Έμεινε χωρίς πολιτικό ηγέτη το μέτωπο κατά του Σχεδίου Ανάν

Ολόκληρη η πολιτική του καριέρα, όπως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους πολιτικούς άνδρες, συμπυκνώθηκε σε δύο φράσεις που πέρασαν στην Ιστορία. Δύο φράσεις από το ιστορικό διάγγελμα που απηύθυνε προς τον κυπριακό λαό στις 7 Απριλίου 2004 εναντίον του Σχεδίου Ανάν. Το διάγγελμα που συγκλόνισε τον Ελληνισμό και τον έκανε να ζήσει μια από τις σπάνιες στιγμές που κάποτε χαρίζουν οι μεγάλοι ηγέτες στους λαούς, ανυψώνοντας το ηθικό εκατομμυρίων ανθρώπων την ίδια στιγμή.

«Παρέλαβα κράτος διεθνώς αναγνωρισμένο. Δεν θα παραδώσω κοινότητα χωρίς δικαίωμα λόγου διεθνώς και σε αναζήτηση κηδεμόνα», διακήρυξε υπερήφανος ο Τάσσος.

Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 24 Απριλίου 2004, οι Ελληνοκύπριοι απαντούσαν μ’ ένα εκκωφαντικό 76% στο προσκλητήριο που τους είχε απευθύνει: «Ελληνικέ κυπριακέ λαέ… Σε καλώ να απορρίψεις το Σχέδιο Ανάν. Σε καλώ να πεις, στις 24 του Απρίλη, ένα δυνατό ΟΧΙ».

Το «ΟΧΙ το είπαν οι Ελληνοκύπριοι. Και ο ίδιος ο Τάσσος πέρασε στο πάνθεον των ελλήνων ηγετών που στον ρου της Ιστορίας όρθωσαν το ανάστημά τους για να πουν κάποιο μεγάλο «ΟΧΙ». Το πάνθεον που ολοένα και λιγότερους νεοεισερχόμενους έχει τις τελευταίες δεκαετίες…

Το μίσος των ευρωπαίων

ηγετών εναντίον του

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν υπήρξε ένας ηγέτης κοινής αποδοχής. Καθώς οι ώρες ήταν κρίσιμες, δίχασε βαθιά. Έγινε αντικείμενο σεβασμού και μίσους. Τον σέβονταν όσοι τάχθηκαν υπέρ της αντίστασης στα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ για διχοτόμηση ουσιαστικά της Κύπρου. Τον μισούσαν οι υποστηρικτές της ενδοτικής στάσης.

Πάνω απ’ όλους όμως τον μίσησαν οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Ευρώπης, οι δήθεν «εταίροι» της ΕΕ. Δεν του συγχώρησαν ποτέ το γεγονός ότι σε μια εποχή που οι «ναιναίκοι» βρίθουν στις ηγετικές αυλιτικές θέσεις του Ελληνισμού, ξεπετάχθηκε ξαφνικά αυτός σε μια κρίσιμη ώρα, για να ξαναενώσει το παρόν με την ιστορική παράδοση του «ΟΧΙ».

Νόμισαν ότι τους είχαν πιασμένους όλους τους πολιτικούς ηγέτες και τα πολιτικά κόμματα τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα – και όντως τους είχαν σχεδόν όλους στην τσέπη τους. Κι όμως εκεί όρθωσε το γιγαντιαίο πολιτικό του ανάστημα ο μικρός το δέμας Τάσσος και οδήγησε τον ελληνικό κυπριακό λαό στον ουρανό της ανάτασης του «ΟΧΙ».

Δεν του το συγχώρησαν ούτε στον θάνατό του. Θα παραμείνει ανεξίτηλα γραμμένο στην ιστορική μνήμη του Ελληνισμού πως ούτε ένας, κυριολεκτικά ούτε ένας, ξένος ηγέτης δεν παρέστη στην κηδεία του. Ούτε ένας ευρωπαίος ηγέτης από τους υπόλοιπους 25 της ΕΕ, πέραν αυτών της Κύπρου και της Ελλάδας!

Αυτοί είναι οι υποτιθέμενοι φίλοι και εταίροι μας, με αυτούς υποτίθεται ότι χτίζουμε το «κοινό ευρωπαϊκό όραμα». Ανοησίες! Τους γνωρίσαμε, λοιπόν, ακόμη και στην τρομερή ώρα του θανάτου, και καταλάβαμε πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Ας φροντίσουμε λοιπόν να μην ξεχάσουμε ότι οι Ευρωπαίοι ψάχνουν για υποτελείς και για γκαρσόνια, όχι για ισότιμους και ελεύθερους, περήφανους εταίρους.

Σε δύσκολη θέση

το μέτωπο αντίστασης

Η ήττα του Τάσσου Παπαδόπουλου στις προεδρικές εκλογές του Φεβρουαρίου του 2008 και η απόσυρσή του από την ενεργό πολιτική δράση είχαν ήδη φέρει σε δύσκολη θέση το μέτωπο αντίστασης εναντίον του Σχεδίου Ανάν. Ο θάνατος του Τάσσου κάνει την κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη, ακόμη και στο επίπεδο των συμβολισμών.

Το μέτωπο του 76% έπαψε να υπάρχει από τη στιγμή ο Τάσσος τα έσπασε με το ΑΚΕΛ, με ευθύνη του ίδιου του Τάσσου, ο οποίος παρασύρθηκε από έπαρση και έχασε την επαφή με την πολιτική πραγματικότητα του νησιού αναφορικά με τον συσχετισμό δυνάμεων σε επίπεδο κομμάτων. Στο χέρι του Τάσσου ήταν, σε μεγάλο βαθμό, να έχει δημιουργήσει μέσω της συνεργασίας με το ΑΚΕΛ ένα ασφυκτικό κυβερνητικό πλαίσιο ελέγχου του Δημήτρη Χριστόφια ως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας – αξίωμα το οποίο φυσικά και δικαιούται ο μέχρι τώρα γ.γ. του ΑΚΕΛ, με δεδομένη τη σχεδόν υπερδιπλάσια εκλογική δύναμη του κόμματος της Αριστεράς από εκείνη του κεντροδεξιού ΔΗΚΟ, του οποίου ηγείτο ο Τάσσος Παπαδόπουλος.

Η ευκαιρία χάθηκε, ο Δ. Χριστόφιας εξελέγη ουσιαστικά μόνος του, αν και φυσικά στον δεύτερο γύρο υποχρεωτικά προσέτρεξαν γύρω του οι τέως σύμμαχοι, όμως από πολύ ασθενέστερη θέση, ανίκανοι βεβαίως να επιβάλουν οποιουσδήποτε σοβαρούς δεσμευτικούς όρους.

«Πώς θα απορρίψουμε

τα απορριφθέντα»

Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση πως, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Δ. Χριστόφιας διολισθαίνει σταδιακά προς τις θέσεις των «ναιναίκων» του ενδοτικού στρατοπέδου της κυπριακής Δεξιάς, η οποία παραμένει πιστή στην απαράδεκτη γραμμή που χάραξε ο πρώην Πρόεδρος της Κύπρου Γλαύκος Κληρίδης, του «ξεπουλήματος» άνευ όρων και χωρίς κανέναν δισταγμό.

Τα τραγικά διλήμματα που εγείρονται για τον κυπριακό Ελληνισμό του σαρωτικού 76% του «ΟΧΙ» στο Σχέδιο Ανάν τα αποτύπωσε με εξαιρετικά εύγλωττο τρόπο η τελευταία μεγάλη μορφή της κυπριακής αντίστασης, ο Βάσος Λυσσαρίδης, στον συγκλονιστικό επικήδειο που εκφώνησε τη Δευτέρα:

«Το μήνυμα είναι πώς θα απορρίψουμε τα απορριφθέντα από τον λαό σχέδια που εκκολάπτονται με νέα ονοματολογία και πώς θα σταθούμε ανάχωμα στην ευρωπαϊκή α λα καρτ πορεία της Τουρκίας», υπογράμμισε.

Πραγματικά, αυτή είναι η ουσία του Κυπριακού σήμερα, πώς δεν θα υπονομευθεί ύπουλα το «ΟΧΙ» του 76% των Ελληνοκυπρίων και δεν θα ανατραπεί τελικά μέσω της διεξαγωγής των διακοινοτικών διαπραγματεύσεων Χριστόφια – Ταλάτ πάνω στη βάση ρυθμίσεων που προέβλεπε το απορριφθέν Σχέδιο Ανάν.

Μέχρι πού θα πάει η ιστορία

με την Τουρκία;

Πολύ σωστά θέτει επίσης το ζήτημα ο Βάσος Λυσσαρίδης αναφορικά με τη φαρσοκωμωδία, όπως εξελίσσεται, των διαπραγματεύσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, στις πτυχές της που αφορούν άμεσα, έμμεσα ή από θέση αρχής την Κύπρο.

Έχουμε πλέον όλοι καταλάβει ότι εκείνον τον μοιραίο Δεκέμβριο του 1999, στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κώστας Σημίτης και ο υπουργός του επί των Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου, προφανώς και με τη σύμφωνη γνώμη του τότε κύπριου Προέδρου Γλαύκου Κληρίδη, δεν αποδέχθηκαν απλώς να γίνει η Τουρκία χώρα υποψήφια προς ένταξη στην

ΕΕ, αλλά δεσμεύτηκαν κιόλας ότι θα βοηθήσουν ενεργά στην ένταξή της, μη προβάλλοντας κανένα εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις ΕΕ – Τουρκίας που να σχετίζεται με το Κυπριακό.

Η Αθήνα και η Λευκωσία έχουν τηρήσει με θρησκευτική ευλάβεια αυτήν τη δέσμευση των πρώην ηγετών τους.

Μάλιστα, σε βαθμό γελοιοποίησής τους, αφού όχι μόνο έχουν αναδειχθεί σε σημαιοφόρους της τουρκικής ένταξης, σε βαθμό που να ενοχλούνται πια ορισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες από τον άκρατο φιλοτουρκισμό (!) της ελληνικής και της κυπριακής κυβέρνησης, αλλά επιπλέον η Ελλάδα και η Κύπρος δεν αντιδρούν ούτε όταν η τουρκική στάση σε θέματα που αφορούν την Κύπρο συνιστά κραυγαλέα παραβίαση θεμελιωδών κανόνων της ΕΕ.

Μέχρι πότε θα συνεχίζεται επιτέλους αυτή η γελοία ιστορία; Καιρός δεν είναι να πουν η Αθήνα και η Λευκωσία ένα «ΟΧΙ» στην Τουρκία αναφορικά με την ένταξή της στην ΕΕ, αν η Άγκυρα δεν αποδεχθεί συγκεκριμένους όρους που πρέπει να της τεθούν;

Δεν πρέπει να χαθεί το ΑΚΕΛ

Κλειδί του θριάμβου του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν υπήρξε η προσχώρηση στο μέτωπο του ΑΚΕΛ. Μια γραμμή που χαράχθηκε μετά από καθολική εξέγερση της βάσης του κόμματος εναντίον της αρχικής απόφασης του πολιτικού γραφείου του, η οποία ήταν υπέρ του «ναι», αλλά ανατράπηκε από τα κάτω.

Τώρα τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα, καθώς η ηγεσία του ΑΚΕΛ ασκεί την εξουσία στην Κυπριακή Δημοκρατία, ο Δ. Χριστόφιας είναι Πρόεδρος (και στην Κύπρο ο Πρόεδρος δεν μπορεί να ανατραπεί από τη Βουλή) και η βάση του ΑΚΕΛ γεύεται άμεσα ή έμμεσα τους γλυκούς καρπούς της κρατικής εξουσίας, καθώς όλοι ανεξαιρέτως οι Κύπριοι είναι ιδιαίτερα επιρρεπείς στην απομύζηση του δημόσιου πλούτου και στην εκμετάλλευση των δυνατοτήτων προσωπικού βολέματος που παρέχει η διακυβέρνηση.

Έστω κι έτσι όμως, η μόνη ελπίδα να μη χαθεί η Κύπρος μέσω των διαπραγματεύσεων που στόχο έχουν να επιβάλουν τις προβλέψεις του Σχεδίου

Ανάν, ή και χειρότερες ακόμη, χωρίς να αναφέρεται το «επάρατο» όνομα, είναι να πιέζεται και να πείθεται ο Δ. Χριστόφιας να τηρήσει το «ΟΧΙ» του λαού.

Στα λόγια το κάνει. Στην πράξη προχωράει σε υποχωρήσεις, οι οποίες πάντως δεν αξιοποιούνται επαρκώς από την ακόρεστη τουρκική πλευρά, που ζητάει διαρκώς περισσότερα.

Οι «ναιναίκοι» της Κύπρου πάντως είναι δυσαρεστημένοι με τον Χριστόφια, καθώς για την ώρα δεν τον βρίσκουν τόσο υποχωρητικό όσο θα επιθυμούσαν. Εκνευρίζεται και ο ίδιος από την επιθετική στάση του Ταλάτ, την οποία περίμενε διαφορετική.

Πάνω σ’ αυτές τις αντιθέσεις είναι υποχρεωμένο να παίξει τώρα το μέτωπο του «ΟΧΙ», αφού σε πολιτικό επίπεδο έχει χάσει την εξουσία. Και το χειρότερο, δεν φαίνεται να υπάρχει προοπτική να την ξανακερδίσει, καθώς δεν διαθέτει ακόμη ηγέτη. Κρίμα.