επικαιρότητα
1
Ο Καναδάς είναι μια πλούσια και φιλήσυχη χώρα, με ένα ιδιότυπο σύστημα διακυβέρνησης, ένα κράμα με στοιχεία Δημοκρατίας και αποικιοκρατίας. Δεν απασχολεί τα ΜΜΕ, καθώς δεν σημειώνονται απεργίες, συλλαλητήρια, πορείες, ταραχές και οξύτατες πολιτικές αντιπαραθέσεις. Οι πολίτες είναι πειθαρχικοί, ήσυχοι και μάλλον ψυχροί απέναντι στις πολιτικές εξελίξεις. Αυτή η, παραδοσιακά, ήρεμη πολιτικά χώρα έχει ένα καθεστώς διακυβέρνησης με έντονα τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας, που ακόμη τα ανέχονται οι πολιτικοί και οι πολίτες της. Καθήκοντα αρχηγού του κράτους με αυξημένες αρμοδιότητες στη ρύθμιση του πολιτεύματος ασκεί ο γενικός κυβερνήτης, ο οποίος διορίζεται από τη βασίλισσα της Βρετανίας, η οποία έχει το δικαίωμα οποτεδήποτε κρίνει αναγκαίο να παύει τον γενικό κυβερνήτη και να διορίζει νέο. Διεξάγονται βουλευτικές εκλογές και πρωθυπουργός ορίζεται ο αρχηγός του κόμματος που θα έρθει πρώτο στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, έστω κι αν δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία σε έδρες, καθώς στη Βουλή δεν γίνεται ψηφοφορία για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Ο συνολικός αριθμός των βουλευτικών εδρών είναι 308 έδρες. Την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου διεξήχθησαν γενικές βουλευτικές εκλογές στον «παγωμένο πολιτικά» Καναδά, στις οποίες πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Συντηρητικό Κόμμα του πρωθυπουργού Στίβεν Χάρπερ, που κέρδισε 143 έδρες. Τα τρία κόμματα της αντιπολίτευσης, το κόμμα των Κεντρώων Φιλελεύθερων, το κόμμα των Σοσιαλιστών Νέων Δημοκρατών και το Αυτονομιστικό Μπλοκ του Κεμπέκ κατέβηκαν στις εκλογές ξεχωριστά και κέρδισαν τις υπόλοιπες 165 έδρες. Έτσι ο Χάρπερ, υπερσυντηρητικός νεοφιλελεύθερος και θαυμαστής του Μπους, κέρδισε άλλη μια πρωθυπουργική θητεία. Όμως τα δύο ισχυρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης, οι Κεντρώοι Φιλελεύθεροι και οι Σοσιαλιστές συνασπίστηκαν μετά τις εκλογές σε ενιαίο μέτωπο με επικεφαλής τον ηγέτη των Φιλελεύθερων Στεφάν Ντιόν και με επιστολή τους προς τη γενική κυβερνήτη Μικαέλα Τζιν ζήτησαν την αποπομπή του πρωθυπουργού Χάρπερ με το αιτιολογικό ότι δεν διαθέτει την πλειοψηφία της Βουλής και δεν έλαβε μέτρα για την προστασία της οικονομίας από την κρίση. Η γενική κυβερνήτης απέρριψε το αίτημα της αντιπολίτευσης και τώρα ο Ντιόν απειλεί με ανένδοτο αγώνα για την απομάκρυνση της Δεξιάς κυβέρνησης. Λέτε να ανάψουν τα αίματα και στον «παγωμένο» Καναδά και να έρχονται ειδήσεις και από την, παραδοσιακά, φιλήσυχη αυτή χώρα;
2
Είναι γνωστός ο διακαής πόθος του Μπους να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ η Ουκρανία και η Γεωργία, δύο χώρες που συνορεύουν με τη Ρωσία (μέλη της τέως ΕΣΣΔ) και είναι τώρα ανεξάρτητες χώρες με φιλοδυτικά καθεστώτα. Ο Μπους επιθυμεί την ένταξή τους για να ολοκληρώσει το σχέδιό του, αυτό της περικύκλωσης της Ρωσίας με κράτη – προτεκτοράτα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Η επιθυμία αυτή της απερχόμενης ηγεσίας Μπους φυσικό ήταν να προκαλέσει την έντονη αντίδραση της Ρωσίας, αλλά και να φέρει σε δυσχερή θέση τις δύο μεγαλύτερες χώρες της ΕΕ, τη Γερμανία και τη Γαλλία. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί δεν ήθελαν να δυσαρεστήσουν τον Μπους, αλλά έβλεπαν ότι λόγω της ενεργειακής εξάρτησης των χωρών τους από τη Ρωσία θα έπρεπε να διατηρήσουν θερμές σχέσεις μαζί της. Ο Μπους έφερε το θέμα της ένταξης της Ουκρανίας και της Γεωργίας στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον περασμένο Απρίλιο στο Βουκουρέστι. Και πίεσε αφόρητα τους αρχηγούς των κρατών-μελών να εγκρίνουν την ένταξη. Και τότε η Μέρκελ και ο Σαρκοζί δεν υπέκυψαν στις πιέσεις του Μπους που είχε και τη βοήθεια του βρετανού πρωθυπουργού Μπράουν. Και θέλοντας να έχουν και τον σκύλο χορτάτο (τον Μπους) και την πίτα ολόκληρη (τη ρωσική πηγή ενέργειας) πέτυχαν την αναβολή της ένταξης Ουκρανίας – Γεωργίας αποφασίζοντας ότι το θέμα αυτό θα συζητηθεί στη Σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών τον Δεκέμβριο. Έτσι στην υπουργική Σύνοδο της 2 και 3 Δεκεμβρίου η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κοντολίζα Ράις, επανέφερε το θέμα της ένταξης, έχοντας την άποψη ότι οι αντιδράσεις Γερμανίας – Γαλλίας θα έχουν πλέον καμφθεί, για τον λόγο ότι οι τιμές του πετρελαίου έχουν σημαντικά μειωθεί και η ενεργειακή εξάρτηση της ευρωπαϊκής οικονομίας από τη Ρωσία δεν θα είναι πλέον θέμα προτεραιότητας για Γερμανία – Γαλλία. Η απόφαση της υπουργικής συνόδου ήταν πολύ διπλωματική. Παρέπεμψε στις ελληνικές καλένδες των διαπραγματεύσεων την ένταξη, χωρίς χρονοδιάγραμμα και προκαθορισμένη έκβαση. Και έτσι έμειναν όλοι ευχαριστημένοι και ο Πούτιν και η Μέρκελ με τον Σαρκοζί και ο απερχόμενος Μπους. Τώρα το πρόβλημα θα το έχει ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος Ομπάμα.