Η ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ
Τις τελευταίες ημέρες η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, ολόκληρη η Ελλάδα, έζησε και ζει μια τραγωδία χωρίς κάθαρση, ένα πρωτοφανές δράμα, μια ανείπωτη καταστροφή που έχει σήμερα και αύριο πολύπλευρες επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής της χώρας, συνέπειες που αφορούν όχι μόνο στην υλική διάσταση της ζωής των Ελλήνων, αλλά και στον πολιτισμό, στην εικόνα, στην ψυχή και στη συνείδηση της νεώτερης Ελλάδος.
Η καταστροφική μανία των βανδάλων, ασυνείδητων βεβηλωτών της ανθρώπινης δημιουργίας και προοπτικής, εκδηλώθη-
κε μετά τη διάπραξη του φόνου από τον ειδικό φρουρό της Αστυνομίας, ο οποίος πυροβόλησε και εκτέλεσε νεαρό παιδί, ανήλικο μαθητή που δεν πρόλαβε στα πρώτα 15 χρόνια της σύντομης ζωής του να κατανοήσει τον κόσμο, να αναπνεύσει το οξυγόνο της ζωής, να αντικρίσει το φως της, αλλά υποχρεώθηκε να βιώσει τη βαρβαρότητα της αυθαίρετης κρατικής βίας. Αυτό το γεγονός, που προκάλεσε δυνατή και αληθινή συγκίνηση σε ολόκληρο τον Ελληνισμό, απετέλεσε το αδικαιολόγητο και απαράδεκτο έναυσμα της καταστροφικής μανίας που εκδηλώθηκε ως αντίδραση μεγάλης ομάδας αντικοινωνικών στοιχείων που αυτοαποκαλούνται αντιεξουσιαστές και που, εκμεταλλευόμενοι κυνικά τον άδικο χαμό του παιδιού, προκάλεσαν καταστροφές και χάος σε ολόκληρη τη χώρα, υπονομεύοντας τη θέληση των πολλών ανθρώπων της ειρήνης και της αγάπης να διαδηλώσουν ειρηνικά τον πόνο και την οργή τους για τον άδικο χαμό του μικρού Αλέξη.
Το κράτος δεν μπορούσε να προβλέψει την έκταση και την ένταση της καταστροφικής αντίδρασης, ούτε και την οργανωτική ικανότητα των ανά τη χώρα διασκορπισμένων πυρήνων του αντιεξουσιαστικού χώρου, επιδεικνύοντας σημεία παράλυσης των δυνάμεων που είναι επιφορτισμένες για την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών. Αυτό το γεγονός προκάλεσε μια γενικότερη ανασφάλεια στον πληθυσμό, αλλά και απαξίωση -τουλάχιστον προσωρινά- στα μάτια της κοινωνίας του κρατικού συστήματος τάξης και ασφάλειας που υφίσταται ως αναγκαία συνθήκη κάθε οργανωμένης κοινωνίας. Η κατάσταση ανομίας και πλιάτσικου που επικράτησε τις τελευταίες μέρες στην Αθήνα οδήγησε πολλούς φιλήσυχους πολίτες, που αισθάνθηκαν στο πετσί τους την καταστροφική μανία των «ασυνείδητων κουκουλοφόρων», στα όρια της αυτοδικίας.
Ποια η λογική ύπαρξης των κρατών; Γιατί δηλαδή οι άνθρωποι, οι κοινωνίες οργανώθηκαν σε κράτη;
Τρεις βασικές συνθήκες χαρακτηρίζουν τη θεμελιώδη ανθρώπινη ανάγκη συνύπαρξης πολλών μαζί ως κοινωνιών που ρυθμίζουν τις σχέσεις τους με κανόνες συμβίωσης και οργάνωσης του καθημερινού τους βίου. Η πρώτη και βασική συνθήκη των οργανωμένων κοινωνιών που οικοδομούνται ως κρατική υπόσταση λέγεται ΑΣΦΑΛΕΙΑ και ΤΑΞΗ στο πλαίσιο ενός ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΚΑΙΟΥ. Ασφάλεια σημαίνει πως οι κανόνες της υποχρεωτικής συμβίωσης του συλλογικού υποκειμένου αναγνωρίζουν στις δυνάμεις της τάξης το δικαίωμα άσκησης ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΒΙΑΣ. Η βία αυτή ασκείται στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, που σημαίνει σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα και στις ατομικές ελευθερίες, σεβασμό στο Σύνταγμα και στους νόμους του κράτους. Η δεύτερη συνθήκη υπαρξιακής λογικής του κράτους αφορά στην ευημερία και στην πρόοδο της κοινωνίας στο σύνολό της, ως κοινωνίας αλληλεγγύης και αυτοπραγμάτωσης. Το κράτος είναι υποχρεωμένο να παρεμβαίνει, εν προκειμένω με όλες τις υπηρεσίες και το θεσμικό του πλαίσιο, για την καταπολέμηση της φτώχειας, της ανεργίας, της ασθένειας και του αναλφαβητισμού. Πρόοδος σημαίνει όχι μόνο κατανάλωση και παραγωγή υλικών αγαθών, αλλά και πολιτισμός, ή κυρίως πολιτισμός, δηλαδή τέχνες, γράμματα, πνευματική δημιουργία και εκπαίδευση. Η τρίτη συνθήκη για την ύπαρξη κράτους αναφέρεται στην υποχρέωση της κρατικής εξουσίας να υπερασπίζεται το συλλογικό υποκείμενο και τα συμφέροντά του ως πνευματικό και υλικό πολιτισμό, αλλά και ως εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία στο πλαίσιο της υποχρέωσής του για άσκηση εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Επιστρέφοντας στην ελληνική τραγωδία χωρίς κάθαρση, εμείς ως δάσκαλοι και πνευματική ηγεσία του τόπου πρέπει να ομολογήσουμε πως, μαζί με τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, έχουμε τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση, γιατί ανεχθήκαμε τα τελευταία χρόνια την ασυδοσία των ελαχίστων να καταλαμβάνουν σχολεία και πανεπιστήμια, ανεχθήκαμε τους συνδικαλιστές να οργανώνουν για ασήμαντες αφορμές και χωρίς διαπραγμάτευση απεργίες και διαδηλώσεις, να κλείνουν δρόμους και να παραλύουν την κοινωνική ζωή της χώρας, ανεχθήκαμε την ανάπτυξη της δομικής βίας στα θεμέλια της κοινωνίας, που σημαίνει φτώχεια, εξαθλίωση, ανεργία και νεολαία χωρίς όνειρα, χωρίς μέλλον, χωρίς αξίες, με μοναδική συνθήκη ζωής την απόγνωση και τα διαρκή και πολλά αδιέξοδα ζωής…