Μέσα η Τουρκία, έξω η Κύπρος!
Στα μέσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βλέποντας οι Σύμμαχοι να γέρνει προς το μέρος τους η πλάστιγγα, κάθισαν και συνέταξαν ένα νέο μοντέλο καταστατικού χάρτη για την κατοχύρωση και τη διατήρηση βασικών αρχών και κανόνων, προκειμένου να υπάρχει μεταξύ των εθνών ισορροπία και οι όποιες μεταξύ των διαφορές να επιλύονται ειρηνικά!
Όμως όλα αυτά κράτησαν τόσο όσο να πειστούμε ότι τα χαρτιά ήταν στάχτη στα μάτια του κόσμου. Και να μας υπενθυμίσουν το… «δίκαιο του ισχυροτέρου».
Και τι βλέπουμε έκτοτε; Nα αλλάzουν βαθμιαία τακτική και να μιμούνται αυτούς για τους οποίους η ανθρωπότητα αιματοκυλίστηκε δύο φορές με την εμπλοκή της σε δύο Παγκοσμίους Πολέμους.
Οι μεγάλοι μας σύμμαχοι, του μισού ημισφαιρίου, επιχειρούν να επιβάλουν την πλανητική τους κυριαρχία με τοπικούς επιθετικούς πολέμους βοηθούμενοι από τα κατά τόπους ανδρείκελα. Τώρα, αν στο διάβα τους αφήνουν πίσω τους ερείπια, άστεγους, πεινασμένους και εξαθλιωμένους πέραν των νεκρών, γι’ αυτούς σημασία έχει η λεηλάτηση του πλούτου της κάθε χώρας και η ηγεμονία!
Στα προαναφερθέντα ρίχνει άπλετο φως ο πρώην γενικός γραμματέας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών Μπούτρος Γκάλι (1992 – 1996) ο οποίος λέει: «Από τότε που συστήθηκε ο ΟΗΕ, το 1945, ξέσπασαν σε ολόκληρο τον κόσμο περίπου πάνω από εκατό μεγάλες συγκρούσεις με πάνω από είκοσι εκατομμύρια νεκρούς. Ο ΟΗΕ στάθηκε αδύναμος λόγω βέτο -έφθασαν τα 279- που αφορούσαν τη δράση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου τα βέτο έλαβαν τέλος 31/5/1990».
Η πτώση αυτού του εμποδίου άνοιξε για τις ΗΠΑ τον δρόμο για τη δυναμική κατάκτηση του Σ.Α. για να κατευθύνουν κατά βούληση τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ και όλους τους επόμενους.
Σήμερα, αντί οι μεγάλοι μας Σύμμαχοι να καλούν στο Σ.Α. τα μη μόνιμα μέλη, με συμμετοχή στον τελευταίο πόλεμο, ηγεσίες λαών που έχυσαν το αίμα τους, όπως η Κύπρος, ως μέλος της Κοινοπολιτείας, κάλεσαν την ουδέτερη και καιροσκόπο Τουρκία! Για την ουδετερότητα της οποίας στις 4/5/1941, ο Χίτλερ σε λόγο του στο Ράιχσταγκ, μεταξύ άλλων επαίνεσε τη στάση της, λέγοντας: «… Ενώ όμως η Τουρκία διετήρησε, χάρις εις την ρεαλιστικήν στάσιν της κρατικής ηγεσίας της, την ανεξαρτησίαν των ιδίων αποφάσεων, η Γιουγκοσλαβία έπιπτε θύμα των βρετανικών μηχανορραφιών» (μετάφραση εκ του γερμανικού). Με αυτά που λέει, πριν και μετά στον λόγο του, η υπαναχώρηση της Γιουγκοσλαβίας και οι βλέψεις της Αγγλίας να βάλει πόδι στα Βαλκάνια τον εξώθησαν να επιτεθεί.
Πώς λοιπόν οι Κύπριοι να μην είναι «πυρ και μανία» για την πρόσκληση-πρόκληση της Τουρκίας στο Σ.Α.; Πώς οι Κύπριοι να μην έχουν μένος, όταν το σαράντα τοις εκατό της γης τους κατέχεται επί 34 χρόνια από την μπότα του νεώτερου «Αττίλα», κουρελιάζοντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ, το ένα μετά το άλλο, αντιγράφοντας με τη σειρά της τους πάτρονές της;
Η τιμωρία, ως θεία δίκη, έρχεται και μόνο με την επανεμφάνιση της Ρωσίας στο διεθνές προσκήνιο. Και τα μηνύματά της άρχισαν να τα λαμβάνουν…
Μιχαήλ Μπαλτόπουλος