Είμαστε περήφανοι για σένα, πατέρα…
Με αυτά τα λόγια και φωνή που παλλόταν από συγκίνηση, η Αναστασία Παπαδοπούλου έκλεισε την ομιλία της, με την οποία εκ μέρους της οικογένειας αποχαιρέτισε τον εκλιπόντα κύπριο πολιτικό ηγέτη.
«Αγαπημένε μας μπαμπά, πάνε αρκετά χρόνια, όταν ήμουν ακόμη σχολείο, που προσπάθησες να με μάθεις να κάνω ομιλίες, τότε ήταν για σχολικούς διαγωνισμούς. Ποτέ δεν πίστευα ότι κάποτε θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τις γνώσεις που εσύ μου έδωσες για να σε αποχαιρετίσω για τελευταία φορά», είπε απευθύνοντας το ύστατο χαίρε στον πατέρα της.
«Συγχώρα με», συνέχισε, «γιατί σήμερα δεν θα μπορέσω να μιλήσω εκ του προχείρου όπως ήταν η δική σου ειδικότητα. Εξάλλου, σήμερα δεν μιλώ σε ακροατήριο, μιλώ για τη μητέρα, τα αδέλφια και την οικογένειά μας μόνο σε σένα».
Και πρόσθεσε: «Θα έβλεπες μπαμπά μου όλα αυτά σήμερα, αυτά που λένε για σένα, και θα τα έβρισκες υπερβολικά, περιττά, αχρείαστα. Ποτέ δεν γύρεψες ή δεν χρειάστηκες την αναγνώριση, ποτέ δεν επιδίωξες την ηρωοποίηση, ποτέ δεν σε ενδιέφερε να είσαι απλά αρεστός. Ο Τάσσος, ο άγνωστος φίλος μας, ο άγνωστος φίλος του κάθε ανώνυμου πολίτη, ο άνθρωπος που έδρασε και έζησε στη βάση αρχών και αξιών, εχθρός της αδικίας, πολέμιος του παράλογου, ένας πατριώτης ακλόνητος, το περήφανο παιδί της Κύπρου».
Αποχαιρετώντας τον πατέρα της στην κατάμεστη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, η κόρη του εκλιπόντος αναφέρθηκε και στις τελευταίες ημέρες του Τάσσου Παπαδόπουλου.
«Τις τελευταίες εβδομάδες έπρεπε δυστυχώς να σε δούμε να υποφέρεις. Και ακόμα και τώρα δεν ήθελες να μοιραστούμε μαζί σου τον πόνο σου, δεν ήθελες να μας πεις τι περνούσες και διάλεξες να το κουβαλήσεις για όσον καιρό άντεξες μόνος σου. Δεν ξέρω γιατί με ξάφνιασε αυτό. Ουδέποτε εσύ στη ζωή σου επέλεξες να μοιραστείς ή να αποποιηθείς το βάρος που κουβαλούσες. Δεν περιμέναμε ότι η αρρώστια θα σε χτυπούσε τόσο ύπουλα, όπως ύπουλα σε χτύπησαν πολλές φορές οι άνθρωποι. Και σε είδαμε να δίνεις έναν δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα που ήξερες ότι θα χάσεις, αλλά έδωσες τη μάχη με αξιοπρέπεια».
Η Αναστασία Παπαδοπούλου είπε ότι «ακόμη και όταν όλοι μάς είπαν ότι ο αγώνας ήταν άνισος, άδικος και χαμένος, όταν μας είπαν ότι δεν υπήρχε λόγος να πολεμάς, εσύ ποτέ δεν σταμάτησες να αγωνίζεσαι. Μας είπαν ότι όλα είχαν τελειώσει, αλλά και πάλι εσύ επέλεξες να τους διαψεύσεις, να τους δείξεις ότι η καρδιά σου δεν θα σταματούσε να χτυπά έτσι εύκολα».
«Θέλω να πιστεύω ότι αρνιόσουν να υπακούσεις όταν η φύση έλεγε ʽʽφύγεʼʼ, γιατί ήθελες για τελευταία φορά να δεις όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα μαζί, την οικογένεια, τους συγγενείς, τους συνεργάτες και φίλους σου, όλους να στέκονται σε έναν διάδρομο με την προσευχή στο στόμα και την ελπίδα στην καρδιά ότι θα έβγαινες νικητής από αυτόν τον αγώνα. Έχασες τον αγώνα με τη φύση, αλλά κέρδισες αυτό που είμαι σίγουρη ότι ήθελες, να μας φέρεις ξανά όλους μαζί, να μας ενώσεις για τελευταία φορά, να ξυπνήσεις όλη την Κύπρο με τη δική σου κίνηση. Ίσως πάλι να ήθελες να σιγουρευτείς ότι εμείς, η οικογένειά σου, δεν θα μέναμε μόνοι χωρίς εσένα».
Η κόρη του εκλιπόντος είπε ότι ο άνθρωπος Τάσσος Παπαδόπουλος άνηκε τόσο στην οικογένειά του όσο και στην πατρίδα και τα πιστεύω του.
«Όλη μου τη ζωή ένιωθα ότι σε μοιραζόμουν με τον κόσμο σου. Συγγνώμη που σου είχα παράπονο για αυτό. Τώρα καταλαβαίνω πόσο αφελής ήμουν. Ξέρω ότι ποτέ δεν άνηκες μόνο σε μας. Άνηκες πάντα στη χώρα σου, στα ιδεώδη και τα πιστεύω σου, στον λαό σου, στον Ελληνισμό».
Η Αναστασία Παπαδοπούλου είπε ότι όλη η οικογένεια είναι περήφανη για τον πατέρα που γνώρισε: «Μου λένε όλοι αυτές τις μέρες ότι πρέπει να είμαι περήφανη για σένα και σκέφτηκα: Γιατί μου το λένε αυτό; Δεν είναι αυτονόητο; Και φοβήθηκα ότι ίσως δεν στο είπα ποτέ. Για αυτό στο λέω έστω και σήμερα με την ελπίδα ότι το ήξερες. Είμαστε περήφανοι για σένα».