Το κακό ως ευκαιρία…
Kαι ξαφνικά (;) γινήκαμε η χλεύη των εθνών. Λες και μας περίμεναν στη γωνία για να μας λοιδορήσουν και να μας μυκτηρίσουν. Τους προσφέραμε την ευκαιρία. Άλλη ιστορία ότι οι ίδιοι π.χ. οι Γάλλοι, δύο χρόνια πριν είχαν τα χειρότερα. Μα εμείς δεν είμαστε που οργανώσαμε τους άριστους Ολυμπιακούς Αγώνες, επιβλητικότερους από αυτούς που μπόρεσε μετά από μας το έθνος του 1 δισ. 300 εκατ. Κινέζων;
Όταν θέλουμε μπορούμε!
Ό,τι ακολούθησε τον άδικο θάνατο του παλικαριού δεν μπορεί να χρεωθεί στο αποτρόπαιο εκείνο συμβάν. Έλαβαν χώρα σημεία και τέρατα τα οποία απέδειξαν την έκλειψη του κράτους. Η Αστυνομία (δι)ετάχθη από την πανικόβλητη κυβέρνηση σε «αμυντική στάση», δηλαδή σε αναγκαστική αποχή από τα καθήκοντά της. Ο λαϊκισμός των κομμάτων και η πρόθεσή τους να αντλήσουν κέρδη από τη σύγχυση και τα ερείπια που δημιουργούσε τα οδήγησε να ψελλίσουν με μεγάλη δυσκολία κάποιες λεξούλες καταδίκης. Όφειλαν να βγουν από την πρώτη στιγμή να καταδικάσουν απερίφραστα τα έκτροπα. Άλλο διαμαρτυρία και άλλο βανδαλισμοί και πλιάτσικο και εμπρησμοί δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας. Όταν θα απογραφούν μεθαύριο οι ζημιές που τα εγκλήματα επέφεραν στις ιδιωτικές και τη δημόσια περιουσία ο λογαριασμός δεν θα σταλεί στους δράστες, αλλά στους τίμιους φορολογούμενους αυτού του τόπου.
Ξαναδιάβαζα αυτές τις μέρες τον υπέροχο «Πανηγυρικό» του Ισοκράτη, λόγο που ο ρήτωρ επεξεργάσθηκε επί 15ετία. Αναφέρεται στο ήθος των Ελλήνων στους καιρούς των νικηφόρων Περσικών Πολέμων. Αντιγράφω και μεταφράζω:
«Πρόσεχαν στην ακριβή και πιστή εφαρμογή των νόμων, όχι τόσο αυτών που αναφέρονταν στις ιδιωτικές συναλλαγές, όσο εκείνων που ρύθμιζαν την καθημερινή δημόσια διαγωγή τους» (παραγρ. 78) και συνεχίζει: «Τόσο ήταν αφοσιωμένοι στην εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος ώστε στους ανάμεσά τους πολιτικούς ανταγωνισμούς δεν απέβλεπαν στο ποιο κόμμα θα επικρατήσει για να εξοντώσει τους αντιπάλους του, αλλά ποιο θα πρωτοπροφθάσει να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην πατρίδα» (παραγρ. 79).
Και η ύψιστη πρόοδος: «και τας εταιρείας συνήγον (=τα κόμματα τα ίδρυαν) ουχ υπέρ των ιδία συμφερόντων αλλ’ επί τη του πλήθους ωφελεία» (παραγρ. 79).
Τω καιρώ εκείνω λοιπόν τα κόμματα δημιουργούνταν για να υπηρετήσουν το κοινό καλό. Τώρα γίνονται υποχείρια των μεγάλων συμφερόντων και ιδίως των ιδιοκτητών των μεγάλων ηλεκτρονικών ΜΜΕ.
Τα τελευταία με τιμητικές εξαιρέσεις δεν είχαν και τη σοβαρότερη συνεισφορά στην ειρήνευση των πόλεων, καθώς με την επίμονη υπερπροβολή της βίας, χωρίς να εκφράζουν την απέχθεια σ’ αυτήν την πράξη, την υποδαύλιζαν.
Τα μεγαλοκάναλα και οι «συνήθεις καλεσμένοι» τους στην εύστοχη έκφραση του διευθυντή της «Monde Diplomatique» είναι η πρώτη και υπέρτατη εξουσία του κράτους.
Τα γεγονότα επιβεβαίωσαν την ανυπαρξία της κυβέρνησης και την αναξιοπιστία της αντιπολίτευσης, τελικά τη χρεωκοπία του πολιτικού συστήματος. Δυστυχώς η νέα τάξη πολιτικών, όχι μόνον εδώ, αλλά και εδώ, είναι στενά δεμένη με την επιχειρηματική ολιγαρχία. Οι παρούσες κομματικές ελίτ δεν πρόκειται να επιλέξουν τη ρήξη με τα συμφέροντα, γιατί είναι εξαρτήματα ανταποδοτικών μηχανισμών. Το Βατοπέδι εκτόπισε τη Ζήμενς. Κανένας δεν ζητάει να μάθουμε ποιοι πήραν τα εκατομμύρια του γερμανικού κολοσσού και πάντων των άλλων που σίγουρα ακολούθησαν την πρακτική Ζήμενς εξαγοράζοντας συνειδήσεις αξιωματούχων μας, νυν και τέως και μελλόντων.
Το σύστημα απεδείχθη ότι πάσχει στις συλλογικές του εκφράσεις. Και στη συλλογική του συνείδηση. Μεμονωμένα πρόσωπα έντιμα και ικανά ασφαλέστατα υπάρχουν στους κόλπους του, αλλά τα τοποθετούν στα μετόπισθεν ώστε να μην μπορούν να δράσουν.
Κάποια στιγμή το εκλογικό σώμα του εξ ανατολών κακού μας γείτονα έκανε κάτι πρωτότυπο και αξιομίμητο: Έστειλε όλα τα τότε κόμματα και τους κομματάρχες τους στα σπίτια τους. Έκτοτε δεν ξαναβγήκαν στην αγορά! Ιδού στάδιον λαμπρόν για το ελληνικό εκλογικό σώμα.
Επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού», τα γεγονότα ίσως απεργασθούν τη ριζοσπαστικοποίηση της αδρανοποιημένης και α-πολίτικης νεολαίας μας.
Δύο λόγια για το περιβόητο άσυλο. Το άσυλο ήταν κάποτε η ασπίδα της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Παρ’ ημίν έχει καθ’ ολοκληρίαν εκφυλισθεί και χρησιμοποιείται από εγκληματικά στοιχεία, ναρκοεμπόρους, κλέφτες, καταστροφείς της δημόσιας περιουσίας και άλλα προβληματικά άτομα. Επιτέλους υπάρχουν νόμοι και οι δημόσιες αρχές (Πανεπιστήμιο, Δικαιοσύνη, Αστυνομία) οφείλουν να τους σεβασθούν και να τους εφαρμόσουν.
Το κακό έχει πια ξεχειλίσει. Ώρα να πλεονάσουν οι αντιστάσεις που θα το εκπορθήσουν. Οι Κινέζοι για την κρίση χρησιμοποιούν ως γνωστόν δύο ιδεογράμματα από τα οποία το πρώτο εκφράζει τον κίνδυνο και το δεύτερο την ευκαιρία. Να αποτρέψουμε τον κίνδυνο, δηλαδή το κακό, και να αξιοποιήσουμε την ευκαιρία.