Επιτέλους, πότε θα πάψει η κακομοιριά μας;

Τέλος πάντων. Τι είμαστε εμείς οι Έλληνες, που συχνά πιστεύουμε ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου; Τι είμαστε που συχνά πιστεύουμε ότι όλη η υφήλιος ασχολείται μαζί μας; Πάρτε π.χ. τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και την πλειονότητα των δημοσιογράφων. Με τι ασχολούνται στην ενημέρωση; Με τα εγχώρια και μόνο θέματα και εν πολλοίς γραφικά. Επιτέλους, πρέπει να καταλάβουμε ότι ζούμε σε ραγδαία μεταβαλλόμενο κόσμο και να μπορούμε να δούμε τις ευκαιρίες, αλλά και απειλές, που δημιουργούνται γύρω μας. Και, φυσικά, αυτά που δημιουργούνται αφορούν όλο τον λαό, όλη τη χώρα και όχι μόνον την εκάστοτε κυβέρνηση και αφήνουν απ’ έξω τα κόμματα. Αφορμή για τα πιο πάνω μου δόθηκε από την επίσκεψη στην Ελλάδα του ηγέτη της μεγαλύτερης ανερχόμενης δύναμης στον κόσμο της Κίνας. Ευτυχώς, ο πρωθυπουργός παρά τα όποια λάθη στο εσωτερικό, ορθώς και εγκαίρως εντόπισε τη σημασία των διμερών σχέσεών μας με τη Ρωσία αρχικά και την Κίνα μετά και φρόντισε για την ανάπτυξή τους εν γνώσει των δυσκολιών και υπογείων αντιδράσεων των συμμάχων μας ΗΠΑ, που μέχρι σήμερα είχαν μάθει να μας βλέπουν πιστούς υπηκόους τους και μόνον. Αυτά δυστυχώς δεν μπορεί να τα δει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι δυνατόν όλοι αυτοί, άλλοι τυφλωμένοι από το πάθος της εξουσίας, άλλοι όπως οι «νταβατζήδες» των ΜΜΕ από το μίσος για τον Καραμανλή και άλλοι από τις αποδοχές τους ως λιμενεργάτες, που πουθενά στον κόσμο δεν λαμβάνονται, να αντιδρούν με κάθε μέσο στις συμφωνίες με την παγκόσμια δύναμη που βγάζει τη χώρα μας από την οικονομική αφάνεια; Και επαναλαμβάνουμε, παρά τα όποια λάθη στο εσωτερικό του Καραμανλή, ποιος νηφάλιος, σοβαρός και σώφρων πολίτης δεν μπορεί να μη συγχαρεί όχι τον Καραμανλή, αλλά τον πρωθυπουργό της χώρας για την επίτευξη του στόχου που έβαλε να καταστήσει την εξωτερική πολιτική της χώρας πολυμερή; Και αυτό έγινε μόνο του χωρίς τον συνδυασμό προσεκτικά μελετημένων κινήσεων στη διεθνή σκακιέρα; Πώς η Ελλάδα κατέστη συνομιλητής πέραν των παραδοσιακών συμμάχων και εταίρων της των νέων δυνάμεων, που αναδύονται σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο, όπως αρχικά με τη Ρωσία και σήμερα με την Κίνα;
Το άνοιγμα με την Κίνα, όπως θα θυμόμαστε, έγινε το 2004. Τότε η χώρα μας διαπίστωσε ότι με τους Ολυμπιακούς Αγώνες άνοιξε ένα παράθυρο επικοινωνίας με τη μεγάλη αυτή χώρα που είχε αναλάβει την επόμενη Ολυμπιάδα. Πέραν όμως αυτού η χώρα μας από τις επισκέψεις Κυβερνητικών Επιτροπών, υπουργών, του πρωθυπουργού και αυτού του ιδίου του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας, διαπιστώθηκε ότι υπήρχε προς αξιοποίηση και ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο για μας τους Έλληνες.

Ο μεγάλος σεβασμός της Κίνας και του κινεζικού λαού για τον ελληνικό πολιτισμό και την Ιστορία μας. Έτσι μέσα από τα βήματα αυτά προσέγγισης άρχισε σιγά σιγά να καλλιεργείται και το έδαφος στον οικονομικό τομέα, πέραν δε των ελλήνων εφοπλιστών με τις μεγάλες παραγγελίες κατασκευής νέων πλοίων, οι Κινέζοι άρχισαν να δείχνουν ενδιαφέρον και για τα προϊόντα μας. Κάποια στιγμή η Κίνα δεν έκρυψε ότι αναζητά λιμάνια για την καλύτερη πρόσβαση στις αγορές και ότι η Ελλάδα μπορούσε να αποτελέσει μια τέτοια πύλη εισόδου στα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Την ευκαιρία άρπαξε ο Καραμανλής και φτάσαμε στην επίσκεψη του Προέδρου της Κίνας κ. Χου Ζιντάο στη χώρα μας και την υπογραφή της συμφωνίας με τον ΟΛΠ που σηματοδοτεί την έναρξη μιας νέας περιόδου στις σχέσεις Ελλάδας – Κίνας. Κι εμείς τι κάνουμε την ίδια ώρα;

Έχουμε τον κ. Παπανδρέου να μην τιμά με την παρουσία του τον Πρόεδρο της Κίνας και τον ΣΥΡΙΖΑ με τους Αλαβάνους και τα παιδιά τύπου Τσίπρα να παίζουν με τους λιμενεργάτες και να κοροϊδεύουν τους φτωχούς, τους συνταξιούχους, τους μεροκαματιάρηδες και τους νέους για καλύτερες μέρες, που θα έλθουν ασφαλώς μόνες και όχι βέβαια από την εξ ύψους βοήθεια, που σ’ αυτήν έτσι κι αλλιώς δεν πιστεύουν.

Με εκτίμηση
Θεόδωρος Ανδρεάκος,
ομότιμος καθηγητής