νέος πολίτης
// Για τον Αλέξη… Για να μη μείνει η απώλεια αυτή ένα στιγμιαίο ειδησεογραφικό γεγονός… Είναι λίγα όσα θα γράψουμε, αλλά όσα έρθουν θα είναι περισσότερα…
// Είναι πραγματικά απίστευτο το πώς μπορεί σήμερα η απόφαση ενός άγνωστου ανθρώπου και η στιγμιαία δράση του να καταστρέψουν μια ολόκληρη χώρα… Τα λόγια δεν είναι αρκετά (και αποδείχθηκε με τον πλέον οδυνηρό τρόπο…) για να περιγράψουν τη θλίψη και την οργή που όλοι νιώθουμε για αυτόν τον άδικο θάνατο. Ο φόνος του αδικοχαμένου Αλέξη Γρηγορόπουλου αποτέλεσε την αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια όλα τα βαθύτερα προβλήματα κυρίως της ελληνικής νεολαίας. Η απώλεια του 15χρονου Αλέξη οδήγησε στο δρόμο μια ολόκληρη γενιά, σε δράση παράλληλη με ένα σύνολο ανθρώπων που βλέπουν μόνο στη βία το νόημα της ζωής τους. Είναι πραγματικά δύσκολο να καταγράψουμε τους «χώρους», τα χαρακτηριστικά των ομάδων που βρέθηκαν στους δρόμους, διότι είναι πολλά, διαφορετικά και πολυσύνθετα. Θα το προσπαθήσουμε ωστόσο, προσπαθώντας να κάνουμε ψυχρή καταγραφή, ακόμη και αν δεν γίνουμε αρεστοί ή απέχουμε από όσα προβάλλονται…
// Ξεκινούμε από το δεδομένο ότι βασικός «παίκτης» στις διαδηλώσεις, που ξεκίνησαν ως διαμαρτυρία για τον φόνο και εξελίχθηκαν σε έκφραση οργής για Αστυνομία – κράτος – κόμματα, ήταν η ηλικιακή ομάδα 14-24 ετών, οι μαθητές και φοιτητές. Είναι άλλωστε η μόνη ομάδα που συνεχίζει μέχρι την ώρα που γράφεται η στήλη να είναι σε αναβρασμό με επιμέρους κινητοποιήσεις. Αρχικά δεν κινήθηκαν συντονισμένα, παρά μόνο στο γνωστό επίπεδο της φιλικής ή διασχολικής συνεννόησης. Ήταν οι περισσότεροι από όσους βλέπατε να τρέχουν, μετά τη χρήση δακρυγόνων, γιατί ήταν συνήθως μπροστά. Με τους μαθητές – φοιτητές συντάχθηκαν στις διαδηλώσεις, περισσότερο ή λιγότερο, και τα νεανικά πολιτικά μπλοκ. Τα, νεαρά κυρίως, στελέχη της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ ήταν, παρά τις κατηγορίες περί καθεστωτισμού από τους υπόλοιπους, σχεδόν σε όλες τις πόλεις παρόντα. Η ΚΝΕ και η ΠΚΣ, με πάντα διακριτή παρουσία, αποτελεσματική περιφρούρηση και συγκεκριμένο σχέδιο. Η Νεολαία ΣΥΝ με την Αριστερή Ενότητα και άλλα αριστερά σχήματα, όπως τα ΕΑΑΚ – ΝΑΡ και οι προσκείμενοι στο Δίκτυο, ξεχωριστά αλλά παράλληλα, με μια αρκετά προχωρημένη επαναστατική – ριζοσπαστική δυναμική, στα όρια της πολιτικής ορθότητας. Με τη γενίκευση των γεγονότων, στον χορό μπήκαν και τα κόμματα, τα συνδικάτα και άλλες οργανωμένες ομάδες. Ας μην ξεχάσουμε βέβαια και τους «φυτευτούς» ή τους εργολάβους παροχής διόδου συνεννόησης με την Αστυνομία…
// Τα επεισόδια με το σπάσιμο βιτρίνων, τις επιθέσεις σε κτίρια, τις καταστροφές στις πόλεις γίνονταν όχι από το σύνολο των απλών διαδηλωτών, αλλά από ομάδες «μπαχαλάκηδων» με διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Ο πυρήνας τους ήταν και είναι ο χώρος που έχει ονομαστεί «γνωστοί-άγνωστοι», σε συνδυασμό με έναν ευρύτερο αναρχο-αυτόνομο χώρο με αρκετή επιρροή στις μεγάλες πόλεις και τους χώρους δουλειάς. Παράλληλα ή και μέσα σε αυτούς τους χώρους κινείται ένας ευάριθμος πυρήνας ατόμων που η βία είναι το φάρμακό τους και τους βρίσκουμε σε πολλά επεισόδια, ενώ αρκετοί συχνάζουν και στα κλαμπ των οργανωμένων οπαδών ομάδων. Σε συμπόρευση με όλους αυτούς κινήθηκε και ένας ριζοσπαστικός ακροαριστερός πυρήνας με επιρροή κυρίως, όπου υπάρχουν, σε πανεπιστήμια. Υπενθυμίζουμε ότι είχαμε αναφερθεί στην περίεργη κινητικότητα των «χώρων» αυτών μετά το Πολυτεχνείο… Αυτήν τη φορά όμως, δυστυχώς, σε επεισόδια, κυρίως με την Αστυνομία και όχι στις καταστροφές των καταστημάτων, είχαμε και μια ευάριθμη ομάδα μαθητών και φοιτητών πού είτε από καταπιεσμένη οργή είτε από απλή διάθεση για φασαρία βρήκαν τον τρόπο να εκτονωθούν με τα γνωστά αποτελέσματα.
// Υπάρχει όμως και ένας τεράστιος αριθμός νέων ανθρώπων που δεν συμμετείχαν. Έχουμε δηλαδή αυτούς που πραγματικά νομίζουν ότι δεν έχουν κανέναν λόγο να διαμαρτύρονται είτε αυτούς που είναι πραγματικά αδιάφοροι. Υπάρχουν οι «γαλάζιοι», που δεν θέλουν να κατέβουν απέναντι στην κυβέρνησή τους. Έχουμε πολλούς που δηλώνουν εθνικιστές και αποστρέφονται καθετί παρόμοιο. Κάποιοι από αυτούς (συγκεκριμένοι) βρίσκονταν δίπλα στα ΜΑΤ. Έχουμε τέλος μεγάλο αριθμό νέων που είναι ενεργοί πολίτες είτε σε κόμματα είτε σε κοινωνικές οργανώσεις είτε σε οργανώσεις νέων. Δεν έχουν μάθει ή δεν θέλουν να δουλεύουν με συγκεντρώσεις και πορείες. Λειτουργούν με ομαδική δουλειά σε άλλα επίπεδα και δεν πιστεύουν σε μαζικές κινητοποιήσεις κυρίως λόγω φόβου για πολιτική εκμετάλλευση.
// Προσπαθώντας να διερευνήσουμε την επόμενη ημέρα αυτό που νομίζουμε ότι μένει είναι η συνειδητοποίηση των πολιτικών κυρίως, ότι δεν έχουν πραγματική επαφή με τους μικρότερους. Φαίνεται ότι το πολιτικό δυναμικό κατάλαβε ότι οι νέοι έχουν προβλήματα που είναι μάλλον διαφορετικά από όσα φαντάζονταν. Φάνηκε ότι μια ολόκληρη γενιά, παρά τα όποια υλικά αγαθά γεύεται, νιώθει στερημένη σε επίπεδο αξιών, προτύπων και ιδεών. Επίσης, μεγάλο κομμάτι της νεολαίας αντιμετωπίζει σοβαρά οικονομικά και άλλα προβλήματα, που την οδηγούν σχεδόν στο περιθώριο. Αν όλοι αυτοί βρεθούν μαζί, υπό άσχημες συνθήκες, σε συνδυασμό με το οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον, δημιουργείται εκρηκτική κατάσταση. Και αυτό πρέπει όλοι μας να το συνυπολογίζουμε πλέον… Ένα ακόμη αποτέλεσμα, επίσης ανησυχητικό, είναι ότι, δεδομένων των εξελίξεων, φαίνεται να παγιώνεται «βεντέτα» μεταξύ νέων και Αστυνομίας – και από τις δύο πλευρές. Και αυτό ίσως αποδειχτεί επικίνδυνο…
// Είναι ειρωνικό ότι στις 11 Δεκέμβρη ήταν η Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Πέντε μόλις μέρες μετά την οδυνηρή απώλεια του 15χρονου Αλέξη… Και όλες αυτές τις ημέρες των ταραχών, η επίσημη ιστοσελίδα της κρατικής ΓΓΝΓ δεν είχε ούτε μια ανακοίνωση ούτε ένα σχόλιο ούτε μια αναφορά στο θάνατο και τα επεισόδια. Τι και αν χιλιάδες νέοι ήταν στους δρόμους, τι και αν όλοι οι νέοι της χώρας ζούσαν στους ρυθμούς των γεγονότων, το μακάριο κράτος δεν είχε επικοινωνία με τον κόσμο… Και η ειρωνεία κορυφωνόταν: «Ας προστατέψουμε τα δικαιώματα των παιδιών στην Ελλάδα του 21ου αιώνα» είναι το σύνθημα που «τρέχει» πρώτα από όλα…
// Υπό το βάρος των εξελίξεων το αίτημα για καθιέρωση δικαιώματος ψήφου από τα 16 ωριμάζει… Με σύνθημα «ψήφο στα 16» το αίτημα διαχέεται και υιοθετείται από περισσότερους. Γιατί πλέον πολλοί καταλαβαίνουν ότι υπάρχει κόστος όταν δεν εντάσσεις στην πολιτική σου λειτουργία τους νέους. Το αίτημα διατύπωσε αρχικά (πριν από μερικά χρόνια) κυρίως ο καθηγητής Αντώνης Μακρυδημήτρης, μετά ήρθε το ΠΑΣΟΚ και το ανέπτυξε, ακολούθως υπήρξε συζήτηση (όχι απόφαση) σε επίπεδο ΓΓΝΓ, πρόσφατα αποτέλεσε ξεκάθαρο δεδηλωμένο στόχο των οργανώσεων νέων της χώρας (μέσω του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας), τις τελευταίες ημέρες το υιοθέτησαν οι Οικολόγοι Πράσινοι και Συνασπισμός. Ίσως μια τέτοια αλλαγή να βοηθήσει…
// Πάντως, αξίζει τον κόπο να διαβάσετε ένα μεγάλο κείμενο ανακοίνωσης του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας για τα γεγονότα και τα ζητούμενα των ημερών. Οι ίδιοι γνωρίζουμε ότι αποτελούν έκφραση των οργανωμένων νέων, που δεν είναι και ο ριζοσπαστικότερος χώρος, υιοθετούν όμως σε μεγάλο βαθμό την οργή και την αγανάκτηση. Φαίνεται όμως ότι μπορούν και σχηματοποιούν τα ζητούμενα και τα αιτήματα, ενώ αντιπαρατίθενται στις πράξεις βίας. Παρά το έντονο ύφος απέναντι σε Πολιτεία, εξουσία, ηγεσίες και ομάδες (πολιτικές ή συμφερόντων), φαίνεται να μπορούν να δώσουν λύσεις στο αδιέξοδο επικοινωνίας ανάμεσα στις οργανωμένες δομές της Πολιτείας και την εξοργισμένη νεολαία. Αξίζει να διαβάσετε περισσότερα συγκεκριμένα στο www.esyn.gr.