«Λαέ μου, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε»…
Ο κυβερνητικός λόγος εμφανίστηκε επί μακρόν ψιμυθιωμένος και αποπροσανατολιστικός, υποκριτικός και ανειλικρινής, με δεδομένο ότι επιδίωκε να εξωραΐσει μια πολιτική την οποία η ίδια η εκλογική βάση του συντηρητικού χώρου όχι μόνο δεν κατανοούσε, αλλά και επ’ ουδενί επιθυμούσε.
Η τραγωδία του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου έγκειται στο ότι τους δικούς του οραματισμούς και επιδιώξεις επιδίωξε να εμφανίσει και ως επιθυμία του συντηρητικού πολιτικού χώρου, σε πλήρη άγνοια και παραγνώριση των τάσεων και αγκυλώσεων της παράταξής του, των πελατειακών σχέσεων και της διαπλοκής με τους εξωθεσμικούς πόλους εξουσίας, αλλά και τον, κατά την παραδοσιακή έννοια, «ξένο παράγοντα».
Ο κ. Καραμανλής, αντί του δυναμικού εκσυγχρονισμού της Συντηρητικής Παράταξης και του πειθαναγκασμού της να παρακολουθήσει εκούσα άκουσα τον ευρωπαϊκό βηματισμό του 21ου αιώνα, προτίμησε να «κολακεύσει» τον κομματικό πατριωτισμό, να συμβιβασθεί και να διαμοιρασθεί την εξουσία με τους προεστούς της κομματικής γραφειοκρατίας και τους βλαστούς των υπόλοιπων «κομματικών δυναστειών» της Δεξιάς (Μητσοτάκηδες, Βαρβιτσιώτηδες και λοιπούς υποκομισσάριους του Συντηρητισμού).
Δεν μιμήθηκε καν τον θείο του, τον Κ. Καραμανλή τον Πρεσβύτερο, που ευθύς ως ίππευσε το άτι της Δεξιάς, εν «μιά νυκτί και μόνη», ξεδόντιασε τα «τζάκια» του συντηρητικού χώρου και με τη «μεταδημότευση» στο νεοϊδρυθέν κόμμα του «Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις» (ΕΡΕ), ισχυρών παραγόντων από τον κεντρώο χώρο (Αβέρωφ, Κ. Τσάτσος, Γρ. Κασιμάτης, Τάκος Μακρής κ.ά.), μετατόπισε το κέντρο βάρους της παράταξης στο προσωπαγές στοιχείο.
Ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, αντί των ισχυρών μεταγραφών, αρκέσθηκε στην προσέλκυση με δέλεαρ τα «ωφελήματα της εξουσίας» στοιχείων που μάλλον αντανακλούσαν τον «πολιτικό γενιτσαρισμό» της εποχής της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αλλά οι εκ περιστάσεως «γενίτσαροι» στις πρώτες δυσκολίες, αντί της σύμπηξης αρραγούς μετώπου, μετέρχονταν την τακτική της ανατροπής των καζανιών και της πρόκλησης αναταράξεων και αναταραχών σε συμμαχία με το «βαθύ κράτος» της Δεξιάς.
Το τελευταίο εν όψει απώλειας των ωφελημάτων νομής της εξουσίας, κυρίως στα υπό κρατική εποπτεία Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, άρχισε να καλλιεργεί τις συμμαχίες και τις διαπλοκές με τη διαφαινόμενη στο βάθος του ορίζοντα «πράσινη εξουσία»!
Στο σημείο δε αυτό αρχίζει η είσοδος στο «τραγωδιακό κύκλο» και του Γ. Παπανδρέου, γόνου επίσης «κραταιάς» πολιτικής δυναστείας, μέλος της οποίας, ο ομομήτριος κ. Νίκος Παπανδρέου, πιστός στην τακτική του «υπηρέτη δύο αφεντάδων», χωρίς ελληνική ερυθρίαση προσώπου, δηλώνει urbi et orbi ότι ο ίδιος ψήφισε στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ τον κ. Ομπάμα, «δεδομένου ότι διατηρεί διπλή υπηκοότητα. Και ελληνική και εκείνη των ΗΠΑ!
Η διαπλοκή, πλέον, αλλά και τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας, ήδη έχουν θέσει στη δαγκάνα τους και τον κ. Παπανδρέου και αναμένουν, καιρώ τω δέοντι, την εξόφληση των σημερινών επιταγών στήριξής του, ίνα επαληθευθεί η προφητεία του Εθνικού Ποιητή, λέγοντος:
«Λαέ μου, καλέ και ηγαπημένε,
πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε…».
Ο κ. Καραμανλής ο Νεώτερος, αν και όχι άμουσος στη διαχείριση της πολιτικής εξουσίας, προφανώς ξεχνά την περίφημη ρήση του Ντοστογιέφσκι, «αν δεν υπάρχει Θεός, τότε όλα επιτρέπονται», που συνοψίζει εύστοχα τα θέματα του μηδενισμού, που κυριαρχεί σήμερα στην παράταξή του, και την απόφανση του Νίτσε, «ο Θεός απέθανε» και επομένως «δεν υπάρχει σκοπός». Και κατ’ ακολουθίαν τούς «δεσμούς λύσατε»…
Στην Ελλάδα, ακόμη και των αρχών του 21ου αιώνα, η πολιτική παραμένει η επαγγελματική ενασχόληση των οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών. Και κυρίως, των εκλεκτών της κομματικής γραφειοκρατίας, τα δε κόμματα, κυρίως τα «κόμματα εξουσίας», είναι διαμορφωμένα στο πλαίσιο της «επαγγελματικής διεξόδου» έννιων ατόμων που έχουν την αντίληψη ότι είναι προορισμένοι να διαφεντεύουν τις τύχες των άλλων! Μάλιστα η «κάστα» αυτή των επαγγελματιών της πολιτικής ενδομύχως δεν θεωρεί την ανεξαρτησία των πολιτών εγγύηση ελευθερίας. Τη βλέπει μάλλον ως εμπόδιο στην ανεμπόδιστη και ιδιοτελή νομή της εξουσίας από τους ίδιους…
Οι επαγγελματίες του είδους πάση θυσία αποστρέφονται την αντίληψη ότι η πολιτική συνεπάγεται δύσκολές αποφάσεις και το βολικότερο γι’ αυτούς, στην περίπτωση των δύσκολων αποφάσεων, είναι η αποφυγή τους…