Βυζάντιο

Ήθελαν τα μάτια μου να το τσούξουν με εικόνες και χημικά. Τα ξημερώματα της Τρίτης ήμουν στην Ακαδημίας, έξω από ένα κατάστημα που έβγαζε φλόγες από τη βιτρίνα. Μερικοί πυροσβέστες έριχναν νερό, κάποιοι αστυνομικοί έκαναν τσιγάρο. Έπαιρνες την εικόνα και γύριζες σύγχρονο βίντεο κλιπ του Smoke on the water. Εκατό μέτρα πιο πάνω δέκα νεαροί με κράνη στα χέρια είχαν καθίσει σ’ ένα πεζούλι. Δεν τους ενόχλησε κανείς. Αλλά κι εκείνοι ήταν μάλλον αδιάφοροι για τους αστυνομικούς. Μου θύμισαν ποδοσφαιριστές μετά από ντέρμπι. Έστειλα SMS σε έναν γάλλο δημοσιογράφο που προγραμμάτιζε να έρθει στην Αθήνα για να καλύψει τα γεγονότα. «Έλα και ως τουρίστας που θέλει να ζήσει τον Μάη του ’68», του έγραψα. Με ρώτησε αν μπορούσε να κλείσει ένα ραντεβού με κάποιον Προκόπη Παυλόπουλο. Του απάντησα ότι δεν ξέρω ποιος είναι ο κύριος.
•••
Σκεφτόμουν, που λέτε, να γράψω αυτά τα μεγαλόστομα που όλοι μας ρίχνουν στη μούρη από τα τηλεοπτικά πάνελ. Ξέρετε τώρα, για τα οργισμένα και απελπισμένα παιδιά που βγαίνουν στον δρόμο για να διαδηλώσουν την απελπισία τους. Βλακείες. Εξοργιστικές βλακείες. Όσοι ανήκουν στις αιτίες της καταστροφής φορούσαν το θλιμμένο ύφος και απήγγελλαν το ποίημά τους. Ειλικρινά το βράδυ της Δευτέρας, παρακολουθώντας τις τηλεοπτικές εκπομπές, μέχρι που σκέφτηκα να πάρω ένα μπουκαλάκι και να ψάξω ανοιχτό βενζινάδικο. Ασφαλώς αυτό δεν σας προκαλεί εντύπωση, με έχετε ικανό για το χειρότερο. Εγώ όμως δεν είχα την ίδια εκτίμηση για κάποιους σοβαρούς και κοινωνικά αξιόλογους ανθρώπους με τους οποίους είχα την ευκαιρία (ή την υποχρέωση) να συνομιλήσω. Αν σας άφηνα εδώ ένα-δυο ονόματα από αυτούς που μου είπαν πως ευχαρίστως θα κατέβαζαν μια βιτρίνα, το στόμα σας θα έχασκε ολάνοιχτο για να ρουφήξει τα δακρυγόνα. Έχω την άποψη πως ο θυμός συναντά την άγρια χαρά και διατρέχουν όλα τα κλιμάκια της άθλιας κοινωνίας μας. Ξέρω ανθρώπους που πανηγύριζαν με σαρκασμό για κάθε φλόγα που έβγαινε από βιτρίνα, για κάθε πέτρα που έμπαινε, σαν γκολ, σε τραπεζικό υποκατάστημα. Και ξέρω επίσης πως στα μικροαστικά σπίτια (ακόμα και σε μεγαλοαστικά…) στήθηκαν πάρτι χωρίς μουσική, ο τόνος ερχόταν μονότονος από την ατάκα «Κάψτε επιτέλους το μπουρδέλο». Τι σκέφτομαι εγώ; Ντρέπομαι που δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να το επεξεργαστεί. Όπως ντρέπομαι επειδή έβγαινα από το ασφαλές μου διαμέρισμα μόνο όταν τα πράγματα ηρεμούσαν. Ανέθεσα σε άλλους να εκφράσουν την οργή μου.
•••
Να σου πω την αλήθεια, δεν με ενδιαφέρει να συζητήσω ούτε για τη σφαίρα του αστυνομικού, ούτε για την πολιτική ευθύνη, ούτε για την επιχειρησιακή δυνατότητα και επάρκεια της Αστυνομίας. Πρόκειται για θέματα που αφήνουν την ουσία κλεισμένη στο καβούκι της. Άλλωστε λίγο εναλλακτικά να το σκεφτείς, θα διαπιστώσεις ότι όλοι όσοι έχουν υποστεί ζημιά από τα επεισόδια έχουν πάθει χειρότερα από τη λειτουργία αυτού του κράτους και των μηχανισμών του. Μην κοιτάς, λοιπόν, τη σπασμένη βιτρίνα, κοίτα το χέρι που πέταξε την πέτρα. Γιατί το ίδιο χέρι θα πιάσει και όπλο, θα γίνει γροθιά για να σου σπάσει το κεφάλι, θα σου κλέψει τα ρέστα από το δάνειο, το δώρο Χριστουγέννων. Θα σου κάψει το αυτοκίνητο που ακόμα δεν το έχεις ξοφλήσει. Αν ζούσα όπως αυτά τα παιδιά, μπορεί να έκανα τα ίδια. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν είμαι διατεθειμένος να εκχωρήσω τίποτα για να βοηθήσω. Καλά κάνω. Αισθάνομαι πως έχω δώσει αρκετά. Όπως και εσείς. Απλώς η καλή μας πίστη και τα καλά μας λεφτά έχουν γίνει ομόλογα, μοναστήρια, οικόπεδα και σκάφη για προνομιούχες πολιτικές οικογένειες. Ξέρεις, λοιπόν, τι πληρώσαμε την προηγούμενη εβδομάδα; Την αφέλεια και την ανοχή μας. Την υπερβολική αγάπη προς το τομάρι μας, τα κλειστά παράθυρα του αυτοκινήτου όταν διασχίζουμε περίεργες περιοχές στα δυτικά. Κοιτάμε μόνο ψηλά, προς τα εκεί όπου θέλουμε να πάμε. Δεν ρίχνουμε ούτε μια ματιά προς τα κάτω και προς τα πίσω, προς αυτούς που έρχονται. Και δεν έρχονται με τις καλύτερες των προθέσεων. Αυτές τις βουτήξαμε εμείς, μαζί με τις ελπίδες τους. Να, κοίτα πώς την πάτησα και άρχισα να κάνω σαν τη Δαμανάκη. Πάω αλλού.
•••
Λοιπόν αυτά τα χαριτωμένα που ακούσατε περί εφαρμογής του άρθρου 48 του Συντάγματος και κήρυξη της χώρας σε κατάσταση πολιορκίας έχουν βάση. Δεν διέρρευσαν για εκφοβισμό, διατυπώθηκαν στην Κυβερνητική Επιτροπή από υπουργούς, όπως η Ντόρα, που ζητούσαν σκληρά μέτρα. Αλλά να το πιάσω από την αρχή. Ο Ρουσόπουλος (ναι, ναι ο Ρουσόπουλος) εισηγήθηκε προς Μαξίμου και Ρηγίλλης τη διαρκή συνεδρίαση της Κυβερνητικής Επιτροπής. Σαν πρόταση ακούγεται καλή, αρκεί να μην είσαι ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο οποίος θεώρησε ότι θα τον βάλουν σε κηδεμονία. Η πρόταση απορρίφθηκε, με τον Παυλόπουλο να χτυπιέται λέγοντας πως η αληθινή εικόνα δεν είναι αυτή που μεταδίδει η τηλεόραση, πως η Αστυνομία έχει αποτρέψει τα χειρότερα και ελέγχει την κατάσταση. Κάποιοι, όμως, είπαν να κάνουν και μια ερώτηση για τις προθέσεις του στρατού. Παρακαλώ ας με διαψεύσει κάποιος λέγοντας ότι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ δεν απείλησε με παραίτηση στην περίπτωση που του ζητήσουν να κάνει κάτι…
•••
«Το φαντάζεσαι; Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έδιωξε τα τανκς και ο Κώστας Καραμανλής τα επανέφερε», σχολίαζε κορυφαίος παράγοντας της Ρηγίλλης. Για να μιλήσω με πλήρη ειλικρίνεια, θα ήθελα να δω κάτι τέτοιο. Μάλιστα δεν ξέρω αν έχει ήδη γίνει, καθώς, όπως έχω παραπονεθεί, γράφω Τετάρτη, χωρίς να γνωρίζω μετά βεβαιότητας ότι η εφημερίδα θα βγει κανονικά. Αλλά για φανταστείτε, σας παρακαλώ, τα τανκς να κυκλοφορούν στον δρόμο! Θα γελάνε μέχρι και οι προτομές στο Ζάππειο! Μετά, ας πούμε, άντε να σου γκρινιάξει κάποιος για το τζιπ στο Κολωνάκι όταν ο Καραμανλής θα έχει παρκάρει το τανκς στην πλατεία.
•••
Α, να σας πω ότι αν υπάρχει Καραμανλής μετά από αυτό θα αποδώσει ευθύνες απομακρύνοντας την ηγεσία της Αστυνομίας. Προς το παρόν τους αφήνει να λουστούν την ξεφτίλα, ενώ ισχύει και το γνωστό δόγμα για αποφάσεις που δεν λαμβάνονται εν θερμώ. Ο Παυλόπουλος; Δεν είναι τόσο απλό να φύγει τώρα, θα δημιουργηθεί ντόμινο ανασχηματισμού. Είναι και το άλλο: Μετά τα ορφανά του Θόδωρου δεν γίνεται να υπάρχουν και ορφανά του Πάκη, είναι ανθρωπιστικά απαράδεκτο…
•••
Αλλά εμείς οι λάτρεις του πολιτικού θεάματος, όλοι εμείς που θα γεμίζαμε τα στάδια στην αρχαία Ρώμη με την ηδονή που προσφέρει η οσμή του αίματος, τούτες τις μέρες θέλαμε άλλον υπουργό. Χάθηκε ο κόσμος να ήταν ακόμα στη θέση του ο Βύρων Πολύδωρας; Θα έσκαγε μύτη με στολή λεγεωνάριου και θα έλεγε δημοσίως αυτά που λέει στον κύκλο του, για υποκίνηση των επεισοδίων από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά ο Antenna θα έβαζε και πάλι την ελληνική σημαία και η χώρα θα πήγαινε με αργά πηδηματάκια προς έναν ωραίο εμφύλιο.
•••
Μέχρι, λοιπόν, να μας διαβάσει όλους ο Εφραίμ, εσείς πηγαίνετε και διαβάστε τις ανταποκρίσεις στο BBC. Οι κάτοχοι Lower ας διαβάσουν και τα σχόλια των αναγνωστών. Εκεί θα δείτε πως η εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο εξωτερικό είναι για μια χώρα στο έλεος των χούλιγκαν. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία, όση η παρέμβαση που κάνουν αρκετοί συμπατριώτες μας που ζουν στο εξωτερικό, ανησυχούν για την πατρίδα και ζητούν να επέμβει ο στρατός ή να στείλει η Ευρωπαϊκή Ένωση βοήθεια με τάγματα δυνάμεων ασφαλείας. Γιατί όχι; Το ρίχνω και αυτό ως ιδέα στο Μαξίμου. Αφού δίνουμε τα πάντα στους Γερμανούς, γιατί όχι και την Αστυνομία; Γερμανοί αστυνομικοί με λυκόσκυλα στο Σύνταγμα! Να θυμηθούν τα νιάτα τους και όσοι έχουν περάσει τα ογδόντα. Αυτοί ήταν και οι τυχεροί. Για μας δεν προβλέπω κάτι τέτοιο…