Όλοι ξέχασαν τις ευθύνες τους
Το ίδιο οργισμένοι και θυμωμένοι είμαστε όλοι μας. Γιατί αύριο, στη θέση του Αλέξη μπορεί να είναι το δικό μας παιδί… Και δεν επιτρέπεται να μην προλαβαίνουμε τέτοια τραγικά γεγονότα σε μια δημοκρατική χώρα που σέβεται και προστατεύει κάθε πολίτη από την οποιαδήποτε αυθαιρεσία.
Από κει και πέρα όμως δεν συμφωνούμε καθόλου με όλα αυτά που ακούστηκαν περί κοινωνικής εξέγερσης και άλλα που περισσότερο είχαν στόχο να χαϊδέψουν αυτιά για να αποσπάσουν χειροκροτήματα, οπαδούς και τηλεθέαση. Αυτήν την οργή, αυτόν τον θυμό οι πάντα γνωστοί (και όχι άγνωστοι) τον εκμεταλλεύτηκαν. Εκμεταλλεύτηκαν τα παιδιά. Που αν πρέπει να ξεσηκωθούν είναι πρώτα και πάνω απ’ όλα για την παιδεία, τη μάθηση, τη διαπαιδαγώγηση, το όραμα, τις αξίες, τους στόχους ζωής και αγώνα, που πρέπει να τους δίνουν οι καθηγητές τους και οι δάσκαλοί τους, που έχουν ξεχάσει τον ρόλο, που τίμησαν οι παλιοί συνάδελφοί τους. Του παιδαγωγού, που έχει την αγωνία να διδάξει σωστά και να μεταδώσει γνώσεις αλλά και τρόπο ζωής. Σήμερα έχουν γίνει στυγνοί (πάντα φυσικά με εξαιρέσεις) επαγγελματίες. Αλήθεια, οι καθηγητές του Αλέξη κουβέντιασαν ποτέ μαζί του (όπως και με τ’ άλλα παιδιά) για προβλήματα που τον απασχολούσαν, για το τι του λείπει; Αν θέλει κάποια βοήθεια, στήριξη; Αυτό είναι το χρέος του εκπαιδευτικού. Κι αν κάποιοι έχουν αντίρρηση, ας βγουν με λεβεντιά να δώσουν εξηγήσεις γιατί υπάρχουν τα φροντιστήρια. Δικά τους κενά δεν καλύπτουν; Γιατί εκεί να προσφέρουν γνώσεις και όχι στα σχολεία; Ελάχιστοι είναι εκείνοι που δεν κάνουν ιδιαίτερα στους μαθητές τους… Και μάλιστα τους πριμοδοτούν με βαθμούς…
Ποιοι ευθύνονται που στις πανελλαδικές εξετάσεις γράφουν για 2 και ότι ο δικτάτορας Παπαδόπουλος ήταν ο… Κολοκοτρώνης;
Ο πρύτανης κ. Κίττας θα έπρεπε από καιρό να είχε υποβάλει την παραίτησή του, για να ταρακουνήσει τον χώρο του, τους καθηγητές Πανεπιστημίου που εκμεταλλεύονται τον τίτλο τους για άλλες δουλειές και όχι για να δώσουν στην Πολιτεία, στη χώρα, σωστά καταρτισμένους επιστήμονες. Ποιος φταίει, κύριε Κίττα, που τα πτυχία των ελληνικών πανεπιστημίων, στη μεγάλη πλειοψηφία τους, είναι αναξιόπιστα στο εξωτερικό; Κι όποιος θέλει να σπουδάσει σε ξένο πανεπιστήμιο χρειάζεται συστατικές επιστολές;
Τώρα αντιληφθήκατε τις καταλήψεις, τις φωτιές, τα αποκαΐδια; Τα αγάλματα πόσες φορές έχουν μπουγελωθεί; Οι συνάδελφοί σας στο Πολυτεχνείο πότε υπέβαλαν παραίτηση για το κάψιμο και τη λεηλασία του ηρωικού αυτού χώρου;
Τα παιδιά έχουν πολλά να προσφέρουν. Πάντα κάθε νέα γενιά έχει τη δύναμη να τ’ αλλάξει όλα. Όπως το ’74 στο Πολυτεχνείο, όπως και το ’61 μ’ εκείνον τον αγώνα για «προίκα 15% στην Παιδεία», για το «1-1-4». Όμως ποτέ δεν έκαψαν, δεν λεηλάτησαν, δεν κατέστρεψαν περιουσίες, δεν προκάλεσαν τα δάκρυα και τον πόνο πολιτών και οικογενειών που μόνο τους φταίξιμο είναι ότι δούλεψαν, μόχθησαν, έφτυσαν αίμα για να φτιάξουν κάτι. Και τώρα όλο αυτό το βιος έγινε παρανάλωμα του πυρός.
Ευθύνες όμως έχει και η οικογένεια. Από το σπίτι ξεκινάει η πορεία του παιδιού. Έχουν χαλαρώσει οι δεσμοί! Η κουβέντα μαζί τους. Να ακούσουμε τα προβλήματα, τις αγωνίες τους, το τι θα ήθελαν! Λείπει από πολλά σπίτια το κυριακάτικο τραπέζι. Οι χωρισμοί έχουν αυξηθεί… Όλα αυτά έχουν επιπτώσεις. Η Ελλάδα θα πληρώσει ακριβά, αν συμβεί, αυτό που ήδη γίνεται στις… προηγμένες χώρες, ο θεσμός της οικογένειας να διαρραγεί… Το βλέπουμε, το ζούμε σήμερα ήδη αυτό το κόστος…
Ναι, να εξεγερθούν τα παιδιά. Έχουν όμως ένα μειονέκτημα (εκτός από τη χαλάρωση της οικογένειας) σε σύγκριση μ’ εμάς. Έχουν την τύχη να μην πεινάνε, να μην τους κυνηγάει ο χωροφύλακας και ο ΕΣΑτζής, ζουν σε πολύ καλύτερες συνθήκες από το χθες. Κι εκεί παραμονεύει ο κίνδυνος. Να αλλοτριωθούν η αγωνιστικότητα και τα οράματα και οι αξίες από μια καλοπέραση, εικονική πραγματικότητα ίσως… Όμως υπάρχουν οι δυνατότητες. Μην ξεχνάμε και μην υποτιμάμε το γεγονός ότι αυτή η Ελλάδα ζει και τρέφει πάνω από 1.500.000 ξένους, μετανάστες, νόμιμους και μη!
Η προστασία του περιβάλλοντος, η διαφάνεια, η αξιοκρατία παντού, οι καλύτερες γνώσεις, γιατί να μην έχουμε την ίδια Παιδεία με τις άλλες χώρες, όταν όλα αυτά τα μπορούμε… Να χώροι για αγώνα, για να αλλάξουν τα χθεσινά. Με πρώτους τους νέους, που είναι πιο ελεύθεροι από μας.
Ναι στην οργή, ναι στην εξέγερση, που όμως δεν δίνει τον λοστό, την πέτρα, τη φωτιά, σ’ εκείνους που θέλουν ένα και μόνο: να γκρεμίσουν… Σ’ αυτούς που φορούν κουκούλες. Αν είναι παλικάρια, τότε γιατί κρύβουν το πρόσωπό τους; Όταν αγωνίζεσαι για κάτι που πιστεύεις δεν κρύβεσαι… Είσαι λεύτερος.
Είμαστε με τα παιδιά γιατί αυτά είναι το αύριο όλων μας. Και πάνω απ’ όλα αυτής της χώρας, όπου τόσο πολλά χρωστάμε σ’ εκείνους που την έκαναν να μνημονεύεται από όλο τον πλανήτη.