Τα μάτια μας… τέσσερα
Η ώρα της οργής ήλθε. Και δεν ήλθε ως κεραυνός εν αιθρία. Ήλθε με ιστορική νομοτέλεια. Ήλθε ως συνέπεια μιας διακυβέρνησης της οποίας η αλαζονεία, η ιδιοτέλεια, η διαφθορά και η καταβαράθρωση κάθε αξίας κορυφώθηκαν την τελευταία δωδεκαετία. Φίλε αναγνώστη, από αυτήν εδώ τη στήλη χρόνια τώρα επισημαίνουμε τους κινδύνους οι οποίοι απειλούν την κοινωνική και εθνική ομοψυχία. Η καθολική έκφραση της οργής της ελληνικής νεολαίας είναι το εκρηκτικό μείγμα που σώρευσαν πολιτικές πρακτικές όλα αυτά τα χρόνια.
Χαιρετίζουμε τους αγώνες των νέων, αλλά ταυτόχρονα αποδοκιμάζουμε όλες τις βίαιες και καταστροφικές πράξεις παρείσακτων στοιχείων που τους αμαυρώνουν. Καταλογίζουμε όμως την ηθική αυτουργία στην ίδια την Πολιτεία, ειδικότερα στην εκάστοτε κυβέρνηση η οποία έχει πάψει να λειτουργεί με αντίληψη πληρεξούσιου (εντολοδόχου) του λαού, αλλά λειτουργεί με ιδιοκτησιακή αντίληψη, η οποία προκαλεί το κοινό αίσθημα.
Αγνοούμε εμείς οι πολιτικοί ότι είμαστε διαχειριστές της περιουσίας του λαού. Τη διαχειριζόμαστε σαν να είναι ιδιοκτησία μας. Όμως δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα και ταυτόχρονα έχουμε οδηγήσει τη νεολαία μας στην απόγνωση, στην αβεβαιότητα. Της έχουμε στερήσει την ελπίδα και την αυτοπεποίθηση.
Αντί η Πολιτεία να αξιοποιεί τον δυναμισμό των νέων της πατρίδας μας σε δημιουργικά έργα, επενδύοντας στην εκπαίδευση, στον πολιτισμό, την εργασία και την παραγωγή, την αναγκάζουμε να εξαντλεί αυτόν τον δυναμισμό σε πράξεις βίας.
Ποιος κακός δαίμονας οδηγεί αυτόν τον ιερό τόπο και το μέλλον του, δηλαδή τη νεολαία, κατά κρημνών; Πώς ανέχεται η πολιτική, πνευματική και οικονομική ηγεσία του τόπου να αυτοαναιρείται ο δημιουργικός προορισμός της νέας γενιάς; Όταν την ίδια στιγμή οι νέοι των βορείων γειτόνων μας καθώς και του εξ ανατολών γείτονα αξιοποιούν τις ευκαιρίες στην εκπαίδευση, την οικονομία και ταυτόχρονα σφυρηλατούν την εθνική τους συνείδηση ως πυξίδα των μελλοντικών οραμάτων τους.
Αποτίοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής στον Αλέξανδρο καλούμε την ελληνική νεολαία να περιφρουρήσει τους αγώνες της και ταυτόχρονα να τους προσδώσει κοινωνικό και πατριωτικό περιεχόμενο, γιατί οι εχθροί του έθνους και του λαού, η κάθε μορφής εγχώριοι και ξένοι προβοκάτορες ελλοχεύουν για την κοινωνική και εθνική μας αποσταθεροποίηση.
Ήδη, φάνηκαν αμυδρά σημάδια εμφύλιας κρίσης. Προσοχή λοιπόν.
Ο Πολιτικός και Κοινωνικός Σύνδεσμος «Ο Νικόλαος Ζορμπάς», συμβολίζοντας το μεταίχμιο μεταξύ μιας εθνικής ταπείνωσης (1897) και μιας εθνικής αναγέννησης (1909), αισιοδοξεί ότι αυτή η εξέγερση θα αποτελέσει αφετηρία εθνικής και κοινωνικής αναγέννησης.
ΥΓ.: Εκφράζουμε τη βαθιά μας οδύνη για τον θάνατο του μεγάλου πατριώτη, Ακρίτα του Ελληνισμού Τάσσου Παπαδόπουλου, επισημαίνοντας ότι αφήνει δυσαναπλήρωτο κενό σε μια κρίσιμη ώρα για την Κύπρο και τον Ελληνισμό.