Η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ή Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ;

H ιστορία του Βατοπεδίου –τώρα που ο θόρυβος έχει κοπάσει, με την έννοια ότι ακόμα και οι δημοσκοπήσεις καταδεικνύουν ότι τα θέματα της οικονομίας έχουν πάρει κεφάλι από τη… λίμνη της Βιστωνίδας– έφερε πάλι στο προσκήνιο τον ρόλο της επικοινωνίας σε σχέση με την πολιτική. Στην ουσία, για άλλη μια φορά η Νέα Δημοκρατία, η κυβέρνηση και ο πρόεδρος και πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής βρήκαν μπροστά τους ό,τι πολέμησαν τόσο καιρό και μάλιστα το απομόνωναν στις σχετικές παρεμβάσεις τους.

Εδώ και πολλά χρόνια η Νέα Δημοκρατία επιχειρεί να κατανοήσει δύο πράγματα:

Το πρώτο είναι ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, κάτι που κατανόησε μετά από πολλά χρόνια η Νέα Δημοκρατία και μετά από πολλές γκάφες και ανόητες θέσεις και παρεμβάσεις, και το δεύτερο ο ρόλος της επικοινωνίας, τον οποίο τόσο ο πρωθυπουργός όσο και οι περισσότεροι των κυβερνητικών παραγόντων τον έβλεπαν «ξεχωριστά» από την πολιτική. Σε πολλές περιπτώσεις, μάλιστα, ακούγονταν στο Μαξίμου και η μεγάλη ασυναρτησία: «Καλά αυτό είναι επικοινωνιακά έτσι, πολιτικά πώς θα το πάμε;»

Χρόνια μετά τον θρίαμβο της επικοινωνίας στο πολιτικό γίγνεσθαι της Ευρώπης, στην κυβέρνηση συζητούν για επικοινωνία και πολιτική λες και αποτελούν ξεχωριστά κομμάτια της καθημερινής, θλιβερής μας πολιτικής πραγματικότητας.

Ουδέποτε κατανόησε η κυβέρνηση το πόσο δυσδιάκριτα είναι πλέον τα όρια μεταξύ πολιτικής και επικοινωνίας. Προφανώς, γιατί χάνοντας την επαφή με την πολιτική δεν άφησε την επικοινωνία να την αντικαταστήσει ή το αντίθετο: διαθέτοντας επικοινωνία επιχείρησε να την αντικαταστήσει με την πολιτική. Εάν συνέβαινε φυσικά το δεύτερο, θα υπήρχαν αντισώματα στη σημερινή, με γεωμετρική πρόοδο, πτώση της δημοτικότητας της κυβέρνησης. Μάλλον όμως συνέβαινε το πρώτο.

Η κυβέρνηση δηλαδή δεν έδινε τη σημασία που έπρεπε στην επικοινωνία.

Τώρα φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία σιγά σιγά αρχίζει να κατανοεί γιατί έχει φθάσει σήμερα στο σημείο αυτό της κατρακύλας: είναι αποτέλεσμα έλλειψης σκληρής, μεθοδευμένης, καθημερινής επικοινωνιακής στρατηγικής. Μιας στρατηγικής που θα είχε άλλους δρόμους απαντήσεων και πειστικών εξηγήσεων να «επικοινωνήσει» στις περιπτώσεις του Μαγγίνα, του Τσιτουρίδη και τόσων άλλων. Και που σήμερα δίπλα σʼ αυτά τα ονόματα που αναφέραμε θα μπορούσε κανείς να αναφερθεί και σε ονόματα από την άλλη πλευρά με την οποία φαίνεται ότι η Νέα Δημοκρατία δεν… επικοινωνούσε τόσα χρόνια. Η εκδίκηση της επικοινωνίας δεν αναφέρεται μόνον στο ΠΑΣΟΚ που… την ξέχασε, αλλά και στη Νέα Δημοκρατία που την ανακάλυψε ως… μεσήλιξ πλέον…