«Όταν τρέχει αίμα από τα δέντρα ανησυχώ»

Ο ποιητής Γιώργος Σταφέτας τύπωσε φέτος το καινούργιο του ποιητικό βιβλίο με τίτλο «Όταν τρέχει αίμα από τα δέντρα ανησυχώ» από τις εκδόσεις «Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος». Η συλλογή του περιλαμβάνει 260 σελίδες από 20-25 μονόστιχα έκαστη, που εκφράζουν την ψυχή. Κάθε σελίδα έχει επικεφαλίδα έναν δικό της τίτλο, γραφικότατο μεν, άσχετο δε με το περιεχόμενο που ακολουθεί και με τους ασύνδετους μεταξύ τους στίχους της, ώστε να δικαιώνεται και η ανεξαρτησία του συγγραφέα.

Ο υπερρεαλιστής Γιώργος δεν κάνει τίποτα επίτηδες και προχωράει ενστικτωδώς. Το βιβλίο έχει πάντα δύο συνένοχους, μας λέει ο ίδιος, ο δεύτερος, μετά τον συγγραφέα, είμαστε εμείς. Εμείς είμαστε οι άνετοι, οι τυχεροί συνένοχοι που βρίσκουμε έτοιμο το όχημά του για να μας ταξιδεύει ακόμα και μετά τον θάνατο του δημιουργού.

Η συγγραφή του Σκαφέτα δεν είναι «ποίηση» ακριβώς. Δεν είναι ούτε υβρίδιο. Είναι κάτι άλλο. Αν ο ίδιος δεν το ξέρει, ας ψάξει να βρει τη Μούσα που πρωτοστατεί στο εσωτερικό του. Εμείς την απολαμβάνουμε σαν μια «Ωκεανία ενέργεια», όπως λέει κι ο ίδιος.

Το ξάφνιασμα του «Σταφέτειου» στίχου φέρνει συχνά ένα πηγαίο γέλιο. Ποιον στίχο του να πρωτοθυμηθώ; Στην τύχη ανοίγω στη σελίδα 81: «Με τόσους γάμους και δεν έχασες την παρθενιά σου;». Και αλλού: «Έχω απορία με τους συκοφάντες, έβγαλαν πανεπιστήμιο;». Ή: «Ο μενεξές γίνεται κατάπλασμα;».

Συμπερασματικά, οι πιστοί του αθάνατου υπερρεαλισμού θα βρουν στο βιβλίο του Γιώργο Σταφέτα έναν από αληθινά πρωτοπόρους ποιητές του 21ου αιώνα.

Τάκης Σκανάτοβιτς