χθες: Υπήρξεν ευθύς. Υπήρξεν αταλάντευτος. Υπήρξε συνεπής. Ποτέ του ευθυνόφοβος. Αρετές που απέδειξε στην πράξη. Σε μια μακρά διαδρομή αγώνων και θυσιών. Όταν ως νέος συνετάσσετο στην πρώτη γραμμή του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου. Όταν στη συνέχεια ως πολιτειακός αξιωματούχος συνέδραμε με ριζοτόμες αποφάσεις στη διαμόρφωση του κρατικού προσώπου της χώρας του. Όταν δίπλα στον Εθνάρχη Μακάριο ανθίστατο στη συνωμοσία και τελικά στην κυπροκτόνο προδοσία. Και όταν τέλος, ως θεσμικός ταγός, ποδηγέτησε τον Κυπριακό Ελληνισμό μέσα από ναρκοθετημένες ατραπούς κι εκβιαστικά διλήμματα. Ανθιστάμενος και διατυπώνοντας το ιστορικό του «Όχι» στο έωλο σχέδιο που αναιρούσε την Κυπριακή Δημοκρατία και καθυπονόμευε το προσδόκιμο εθνικής επιβιώσεως και ιστορικής προοπτικής του λαού της.

Ο θάνατος μπορεί να επισφραγίζει τη φυσική αποδημία του ανδρός. Αλλ’ ό,τι ο Τάσσος Παπαδόπουλος υπήρξε και ό,τι παρέδωσε ως μαρτυρίαν αγώνος και κατάθεση αρετής ενώπιον της Ιστορίας, θα παραμείνει για τον σύνολον Ελληνισμόν δείκτης πορείας και αντιστάσεως σε δύσκολες εθνικές ώρες. Μνήμη και παρακαταθήκη γι’ αυτό που με πάθος υπηρέτησε.

Και που συνοψίζεται σ’ ένα και μόνο, την κρατική επιβίωση της Κύπρου, ως θεμελιώδη προϋπόθεση για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού της στη φυσική του γεωγραφία. Στο οικείο χώμα που σκεπάζει τον ίδιο.