Για την πρόκληση του ΕΒΕΑ
«Τίποτα δεν γνωρίζουν για το έγκλημα». Ούτε λίγο ούτε πολύ, αυτό που ισχυρίζονται είναι ότι η πρόταση του προέδρου του ΕΒΕΑ για 3ημερη δουλειά την εβδομάδα, που μεταφράζεται σε μισθό πείνας και ένσημα που δεν οδηγούν σε σύνταξη, έπεσε περίπου σαν κεραυνός στα κεφάλια τους. Ο λόγος για την κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», αλλά και για τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, που παριστάνουν ότι τίποτα δεν γνωρίζουν για την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς.
Πρόκειται για απίστευτη υποκρισία. Τι σημαίνει 3ήμερη δουλειά με μειωμένα δικαιώματα; Ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, «ευελιξία». Δηλαδή διακηρυγμένος στόχος της πλουτοκρατίας, βασικό στοιχείο της στρατηγικής των αναδιαρθρώσεων της ΕΕ, τις οποίες υλοποίησαν και υλοποιούν οι κυβερνήσεις και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και επειδή καλόν είναι ορισμένες φορές να φρεσκάρουμε τη μνήμη μας για να βγάζουμε συμπεράσματα, την «Πράσινη Βίβλο» της ΕΕ, με την οποία προωθείται η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και η αντικατάστασή τους από κάθε μορφή μερικής και ελαστικής απασχόλησης, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ την καταψήφισε. Ψήφισε αποχή, προφανώς κάτω από… το βάρος αμφιβολιών για τον χαρακτήρα της.
Αυτά που λέει σήμερα ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ είναι ήδη νομοθετημένα. Πατούν στον νόμο του ΠΑΣΟΚ του 1998, στον οποίον προβλέπεται η επιβολή εκ περιτροπής εργασίας και σε προηγούμενο της ΝΔ το 1990 για τη μερική απασχόληση. Είναι μέρος του ίδιου αντεργατικού νομοθετικού πλαισίου της υποαπασχόλησης, των ενοικιαζόμενων εργατών, των στέιτζ, των δίμηνων και τρίμηνων συμβάσεων, που μαζί έχτισαν όλα τα προηγούμενα χρόνια η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Και αυτό το νομοθετικό πλαίσιο θα γίνει ακόμα χειρότερο. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση της ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ εμφανίζονται τάχα λάβροι κατά των απαιτήσεων των εργοδοτών, στην ΕΕ ψηφίζουν την «έκθεση Σέρκας» για 70 ώρες εργασίας την εβδομάδα, για διαχωρισμό του εργάσιμου χρόνο σε «ενεργό» και «ανενεργό».
Για το γεγονός ότι όλα αυτά τα μέτρα πέρασαν χωρίς τη γενικευμένη αντίσταση των εργαζομένων έχουν τεράστιες ευθύνες οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και οι παρατάξεις των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» σε αυτές, γιατί όχι μόνο δεν οργάνωσαν την πάλη των εργαζόμενων, αλλά αντίθετα έστηναν και στήνουν κοινωνικούς διαλόγους για τη νομιμοποίηση των αντεργατικών ρυθμίσεων. «Έβαλαν και βάζουν πλάτη» για την ικανοποίηση των επιδιώξεων του κεφαλαίου.
Η εργατική τάξη δεν έχει άλλα περιθώρια. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να δεχθεί να πληρώσει τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Για να μην περάσουν οι εκβιασμοί τύπου «απόλυση ή δουλειά χωρίς δικαιώματα» χρειάζεται δυνατή, οργανωμένη και πάνω απ’ όλα πολιτικοποιημένη και ταξικά προσανατολισμένη αντεπίθεση. Αποδοκιμασία των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου», καταδίκη του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Στη φάση αυτή, η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η συσπείρωση στον ταξικό πόλο στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, στο ΠΑΜΕ, γίνεται περισσότερο αναγκαία από ποτέ.