Όλη η σαπίλα μια παρέα…

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του κόσμου οι άνθρωποι αυτοί θα ζούσαν στο περιθώριο, θα έκρυβαν τα πρόσωπα και τις δραστηριότητές τους, θα έλυναν τις διαφορές τους μόνοι τους σε σκοτεινά σοκάκια και τεκέδες. Στη Θεσσαλονίκη όμως του 2007, αυτοί οι άνθρωποι είναι δημόσια πρόσωπα, ευυπόληπτοι πολίτες, με άκρες στα συστήματα εξουσίας, που τους βλέπουμε να παρεισφρέουν σε κοσμικές εκδηλώσεις, να παριστάνουν τους πετυχημένους επιχειρηματίες, να συναλλάσσονται με επισήμους, να καμαρώνουν με την αποτελεσματικότητά τους να μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας.

Τετάρτη βράδυ που άρχισα να γράφω τη στήλη, ταράχτηκα από την πληροφορία πως κολλητός -συγγένεια μέσω συγγένειας- κορυφαίου αξιωματούχου της πόλης κατάπιε καμιά τριανταριά λεξοτανίλ για να αυτοκτονήσει, επειδή δεν άντεξε, λέει, την πίεση του αρχιτοκογλύφου, του οποίου ήταν βαποράκι. (Του έβρισκε πελάτες, εγγυόταν για τη φερεγγυότητά τους και εισέπραττε το μεράδι του από τον υπερβολικό τοκισμό – 2 με 3% ανάλογα με τον πελάτη, μπροστά ο τόκος).

Ένας «πελάτης» που χρωστούσε ενώ τα λεφτά του μπλοκαρίστηκαν στην τράπεζα λόγω ανάμιξής του σε κάποιο σκάνδαλο που συντάραξε δημόσια υπηρεσία, αδυνατούσε να γυρίσει τα χρήματα, τα οποία ο αρχηγός απαίτησε από το βαποράκι, που πήρε χάπια για να γλιτώσει τα χειρότερα, από το αφεντικό που πρόσφατα έγινε και κουμπάρος του. Σαπίλα, μπόχα και δυσωδία από τους ευυπόληπτους κυρίους που φιγουράρουν στα κανάλια δίνοντας συνεντεύξεις και παριστάνοντας τους λαϊκούς, τους επιχειρηματίες, τους κοσμικούς. Ξεφτίλα…