ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΕΚΡΗΞΕΙΣ Ή ΕΙΚΟΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Η δομή της ελληνικής κοινωνίας, μιας κοινωνίας βαθύτατα συντηρητικής και ήσυχης, δοκιμάζεται σε κάθε περίπτωση ακραίων έκνομων γεγονότων, μακριά από την καθημερινή ρουτίνα.
Για τον χαμό ενός παιδιού μόνον συγγνώμη μπορείς να ψελλίσεις, κι αυτό θα ακουσθεί πολύ λίγο… Ωστόσο οι «δημοκρατικές εκρήξεις» που ακολουθούν σε κάθε περίπτωση βίαιης συμπεριφοράς απέναντι σε άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου ξεφεύγουν από τα όρια της πραγματικότητας και οδηγούν σε πλήρη δημοκρατικά αδιέξοδα.
Η παρέμβαση της Πολιτείας σε κάθε είδους έκτροπα είναι πράξη αναγκαία και δεν είναι δυνατόν να τίθεται υπό συζήτηση. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τα περιστατικά με χρησιμοποίηση όπλου, και μάλιστα όταν υπάρχουν θύματα…
Υπό την έννοια αυτή θα πρέπει να τεθεί υπ’ όψιν ψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών αλλά και εκπαιδευτών των ειδικών ομάδων της Αστυνομίας το πλαίσιο εκείνο λειτουργίας που επιθυμεί η σημερινή κοινωνία για τα αστυνομικά όργανα.
Ας περιγράψει κάποιος από εκείνους που διαμαρτύρονται ότι θίγονται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα πώς μπορεί να συμπεριφερθεί ένα αστυνομικό όργανο όταν μια ομάδα νεαρών επιτίθεται με καδρόνια, πέτρες, λοστούς και άλλα αντικείμενα που μπορούν να μετατραπούν κατά τη χρήση τους σε φονικά όπλα. Επακριβώς όμως, διότι οι φιλοσοφίες περί αντιμετώπισης με βάση την εκπαίδευση των αστυνομικών οργάνων σταματούν μπροστά σε τριάντα εξαγριωμένους νεαρούς. Τότε, θα ρωτήσουν κάποιοι, τι πρέπει να γίνεται; Να πυροβολούν παιδιά; Ή μήπως αυτό που ζήτησε ο υπουργός Εσωτερικών, δηλαδή να… υπομένουν, να αποκρούουν;
Και τι θα γίνει με τις περιουσίες των πολιτών που σε μια ιδιαίτερα δύσκολη εποχή καίγονται και καταστρέφονται; Τι απαντήσεις θα πρέπει να δώσει η συγκροτημένη Πολιτεία σ’ αυτούς τους ανθρώπους που θα κάνουν χρόνια να δημιουργήσουν πάλι τη μικρή ή μεγάλη τους περιουσία;
Δυστυχώς, στη χώρα μας παρατηρείται μια στρέβλωση της δημοκρατικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας που θα πρέπει να δέχεται, να υπομένει τον ξυλοδαρμό αστυνομικών, τον διασυρμό, τον εξευτελισμό της έννομης τάξης που αποτελεί την πρώτη προϋπόθεση για τη λειτουργία της δημοκρατίας, να δέχεται την ταύτιση των οποιωνδήποτε εκτρόπων και αθλιοτήτων με τη… σύννομη διαμαρτυρία πολιτών που τους… πνίγει το δίκιο…
Ουδείς φυσικά σκέφτεται τι θα γίνει εάν απέναντι στους ανεγκέφαλους ταραξίες των Εξαρχείων ξεκινήσει ένας αγώνας αυτοάμυνας. Αφού τα αστυνομικά όργανα… αμύνονται, τότε ας αμυνθούν και οι ιδιώτες που βλέπουν τις περιουσίες τους να χάνονται.
Η νομιμοποίηση ακραίων ενεργειών, ιδίως από ορισμένες πολιτικές δυνάμεις, με τη δικαιολογία της αγανάκτησης και των οικονομικών προβλημάτων (που στην προκειμένη τραγική περίπτωση ούτε καν υφίστανται), φέρνει σε αδιέξοδο την ίδια τη λειτουργία της Αστυνομίας και των θεσμών της Δημοκρατίας. Αλίμονο εάν δικαιολογούνται έναντι της οποιασδήποτε αθλιότητας, ανοησίας, εγκληματικής ενέργειας τα έκτροπα και οι καταστροφές που έγιναν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας που πέρασε.
Πολιτικά, η κυβέρνηση καλά έκανε και χειρίστηκε το θέμα όπως το χειρίστηκε. Πολύ καλά έκανε και το ΠΑΣΟΚ που σκέφτηκε ότι τα έκτροπα οδηγούν σε στροφή προς τον συντηρητισμό και με κανέναν τρόπο δεν θα ήθελε να… συσπειρώσει τους οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας, μεγάλο μέρος των οποίων ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Επίσης έξυπνα το χειρίστηκαν το θέμα και τα κόμματα της Αριστεράς… Το ζήτημα όμως είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να σταματήσει τους ανεγκέφαλους αυτούς ταραξίες, καθώς η τακτική της Πολιτείας οδηγεί σε απενεργοποίηση των κανόνων της αστυνόμευσης και της διατήρησης της τάξης.
Εντελώς ανοήτως η διατήρηση της τάξης και το έννομο συμφέρον στην Ψωροκώσταινα έχει ταυτισθεί με τον κρατισμό και τον συντηρητισμό. Γεγονός που θα οδηγεί τη χώρα στο περιθώριο των εξελίξεων στον τομέα αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο.