Αυτοκτονούμε
Εκεί που όσοι έκτισαν αυτήν την πατρίδα με νύχια και με δόντια, με μόχθο και ιδρώτα, με φτώχεια, τότε που δεν υπήρχε ούτε το ψωμί, πίστευαν, είχαν την ελπίδα, ότι οι ταγοί θα υπερέβαιναν τα προσωπικά και τα κομματικά τους, ότι θα παρόπλιζαν προς στιγμήν τις ταμπέλες, αυτοί νόμισαν ότι είναι ευκαιρία να εισπράξουν ψηφαλάκια. Ότι είναι η ώρα να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Κι έπεσαν να κατασπαράξουν τις σάρκες της χώρας. Νομίζοντας ότι θα είναι οι νικητές! Ζήλεψαν ρόλο… Νέρωνα. Η Αθήνα και οι άλλες πόλεις, η μία μετά την άλλη, καίγονταν κι αυτοί εκεί, τον χαβά τους: Είναι η οργή των νέων, έλεγαν (δυσφημίζοντας έτσι τα νέα παιδιά, τους μαθητές που βγήκαν να διαδηλώσουν, δικαιολογώντας τους «κουκουλοφόρους»).
Η οργή των παιδιών που δημιούργησαν το μεγαλείο του Πολυτεχνείου και μάλιστα με τον εχθρό μπροστά τους, τη χούντα, που έστηνε βασανιστήρια, που επέβαλε τη σιωπή, γιατί εκείνες τις μέρες του ηρωικού αγώνα, με τα τανκς απέναντί τους και τις σφαίρες, δεν έκαψε την Αθήνα, δεν κατέστρεψε μαγαζιά, περιουσίες ιδιωτών; Γιατί εκείνα τα παιδιά δεν άρπαξαν, δεν έκλεψαν, κύριε Κουβέλη, κύριε Μαγκριώτη, κυρία Δαμανάκη; Δεν είναι οι μόνοι, κι άλλοι πολλοί συνάδελφοί τους, όπως και οι γνωστοί τηλεεισαγγελείς των καναλιών, για λίγα ποσοστά τηλεθέασης, δεν είχαν το θάρρος να πουν μια «κακιά» λέξη για τους άλλους δολοφόνους που έσπαγαν, λεηλατούσαν και έσπερναν τον τρόμο και τη δυστυχία, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ήταν μικρότερο το έγκλημα του αστυνομικού που λειτούργησε σαν καουμπόης… Με τη στάση τους αυτή στην ουσία ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ όλους εκείνους που έβαλαν φωτιά σ’ όλη την Ελλάδα. Τη διέσυραν σ’ όλο τον κόσμο. Οι εικόνες έκαναν τον γύρο του κόσμου. Εικόνες εμφυλίου. Εμφάνισαν μια Ελλάδα που μηδένιζε αυτά που φαντάζονται, ξέροντας την Ιστορία μας.
Ας κάνουν τη σύγκριση όλοι αυτοί οι ηγέτες μας! Τι φτιάξαμε εμείς σήμερα. Και τι Ελλάδα μας παρέδωσαν…
Δεν απλοποιούμε ούτε υποβαθμίζουμε την τραγωδία της οδού Μεσολογγίου. Όπου ένα νέο παιδί, γεμάτο όνειρα, είχε την ατυχία να βρεθεί απέναντι σ’ έναν αστυνομικό, που από προστάτης του πολίτη έγινε δολοφόνος του. Δεν έχει καμία δικαιολογία. Να τον κρεμάσουμε. Να τον στήσουμε στον τοίχο. Να τον λιντσάρουμε. Αλλά να καεί η χώρα για το έγκλημα ενός αστυνομικού; Καλά, παρανοήσαμε όλοι; Ναι, να την κάψουμε, αν ήταν δυνατόν να γυρίσει πίσω ο 15χρονος Αλέξης. Που αν από κάπου κοίταζε, αποκλείεται να χαιρόταν γι’ αυτά που έγιναν…
Δώσαμε εξετάσεις. Και αποτύχαμε ΟΛΟΙ. Πήραμε μηδέν! Αποδειχθήκαμε για άλλη μια φορά λίγοι. Βρέθηκε η χώρα με μικρούς… Φοβισμένους. Αλλά και με κοράκια. Και η κυβέρνηση, με πρώτο τον πρωθυπουργό, δεν τόλμησε. Δεν έκανε εγκαίρως αυτό που με πολλή καθυστέρηση έπραξε. Ευθύνες έχει και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Χρειαζόταν ένας να ενώσει. Ναι στην οργή, αλλά όχι στην καταστροφή. Εκτός κι αν όλοι αποφασίσαμε να αυτοκτονήσουμε.
Από τις στάχτες του Πολυτεχνείου βγήκαμε νικητές. Ξημέρωσε μια άλλη Ελλάδα.
Από τα αποκαΐδια τούτων των ημερών βγήκαμε όλοι χαμένοι. Με πρώτη την Ελλάδα. Οι μεγάλοι φταίχτες δεν είναι οι ταγοί μας. Οι δημόσιοι άντρες. Όλων των χώρων. Εμείς οι πολίτες, ο καθένας μας, είμαστε οι μεγάλοι υπεύθυνοι… Γιατί για ό,τι συμβαίνει σ’ αυτήν τη χώρα εμείς αποφασίζουμε! Εμείς ψηφίζουμε. Και έξω από το παραβάν κανένα πολυβόλο δεν μας απειλεί για το ποιο ψηφοδέλτιο θα ρίξουμε στην κάλπη και ποιον θα σταυρώσουμε.
Υπάρχει πάντα ένα φως. Τώρα ο χαμός του μικρού παιδιού, του χαμογελαστού, με τα όμορφα μαλλιά, μπορεί να γίνει η σπίθα για Ανάσταση…
ΥΓ.: Σ’ όλη αυτήν την πρωτοφανή αναταραχή, όπου μπήκε η Ελλάδα γύρευε σε ποιον και ποίου τον κυκλώνα, η μόνη πολιτική αρχηγός που τόλμησε να πει τα πράγματα με τ’ όνομά τους, χωρίς να υπολογίζει κόστος ή ότι κάποιοι πρώην σύντροφοί της θα στενοχωρηθούν, ήταν η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα. Η εξήγηση είναι ίσως γιατί ξέρει τι κρύβεται και τι θέλουν να φέρουν… Και λόγω εμπειρίας γνωρίζει ότι κύριο στόχο θα έχει την Αριστερά, που εκπροσωπεί το ΚΚΕ.