ΑΠΟ ΔΥΟ ΠΗΓΕΣ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΜΙΣΘΟΔΟΤΟΥΝΤΑΙ ΔΗΜΑΡΧΟΙ
α) Από τον δήμο ή την κοινότητά τους, από τους οποίους ελάμβαναν τα έξοδα παράστασης, που είναι ανάλογα με τα τακτικά έξοδα που πραγματοποιούν οι δήμοι και οι κοινότητες και που ορίζονται με απόφαση του υπουργού (Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης) ύστερα από γνώμη του Διοικητικού Συμβουλίου της Κεντρικής Ένωσης Δήμων και Κοινοτήτων της Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ).
β) Από την υπηρεσία από την οποία προήρχοντο (Δημόσιο, ΔΕΗ, ΟΤΕ, Ελληνική Ραδιοφωνία και Τηλεόραση, Τράπεζα της Ελλάδας, Εθνική Τράπεζα, Αγροτική Τράπεζα, Κτηματική Τράπεζα, ΕΤΒΑ κ.λπ.)
Είχε ορισθεί, επίσης, ότι κατά το διάστημα της θητείας τους στην πρωτοβάθμια Αυτοδιοίκηση δεν έχαναν τα δικαιώματά τους που απορρέουν από την υπαλληλική, εργασιακή και ασφαλιστική τους σχέση.
• Το προφανώς άτοπο της μισθοδότησης ελλήνων πολιτών από δύο πηγές, ενώ προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε έναν μόνον τομέα, εκείνον της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ένα άτοπο που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το άρθρο περί ισότητας του ελληνικού Συντάγματος, αλλά και με τις αντιλήψεις περί χρηστότητας, θέλησε να άρει η τότε υπουργός Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης κ. Βάσω Παπανδρέου με τον νόμο 2738/1999 (άρθρο 35).
Όριζε το άρθρο:
«Οι δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι και οι πρόεδροι κοινοτήτων υποχρεούνται να επιλέξουν τις αποδοχές της θέσης από την οποία προέρχονται ή τα έξοδα παράστασης της θέσης στην οποία υπηρετούν. Η παρούσα διάταξη εφαρμόζεται (και) για τους δημάρχους, τους αντιδημάρχους και τους προέδρους των κοινοτήτων που θα εκλεγούν κατά τις επόμενες δημοτικές και κοινοτικές εκλογές…». (Οι εκλογές έγιναν το 2002.)
• Η αυτονόητη ρύθμιση για την υποχρέωση των δημάρχων, αντιδημάρχων και προέδρων κοινοτήτων που προέρχονται από το Δημόσιο ή από φορείς του Δημοσίου να επιλέξουν μια πηγή χρηματοδότησης δεν εφαρμόστηκε ποτέ, εξακολουθεί δε να ισχύει η σαφώς αντιδημοκρατική και, γιατί όχι, φαύλη και σκανδαλώδης διπλή χρηματοδότησή τους.
Ας παρακολουθήσουμε δι’ ολίγον το χρονικό του σκανδάλου των ανθρώπων της, κάποτε αγνής και άδολης, Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
• Πρώτα εμφανίσθηκε μια τροπολογία από εκείνες που είναι περισσότερο γνωστές ως (ν)τροπολογίες, η σύνταξη της οποίας επιτεύχθηκε με διακομματική ή, έστω, δικομματική υποστήριξη και που είχε αντικείμενο την αναστολή εφαρμογής του άρθρου 35 του ν. 2738/1999 που προέβλεπε την επιλογή της πηγής χρηματοδότησης.
Η (ν)τροπολογία θα περνούσε από τη Βουλή την εποχή που πέρασε (και κατέρρευσε) η διαβόητη (ν)τροπολογία Πάχτα, κάτι που ανάγκασε τους ενδιαφερόμενους να την αποσύρουν εν τάχει.
Δεν αποθαρρύνθηκαν, όμως, οι δήμαρχοι κ.ά. που έδειχναν το ενδιαφέρον τους για την είσπραξη από δύο πηγές.
Πέτυχαν έτσι να ακυρώσουν την υποχρέωση για επιλογή μιας πηγής χρηματοδότησής τους, μη προβαίνοντας στη δήλωση για την οποία γινόταν λόγος στον νόμο του 1999, ενώ την ίδια ώρα πετύχαιναν να περάσουν δύο ή τρεις (ν)τροπολογίες μετά από έγκριση του διαδόχου της κ. Βάσω Παπανδρέου στο υπουργείο Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, του κ. Κώστα Σκανδαλίδη, που παρέτειναν, η καθεμιά απ’ αυτές, για έναν χρόνο, την προθεσμία για την επιλογή της πηγής χρηματοδότησής τους.
Πέραν τούτων:
Πέτυχαν να διαπλακούν και με τη νέα ηγεσία στο υπουργείο, μετά την κυβερνητική αλλαγή του 2004 (νέος προϊστάμενος ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος) και να διατηρήσουν την υπέρ αυτών αντισυνταγματική, αντιδημοκρατική και κατ’ εξοχήν φαύλη διπλή μισθοδοσία τους, με νέες (ν)τροπολογίες που περνούσαν σε άσχετα νομοσχέδια από το υπουργείο.
• Πολλοί πίστεψαν ότι η διάταξη που περιλήφθηκε στον νέο Δημοτικό και Κοινοτικό Κώδικα (Ν. 3463/2006 άρθρο 136), σύμφωνα με την οποία «τα αιρετά όργανα δήμων και κοινοτήτων στα οποία χορηγείται ειδική άδεια σύμφωνα με την παρ. 1 του άρθρου 139 για όλο το διάστημα της θητείας τους (πρόκειται για τους δημάρχους και κοινοτάρχες που προέρχονται από το Δημόσιο ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα) υποχρεούνται να επιλέξουν είτε τις αποδοχές της οργανικής τους θέσης είτε τα έξοδα παράστασης που δικαιούνται», θα διόρθωνε τα πράγματα.
Ούτε όμως η από πρώτη όψη κατηγορηματική διάταξη του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων, του κορυφαίου των νόμων που ρυθμίζουν τις υποθέσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, έκαμψε τους ρέκτες δημάρχους και κοινοτάρχες και τον προϊστάμενο, με κάποιον τρόπο, υπουργό τους, παρότι τον κώδικα τον είχε εγκρίνει ως προς το περιοεχόμενό του η Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον είχε εισηγηθεί στη Βουλή ο Προκόπης Παυλόπουλος.
Ένας νεώτερος νόμος, ο 3613/2007, στο άρθρο 24 (παρ. 1 και 2) ανέστειλε την υποχρέωση δημάρχων και κοινοταρχών που προέρχονται από το Δημόσιο ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα για επιλογή χρηματοδότησής τους από μία πηγή.
Επομένως, σύμφωνα με τη διάταξη αυτή οι αιρετοί της κατηγορίας αυτής «λαμβάνουν τόσο τα έξοδα παράστασης όσο και τις αποδοχές της θέσης από την οποία προέρχονται», ενώ, για όσους (λίγους έως ελάχιστους, ας σημειωθεί, που ενεργώντας σύμφωνα με τις αρχές της χρηστότητας που πρέπει να τους καθοδηγεί (άρθρο 35, παρ. γ του Κώδικα Δήμων και Κοινοτήτων) είχαν επιλέξει τη μια από τις δύο πηγές χρηματοδότησής τους, προέβλεψε κάτι το ασύλληπτο: τους κατέβαλλε αναδρομικά τα ποσά που υποτίθεται ότι είχαν «χάσει» με τη δήλωσή τους.
Έτσι, «σε περίπτωση που ο αιρετός είχε επιλέξει τον μισθό της οργανικής του θέσης, ο δήμος ή η κοινότητα του κατέβαλε αναδρομικά από 1.1.2007 τα έξοδα παράστασης που δικαιούται» – για την ακρίβεια που δεν δικαιούται.
Επίσης «σε περίπτωση που ο αιρετός είχε επιλέξει τα έξοδα παράστασης, η υπηρεσία της οργανικής του θέσης του κατέβαλε, αναδρομικά από 1.1.2007, τον μισθό που του αναλογεί με όλα τα σταθερά καταβαλλόμενα εισοδήματα που συνεντέλλονται με τον μισθό».
Με δύο, λοιπόν, μισθούς οι προερχόμενοι από το Δημόσιο ή τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, αιρετοί, με τη βοήθεια και τη σύμπραξη του υπουργείου Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης, που τους «πέρασε» ύστερα από τη σχετική επίμονη, διακομματική ή έστω δικομματική όχληση.
Ενώ οι δημότες τους δεν έχουν, οι πλείστοι εξ αυτών, ούτε τον έναν μισθό, ενώ οι ίδιοι οι διπλόμισθοι δήμαρχοι κόπτονται για ισότητα και για Δικαιοσύνη, έννοιες που δεν φαίνεται να αφορούν τους ίδιους.
Για την αθλιότητα της διπλομισθίας θα έπρεπε να αναζητηθούν ευθύνες, πρώτον, στους ίδιους τους ενδιαφερομένους δημάρχους κ.ά. που άφησαν τη βουλιμία τους να «εκφρασθεί», δεύτερον, στην ηγεσία του υπουργείου και στους προϊσταμένους του (Κώστα Σκανδαλίδη και Προκοπή Παυλόπουλο) που ενέδωσαν στις πιέσεις, όπως δεν θα έπρεπε να κάνουν.
Δεν είναι, όμως, αμέτοχοι ευθύνης και οι βουλευτές που ψήφισαν τις (ν)τροπολογίες με τις οποίες «νομιμοποιήθηκε» η φαύλη διπλομισθία, ούτε μπορούν να επικαλεσθούν την άγνοια για να πετύχουν την απαλλαγή τους.
Ακόμα ευθύνονται οι κοινοβουλευτικοί συντάκτες των εφημερίδων εθνικής εμβέλειας που δεν θέλησαν να αντιληφθούν, μυημένοι καθώς φαίνεται ότι ήσαν, το σκάνδαλο, καθώς και τα συγκροτήματα του Τύπου που το παρασιώπησαν για λόγους που αυτά γνωρίζουν.
Το έγκλημα, όμως, γιατί για έγκλημα πρόκειται, δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να μείνει χωρίς την τιμωρία του.
Και προτείνω για τον κολασμό του να αναζητηθούν όσα χρήματα τσέπωσαν οι αναιδείς δήμαρχοι του Δημοσίου ή του δημόσιου τομέα ως αχρεωστήτως εισπραχθέντα.
Το πολύ να τους επιτρέψει να επιστρέψουν σε όποια από τις δύο χρηματοδοτικές πηγές επιλέξουν, εκείνη του Δήμου ή την άλλη της θέσης από την οποία προέρχονται, όσα παράνομα εισέπραξαν.