Βατοπεδίου το ανάγνωσμα, πρόσχωμεν…

• Ακραιφνείς οπαδοί του διαχωρισμού Κράτους – Εκκλησίας καταγγέλλουν σήμερα τα μοναστήρια συλλήβδην (κι όχι μόνον τη Μονή Βατοπεδίου) που προσπαθούν να αξιοποιήσουν την περιουσία τους! Αλλά, αν ποτέ «διαχωριστεί πλήρως» η Εκκλησία από το Κράτος, αυτή θα γίνει ανεξάρτητη οικονομικά, άρα θα ζει από την περιουσία της. Αν της απαγορεύσουμε να έχει περιουσία και να την αξιοποιεί πώς θα ζει;
• Ακραιφνείς οπαδοί κάθε «ευρωπαϊκής μόδας», θέλουν να απαγορευθεί από την Ελλαδική Εκκλησία, αυτό που στην (υπόλοιπη) Ευρώπη θεωρείται δεδομένο και αυτονόητο. Το Βατικανό έχει και δική του τράπεζα (και ασφαλιστικές εταιρίες και real estate κι απʼ όλα). Τι ακριβώς μας λένε εδώ;
• Επίσημη «εθνική γραμμή» όλων των ελληνικών κυβερνήσεων είναι η στήριξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όλων των «πρεσβυγενών» Πατριαρχείων (Ιεροσολύμων, Αλεξανδρείας) και της Μονής Σινά, καθώς και των ιστορικών δικαιωμάτων τους. Όμως, όλα αυτά τα ιστορικά δικαιώματα στηρίζονται σε «χρυσόβουλα». Τι ακριβώς μας λένε σήμερα; Ότι βυζαντινά χρυσόβουλα ισχύουν έναντι της τουρκικής κυβέρνησης, της αιγυπτιακής κυβέρνησης, της ισραηλινής και της ιορδανικής κυβέρνησης, αλλά τα ίδια χρυσόβουλα ΔΕΝ ισχύουν έναντι της ελληνικής Πολιτείας;
• Καραμπινάτοι «εκσυγχρονιστές» επικαλούνται αποφάσεις (τον 10ο κανόνα) της… Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου (του 692 μ.Χ.) εναντίον του τόκου! Συμπεραίνοντας ότι είναι σήμερα… «αντικανονική» η επένδυση εκ μέρους της Εκκλησίας και των μονών! Αλλά «τόκος» στον Μεσαίωνα σήμαινε τελείως διαφορετικό πράγμα, απʼ ό,τι σήμερα. Στη σύγχρονη εποχή, το μόνο που κατήγγειλε τον τόκο ήταν το καθεστώς Χομέινι τα πρώτα χρόνια της Ιρανικής Επανάστασης. Νοσταλγούν την «Πενθέκτη» και μιμούνται τους μουλάδες! Τόσος «εκσυγχρονισμός»…
• Άνθρωποι που το παίζουν και καλά «περιβαλλοντικά υπεύθυνοι» ωρύονται για τη… δημιουργία Αιολικού Πάρκου στη Σκύρο (από άλλη Μονή). Εδώ δεν έχουμε καταπάτηση δημόσιας γης, δεν έχουμε αμφισβήτηση ιδιοκτησίας, δεν έχουμε καν περιβαλλοντική παράβαση. Αντίθετα, η αξιοποίηση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας είναι υψίστη περιβαλλοντική προτεραιότητα σε όλη την Ευρώπη. Όχι στην Ελλάδα, προφανώς…

Η εκκλησιαστική περιουσία πρέπει να αξιοποιηθεί – ασφαλώς με αυτονόητους περιορισμούς:
Πρώτον, σε νόμιμες δραστηριότητες.
Δεύτερον, σε θεμιτές δραστηριότητες, δηλαδή συμβατές με τον πνευματικό ρόλο της Εκκλησίας.
Τρίτον, με διαφάνεια, δηλαδή με δημόσιο έλεγχο στη χρήση των εκκλησιαστικών πόρων.

Όπως συμβαίνει παντού στις δημοκρατικές κοινωνίες.

Η Μονή Βατοπεδίου δεν κατηγορείται ότι χρησιμοποίησε την περιουσία της και τα κεφάλαιά της σε «αλλότριους σκοπούς». Φιλανθρωπικό και πνευματικό έργο κάνει. Ούτε ότι ενεπλάκη σε «έκνομες» οικονομικές δραστηριότητες.

Για το μόνο που κατηγορείται είναι ότι προσπάθησε να πάρει όσο περισσότερα γίνεται κατά την ανταλλαγή ακινήτων με το Δημόσιο.

Αλλά πού βρίσκεται το «κακό» όταν σε πιέζουν να δώσεις ένα περιουσιακό σου στοιχείο, να επιδιώκεις όσο μεγαλύτερο αντάλλαγμα γίνεται;

Την ανταλλαγή δεν την επιδίωξε η Μονή – την επιδίωξε το Δημόσιο. Τις υπο-κοστολογήσεις δεν τις έκανε η Μονή – τις έκαναν υπηρεσίες του Δημοσίου. Τελικώς, η Μονή δέχθηκε να τα επιστρέψει όλα. Σε κάθε αστικό δικαστήριο, όταν αίρεται μια υποτιθέμενη αδικοπραξία η υπόθεση μπαίνει στο αρχείο. Εδώ γιατί το συνεχίζουν;

Επιτέλους, στην Ελληνική Ιστορία έχει γραφτεί πως το Δημόσιο έχει σφετεριστεί περιουσίες των μοναστηριών, όχι το αντίθετο. Κι υπάρχει σχετικά πρόσφατη απόφαση-κόλαφος του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κατά του Ελληνικού Δημοσίου, που προσπάθησε να σφετεριστεί μοναστική περιουσία – μην το ξεχνάμε.

Υπουργοί και των δύο κομμάτων κατηγορούνται ότι υπέγραψαν την κυριότητα της λίμνης Βιστωνίδας στο Μονή Βατοπεδίου. Αλλά ήταν το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο που σε τρεις περιπτώσεις και με διαφορετικές συνθέσεις αποφάσισαν (τις δύο ομόφωνα) ότι η κυριότητα ανήκε στη Μονή. Αν δεν υπέγραφαν οι αρμόδιοι υπουργοί δεν θα παραβίαζαν την ελληνική νομοθεσία;

Δεν ξέρω τι ρόλο έπαιξαν ο ηγούμενος Εφραίμ κι ο μοναχός Αρσένιος. Πιθανόν να υπέκυψαν στον πειρασμό της απληστίας. Πιθανόν να διέπραξαν αδικήματα που δεν τους έχουν βρει ακόμα.

Ίσως και να έκαναν μιαν επανάσταση στην Ελλάδα: Να έδειξαν πώς αξιοποιείται η περιουσία –μοναστηριακή, εκκλησιαστική και δημόσια– σε μια χώρα που ενώ έχει τεράστιο πλούτο βυθίζεται σε χρέη!

Δεν ξέρω. Ίσως αυτή η επανάσταση να είναι η μεγαλύτερη «αμαρτία» τους.

Ξέρω, όμως, ότι έχει κινηθεί ένας ολόκληρος προπαγανδιστικός μηχανισμός, για μια υπόθεση που την ήξεραν όλοι εδώ και χρόνια. Που τη χειρίστηκαν και τα δύο κόμματα εξουσίας στην κυβέρνηση. Που ποτέ ως τώρα δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Που έχει παγιδεύσει την πολιτική ζωή της χώρας. Που ελάχιστα αφορά τον ελληνικό λαό, ο οποίος έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα να αγωνιά αλλά δεν μαθαίνει τίποτε άλλο, μήνες τώρα –από το πρωί ως το βράδυ– πέρα από το «σκάνδαλο του Βατοπεδίου», όταν η «σκανδαλώδης ανταλλαγή» έχει ήδη αρθεί.

Κάποιοι παίζουν πολύ ύπουλο παιχνίδι, κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας, κατά της κυβέρνησης, κατά του πολιτικού κόσμου και κατά του δημοσίου συμφέροντος. Ίσως και κατά του εθνικού συμφέροντος.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο, που το υποψιάζονται πολλοί, αλλά για το οποίο δεν μιλάει κανείς…

Ν. Ζ.