Η «κινδυνολογία» για την οικονομία και η πραγματικότητα
Δηλαδή, η απογοητευτική εξέλιξη του δημοσιονομικού προγράμματος όχι μόνο δεν επιτρέπει την προώθηση στοχευμένων μέτρων για την ανακούφιση των ελληνικών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, αλλά ψηφίζεται και νόμος με τον οποίο επιβαρύνονται με 4,1 δισ. ευρώ το 2008, το 2009 (κυρίως) και το 2010!
Η κινδυνολογία, όταν μάλιστα στρεβλώνει την πραγματικότητα, είναι κακό πράμα, γιατί επηρεάζει δυσμενώς την οικονομία. Και η οικονομία είναι κυρίως κλίμα. Αλλά τι την ήθελε αυτήν την παρέμβαση που έκανε τελευταία το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών μ’ ένα Δελτίο Τύπου στο οποίο ανέφερε ότι «η κινδυνολογία που αναπτύσσεται αναφορικά με την ελληνική οικονομία δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα», τονίζοντας μάλιστα ότι «τα τελευταία τέσσερα χρόνια η Ελλάδα πέτυχε τη μεγαλύτερη δημοσιονομική προσαρμογή στη Ζώνη του Ευρώ» και υπενθυμίζοντας «τα επιτεύγματα σε ό,τι αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, το δημόσιο χρέος, τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και τη μείωση της ανεργίας». Στη συνέχεια, αντιφάσκοντας, προσέθετε ότι «η Ελλάδα επηρεάζεται λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους που συσσωρεύτηκε στο παρελθόν, αλλά και από τα πρόσφατα γεγονότα».
Ακριβώς! Αυτή είναι η πραγματικότητα! Και οι αναγνώστες του «ΠΑΡΟΝ» γνωρίζουν ήδη από το άρθρο μας την περασμένη εβδομάδα, όσον αφορά τουλάχιστον στα δημοσιονομικά και ιδιαίτερα στο δημόσιο χρέος, ότι, παρά το γεγονός ότι μετά το 1996 επεκράτησαν στη χώρα μας ιδιαίτερα ευνοϊκές συνθήκες, δεν έγινε σοβαρή αποκλιμάκωση του δημόσιου χρέους ως ποσοστού τουλάχιστον ΑΕΠ και ότι, αν δεν γινόταν η περιβόητη αναθεώρηση, θα βρισκόταν ακόμα σε επίπεδα άνω του 100% του ΑΕΠ.
Ήδη, από πρόσφατα στοιχεία προκύπτει ότι, με βάση το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, η χώρα μας καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στον πίνακα των χωρών της
Ευρωζώνης (94,8% του ΑΕΠ), έναντι της δεύτερης Ιταλίας με 104,1% του ΑΕΠ και έναντι 66,3% του ΑΕΠ του μέσου όρου της Ευρωζώνης.
Τώρα το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών μιλά για «κινδυνολογία», αλλά υπενθυμίζουμε ότι εκείνο «πρωτοκινδυνολόγησε» με τη γνωστή φοροεισπρακτική καταιγίδα, με την οποία τρομοκράτησε τους πολίτες, τα ελληνικά νοικοκυριά και τους φορολογούμενους, επιβεβαιώνοντας έτσι ότι δεν είχε προωθήσει τα τέσσερα τελευταία χρόνια την αναγκαία δημοσιονομική αναπροσαρμογή, παρά το ευνοϊκό ελληνικό και διεθνές οικονομικό περιβάλλον, και σηματοδοτώντας την αναστροφή της εικόνας της Νέας Δημοκρατίας.
Η λήψη των φοροεισπρακτικών αυτών μέτρων κατέδειξε στην κοινή γνώμη ότι προωθήθηκε προκειμένου να βελτιωθεί το δημοσιονομικό αποτέλεσμα του 2008 και, κυρίως, να στηριχθεί το δημοσιονομικό πρόγραμμα του επόμενου έτους. Πρόκειται για τον Νόμο 3697/2008, που ψηφίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο και που αποβλέπει στην εξασφάλιση πρόσθετων εσόδων 4,1 δισ. ευρώ μέχρι το τέλος του 2010. Από αυτά, ποσό 3 δισ. ευρώ αποτελούν εφάπαξ έσοδα, που, όπως είναι φυσικό, γονατίζουν τα ελληνικά νοικοκυριά. Από τα συνολικά αυτά έσοδα, τα περισσότερα αναμένεται να εισπραχθούν το 2009, ενώ ένα μικρό μέρος θα ενισχύσει τα έσοδα του 2008 (κατά 700 εκατ. ευρώ περίπου) και του 2010. Πρόκειται για έναν σαδιστικό παραλογισμό. Σε μια περίοδο κατά την οποία σημειώνεται, λόγω της οικονομικής κρίσης, των διεθνών τιμών πετρελαίου και της αύξησης βασικών τιμών εμπορευμάτων και κυρίως τροφίμων, αναπόφευκτη μεταφορά εισοδήματος από τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις, δηλαδή σημειώνεται απώλεια εισοδήματος, η οποία δεν μπορεί να ανακτηθεί βραχυχρόνια, το ελληνικό υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών επιβαρύνει τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις με πρόσθετα 4,1 δισ. ευρώ, ενώ θα έπρεπε να είχαν προωθηθεί στοχευμένα μέτρα για την ανακούφισή τους!
Υπάρχει, συνεπώς, επικίνδυνη αδυναμία της οικονομικής πολιτικής και όχι «κινδυνολογία». Διότι δεν προχώρησαν αποφασιστικά οι απαιτούμενες τολμηρές διαρθρωτικές αλλαγές. Το επεσήμανε άλλωστε και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, καθηγητής Γιώργος Προβόπουλος, ο οποίος, την ίδια μέρα που το υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών μιλούσε για κινδυνολογία, δήλωσε, «αδειάζοντάς» το, ότι «για να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των επενδυτών στην ελληνική οικονομία απαιτείται η αντιμετώπιση των διαρθρωτικών αδυναμιών που τροφοδοτούν το δημόσιο έλλειμμα».