Το φλεγόμενο δέντρο των Χριστουγέννων (και οι ρίζες της οργής)

Και όμως!
Λίγες, μόνον, ώρες είχαν περάσει από τον πυροβολισμό του Σαββατόβραδου, που τόσο άδοξο και πρόωρο τέλος έδωσε στη ζωή του δεκαπεντάχρονου Αλέξη, όταν ο Προκόπης Παυλόπουλος με θάρρος και παρρησία αναλάμβανε, ουσιαστικά, τις πολιτικές ευθύνες, που (εξ αντικειμένου) ανήκαν στον αρμόδιο για τη Δημόσια Τάξη πολιτικό της προϊστάμενο.

Και όμως!
Για πρώτη, ίσως, φορά δεν προσφερόταν «άλλοθι» και –με τη διορατικότητα που τον διακρίνει– διέβλεπε τα μελλούμενα από την πλευρά της κατακραυγής και των κινητοποιήσεων που θα ακολουθούσαν.

Και όμως!
Έγιναν τόσα και τέτοια που δεν έχουν προηγούμενο στη νεώτερη Ιστορία του τόπου.
Κοινωνική έκρηξη ή οργή;
Σε άλλους καιρούς η οργή –η οργή και όχι η κοινωνική έκρηξη– θα ήταν, μόνη αυτή, δεδομένη.
Τώρα όμως είχαμε να κάνουμε με ένα (ασφαλώς απρόβλεπτο) συμβάν, το οποίο αποτέλεσε (όχι την αιτία) την αφορμή για να ξεσπάσει η οργή των πάντων. Ναι, των πάντων, αλλιώς δεν θα μιλούσαμε για κοινωνική έκρηξη –οργή, κατά τον συντάκτη του παρόντος– για μια σειρά από λόγους που δεν χρειάζεται, έστω, να καταγραφούν.

Και όμως!
Στη δίκαιη οργή για τα προηγηθέντα έχει τώρα προστεθεί και η οργή για όσα ακολούθησαν! Δικαίως και αυτή, για επίσης προφανείς λόγους.
Προϋπήρχαν, λοιπόν, οι ρίζες της οργής, οργής υπερκομματικής ή ακριβέστερα διακομματικής, αλλά και πέρα από τους ενταγμένους μόνιμα ή και πρόσκαιρα σε πολιτικούς σχηματισμούς. Γιατί μια οργανωμένη (τέτοια πιστεύουμε ότι είναι ακόμα η δική μας) κοινωνία δεν οργίζεται… επιλεκτικά ούτε κατά τμήματα. Διαφορετικά, θα μιλούσαμε για κοινωνικές ομάδες, συντεχνίες συμφερόντων κ.λπ. μειοψηφίες.
Αντιμετωπίστηκε, όμως, σωστά η κρίση; Σωστά ή λαθεμένα προτάχθηκαν, ως κύριο μέλημα, η αποτροπή και η αποφυγή της απώλειας μιας ακόμη ανθρώπινης ζωής; Και ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε (βάσιμα) να ισχυριστεί πως όχι; Εδώ που τα λέμε, ο Θεός βοήθησε και δεν υπήρξαν και άλλοι θάνατοι από ατύχημα, λάθος ή αμέλεια τη φορά αυτή, μέσα στην εικόνα του «χάους» που επικράτησε.
Καλά, και η Αστυνομία; Απαθής παρακολουθητής; Και όλες αυτές οι καταστροφές, οι βανδαλισμοί και οι περιουσίες που έγιναν στάχτη;
Πώς όμως θα μπορούσαν να συνδυαστούν όλα;
Οι ίδιοι που λένε, που λέμε, «πού είναι η Αστυνομία;», οι ίδιοι θα λέγανε, θα λέγαμε, ότι η «καταστολή οδήγησε στα χειρότερα», ότι έχουμε ένα κράτος βίας ξεκομμένο από το κοινωνικό σύνολο κ.λπ. κ.λπ.

Και όμως!
Ποια Αστυνομία, όμως, θέλουμε (όπως προ καιρού εύστοχα σημείωνε ο εκδότης αυτής της εφημερίδας, με αφορμή τη γνωστή απαξιωτική συμπεριφορά του ζεύγους Καρβέλα – Πάνια).

Και όμως!
Με την εγκληματικότητα να έχει φτάσει στο ζενίθ –εγκληματικότητα που σε άλλες περιστάσεις μονοπωλεί τα δελτία ειδήσεων– απαξιώνεται από πολλές πλευρές η ΕΛΑΣ. Με προτροπές, μάλιστα, να μεταφερθεί ο αγώνας στα σχολεία και όχι μόνον σ’ αυτά. Και είναι, πράγματι, λυπηρό να διαπιστώνεται ότι μαθητές επιτίθενται σε αστυνομικά τμήματα, ανατρέπουν αυτοκίνητα κ.λπ.

Και όμως!
Οι μαθητές έχουν δίκιο! Οι σπουδαστές, οι φοιτητές έχουν δίκιο! Οι νέοι άνθρωποι, γενικότερα, έχουν δίκιο! Όχι, βέβαια, για τις βιαιότητες, στις οποίες μικρό μέρος παρασύρεται από τους κουκουλοφόρους, που αυτοί άλλωστε αποτελούν εχθρό της κοινωνίας, είτε δρουν αυτοβούλως είτε καθοδηγούνται, εξυπηρετώντας συμφέροντα.

Και όμως!
Είναι βέβαιο ότι η οργισμένη, δίκαια, νεολαία ασφαλώς μπορεί και πρέπει να αντιληφθεί, να κατανοήσει ότι η απαξίωση των δυνάμεων της τάξης συνιστά πρακτική «αυτοκαταστροφική», κατά το σκέλος που αφορά στη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού. Γιατί, πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει και δεν πρόκειται να υπάρξει οργανωμένη κοινωνία χωρίς δυνάμεις τάξεως. Τάξεως με την καταστολή όταν και όπου απαιτείται. Στον καλύτερο κόσμο που καλούνται να φτιάξουν έχει θέση και μια σύγχρονη Αστυνομία! Μια Αστυνομία, με την οποία η κοινωνία μας πρέπει να συμφιλιωθεί.
Για να γίνει, όμως, αυτό απαιτούνται πολλά και από πολλές πλευρές. Απαιτούνται πρότυπα με θετικό λόγο και πειθώ. Απαιτείται το προσωπικό παράδειγμα. Όχι το χείριστο παράδειγμα όλων εκείνων των αστέρων της «σοουμπίζ» με τον μηδενιστικό λόγο και το χείριστο προσωπικό παράδειγμα.

Και όμως!
Η προτροπή του αξιότιμου κ. Τσίπρα –και όχι, μόνον αυτού– για συνέχιση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων (ενώ, ακόμη, μυρίζει μπαρούτι) λειτουργεί προς την κατεύθυνση του μηδενισμού.
Θέσεις και προτάσεις απαιτούνται. Και προς αυτήν την κατεύθυνση έχουν χρέος να συμβάλουν όσοι μπορούν και θέλουν. Είναι πολλές και πολλοί, γι’ αυτό ας τολμήσουν.

«Σίγμα»