Πού πάμε;

Όμως υπάρχει και η ευθύνη απέναντι στη χώρα. Και δεν μπορεί το κομματικό συμφέρον να είναι πάνω από το εθνικό…

Κάποια στιγμή μπρος στο υπέρτερο αγαθό μπαίνουν τα όπλα στη θήκη. Μια ανακωχή δεν είναι ήττα. Δεν μπορείς να αγνοείς τους άλλους γύρω σου.

Οι σκέψεις αυτές δεν λέγονται τυχαία. Προκλήθηκαν από τις αντιδράσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στην επίσκεψη του Προέδρου της πρώτης σε πληθυσμό χώρας, της Κίνας, μιας ραγδαία ανερχόμενης δύναμης στον πλανήτη. Αλλά και από την απουσία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το δείπνο που παρέθεσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προς τιμήν του κινέζου ομολόγου του.

Το ότι έρχεται στην Ελλάδα ο ίδιος ο Πρόεδρος της Κίνας για να παραστεί στην υπογραφή της συμφωνίας για το λιμάνι του Πειραιά είναι γεγονός τεράστιας σημασίας για το αύριο του τόπου μας. Να επιλέγει η Κίνα την Ελλάδα ως πόρτα για «εισβολή» στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι κάτι που γίνεται κάθε μέρα. Αυτόματα ανεβάζει τα χαρτιά της χώρας μας. Γίνεται υπολογίσιμη στην καυτή περιοχή μας. Αποκτάς έτσι σύμμαχο που δεν μπορεί να μη λάβει υπόψη του όποιος έχει βλέψεις εναντίον σου.

Βγάζουμε μόνοι τα μάτια μας κλείνοντας την πόρτα. Τελικά τι θέλουμε; Επενδυτές δεν ζητάμε; Μπορούμε να ζήσουμε μόνοι μας; Να διώξουμε και τον Πούτιν… Να κλειστούμε στο καβούκι μας… Να γίνουμε πιο αδύναμοι στις πιέσεις των… φίλων μας. Πού θα βρούμε συμμάχους; Να στηριχθούμε πού;

Επιτέλους πού πάμε;

Οι καλύτερες μέρες για τον λαό, τον εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον νέο, πώς θα ‘ρθουν; Ουρανοκατέβατα; Δεν λέμε να εγκαταλείψει κανείς τις ιδέες του, τις απόψεις του. Όμως υπάρχουν κάποιες στιγμές που πρέπει να σκεφθείς πέρα από το εγώ. Έχουμε ανάγκη στηρίγματα. Για να μην είμαστε καλαμιά στον κάμπο. Εύκολη λεία για το θεριό…