Τι συζήτησαν στη μυστική σύσκεψη στο Καστρί
Οι σπασμένες τζαμαρίες, τα αποκαΐδια, η ερημιά, το σκοτάδι στις κεντρικές λεωφόρους της πρωτεύουσας, το συναίσθημα του φόβου και της ανασφάλειας, όλα έχουν την εξήγησή τους. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, τόσα χρόνια βολεμένοι και οι δύο, δεν έκαναν τίποτα για να μη φτάσουμε ως εδώ, στην απαξίωση, στο τέλμα, στον πάτο!
Αλήθεια, έχουν αναλογιστεί όλοι αυτοί που μας κυβερνάνε και εκείνοι που θέλουν να μας κυβερνήσουν γιατί φτάσαμε εδώ; Έχουν σκεφτεί ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου, οι δύο οικογένειες που τόσα χρόνια εναλλάσσονται στην εξουσία, γιατί αυτό το ξέσπασμα βίας, αυτή η ηθική και πολιτική κατάπτωση που ζούμε; Τους πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό ότι κάποια στιγμή θα ζούσαμε αυτά τα έκτροπα τα οποία επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν οι κουκουλοφόροι; Ποιος, αλήθεια, σήκωσε το περίστροφο και πυροβόλησε στο στήθος το 15χρονο παλικάρι; Η ευθύνη δεν είναι μόνο ατομική, ενός αστυνομικού-καουμπόη, που τώρα κρύβεται πίσω από τον γνωστό ποινικολόγο, λες και πρόκειται για μια ιστορία ριάλιτι… Η ευθύνη είναι συνολική στις δημοκρατίες, όχι για τις πράξεις μας, αλλά για τη νοοτροπία που καλλιεργείται, για την παιδεία που δεν διαθέτουμε.
Τα παιδιά που έχουμε συνηθίσει να αποκαλούμε κουκουλοφόρους, που τα σπάνε κατεβάζοντας τζαμαρίες και ξηλώνοντας πεζοδρόμια, δίνοντας το παράδειγμα και στους μαθητές που βγήκαν στους δρόμους για τη δολοφονία του Αλέξανδρου, σε τι περιβάλλον έχουν μεγαλώσει; Χωρίς οράματα, χωρίς αξίες, χωρίς κάποιους κανόνες από αυτούς που διέπουν τις σύγχρονες κοινωνίες.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ στις τηλεοράσεις που μας αντιμετωπίζουν ως ανόητους τι βλέπουμε; Διάφορα ριάλιτι, κουτσομπολίστικες εκπομπές, σκάνδαλα, τον Εφραίμ και τον Αρσένιο, την κλοπή των ομολόγων, τους κουμπάρους, τις μίζες της Ζήμενς, τη γενιά των 700 ευρώ, τα παπαγαλάκια του χρηματιστηρίου (παλαιότερα) και της… διαχρονικής δημοσιογραφίας, τα golden boys, τις πυρκαγιές και το παιχνίδι εξουσίας με τους πυρόπληκτους, τα ρουσφέτια, την αναξιοπιστία των πολιτικών, τα παντός είδους λαμόγια, τον κολλητό του κολλητού, το δήθεν, το τίποτα, τελικά, το απόλυτο κενό. Τι νομίζετε λοιπόν ότι θα μπορούσαν να κάνουν όλοι αυτοί που σήμερα αντιδρούν έτσι;
Τους δίδαξε κανείς κάτι άλλο; Συζήτησε κανείς μαζί τους; Τους ενστάλαξε την αισιοδοξία για τη ζωή; Πώς θα αλλάξουν την παιδεία, την υγεία, την ανασφάλεια, την ανεργία, το περιβάλλον; Πώς θα αλλάξουν την πορεία του τετριμμένου; Μοιραία λοιπόν φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Όχι γιατί το… θέλαμε, αλλά γιατί μας πήγανε οι άλλοι.
Και τώρα που πρόκειται να «χυθεί αίμα», με την έννοια ότι ήρθε η ώρα του λογαριασμού στην κοινωνία μας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αναρωτιούνται τι θα κάνουν. Πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση. Το ΠΑΣΟΚ ζητεί για το ξεπέρασμα της κρίσης να γίνουν εκλογές, και η κυβέρνηση… υπομονή, για να κερδίσει ο Καραμανλής πίστωση χρόνου. Και; Θα έρθουνε πάλι, μετά από δέκα χρόνια, τα παιδιά μας να κάνουν χειρότερα από αυτά που κάνουν σήμερα οι σημερινοί 25άρηδες;
Στη Χαριλάου Τρικούπη αρκετά είναι τα στελέχη που κάτι τέτοιο ούτε να το σκέφτονται δεν θέλουν. Βλέπουν μόνο μια χρυσή ευκαιρία του Παπανδρέου να αντεπιτεθεί για να… σπάσει την τζαμαρία του Καραμανλή.
Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ κάλεσε τους στενούς του συνεργάτες στο Καστρί, σε μια κλειστή αίθουσα, λες και αυτά που απασχολούν τους ίδιους δεν αφορούν την κοινωνία όλη, και συζήτησαν τι μπορεί ή τι θα μπορούσε να κάνει ο πρωθυπουργός για να ξεφύγει από τη σημερινή δύσκολη θέση.
Τα όσα ειπώθηκαν ξεπερνούν και τα πιο απίθανα σενάρια του Σπίλμπεργκ. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Ραγκούσης, Πετσάλνικος και Ρέππας συζητούσαν επί ώρες πώς θα φύγει ο Καραμανλής και πώς θα έρθουν οι ίδιοι στην εξουσία. Συνέπεσαν όλοι τους στο ίδιο συμπέρασμα: Ο Καραμανλής δεν θα κάνει τίποτα. Θα το τραβήξει μέχρι τέρμα, όπου μπορεί να φτάσει, χωρίς εκλογές, χωρίς ό,τι χρειάζεται μια χώρα βαθύτατα τραυματισμένη που δεν μπορεί να επουλώσει τις πληγές της.
Στο ΠΑΣΟΚ οι απόψεις για το τι θα κάνει ο πρωθυπουργός δίνουν και παίρνουν. Σενάρια επί σεναρίων, και στην ουσία τίποτε το ουσιαστικό. Μια πρόταση συνολικά για το πώς θα βγούμε από το σημερινό τέλμα –αν υποθέσουμε ότι ενδιαφέρονται πραγματικά και όχι τυπικά να αλλάξουν την πορεία της χώρας με τη δική τους κυβέρνηση– μια πρόταση για την επόμενη ημέρα δεν υφίσταται πέρα από τα συμπεράσματα που κάθε φορά ο Παπανδρέου βγαίνει και λέει.
Ωστόσο, πέρα από το τεράστιο και πολυδαίδαλο πρόβλημα της ηθικής και κοινωνικής κατάπτωσης που αντιμετωπίζουμε ως χώρα, υπάρχουν και τα ζητήματα καθημερινότητας. Στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βλέπουν μαύρες τις μέρες που έρχονται.
Η Άννα Διαμαντοπούλου θεωρεί ότι ο Γενάρης θα είναι ο δυσκολότερος μήνας των είκοσι τελευταίων χρόνων. Θα πρέπει να δανειστούμε 30 δισ. ευρώ και το χρήμα είναι πολύ ακριβό, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση, σύμφωνα με την ίδια, να αντιμετωπίζει, εκτός από τους «κουκουλοφόρους», και πρόβλημα ρευστότητας.
Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης προχωράει ένα ακόμη βήμα: Δεν θα έχουμε ως κράτος να πληρώσουμε μισθούς στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Τα ταμεία του κράτους είναι άδεια. Η Διαμαντοπούλου δεν βλέπει τώρα εκλογές, ενώ ο Χρυσοχοΐδης πιστεύει ότι οι εκλογές είναι προ των πυλών. Αν τα ταμεία του κράτους είναι άδεια και φτάσουμε σε σημεία πρωτόγνωρα για τη χώρα, τότε στη θέση του κουκουλοφόρου που σήμερα σπάει τζαμαρίες ποιοι θα βρεθούν; Οι συνταξιούχοι και οι μισθοσυντήρητοι;