Περί άλλα τυρβάζει

Ζούμε στα πρόθυρα μιας οικονομικής κρίσης, της οποίας το βάθος και το μάκρος δεν γνωρίζουμε, ίσως και δεν το συνειδητοποιούμε. Μιλώντας τις τελευταίες μέρες με ειδικούς (οικονομολόγους) και της νεοφιλελεύθερης σχολής και της σοσιαλδημοκρατικής ή σοσιαλιστικής για το πώς βλέπουν εκείνοι τις εξελίξεις, εισέπραξα την ταυτόσημη απάντηση και από τις δύο πλευρές:

Δεν έχουμε δει τίποτα ακόμη. Η βαθιά κρίση, η οποία θα πλήξει ακόμη περισσότερο τις ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες, είναι μπροστά. Τα δύσκολα έρχονται. Η ανεργία θα πάρει εφιαλτικές διαστάσεις, η ακρίβεια κατοχικές, οι εργασιακές σχέσεις θα ρυθμίζονται κατά τη βούληση του αφέντη, έξω και πέρα από τα προστατευτικά πλαίσια της εργατικής νομοθεσίας και μαζί με τον μικρομεσαίο και τον αγροτικό κόσμο θα γυρίσουν σε όρους διαβίωσης των αρχών του 20ού αιώνα.

Αυτά μου είπαν, περίπου. Προσωπικά φοβάμαι ότι και αυτήν τη στιγμή η ελληνική οικονομία δεν είναι αυτή που, εκ πρώτης όψεως, δείχνει η εικόνα της. Είναι στην ουσία της δραματική. Κάτι περισσότερο ξέρουν γι’ αυτήν την ουσία η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ΟΟΣΑ. Έτσι δεν είναι κύριε Αλογοσκούφη;

Εξάλλου, για πρώτη φορά στα τελευταία 50 χρόνια καταρτίστηκε ένας προϋπολογισμός «αχυρένιος», έτοιμος να διαλυθεί στο πρώτο φύσημα του ανέμου, αν δεν τον «φάει» το συμπαθές ζώον του οποίου αποτελεί προσφιλή τροφή.

Παράλληλα με όλα αυτά, η πορεία όλων των εθνικών μας θεμάτων (Κυπριακό, Σκοπιανό, ελληνοτουρκικές σχέσεις, Αιγαίο κ.λπ.) εξελίσσεται αρνητικά.

Εμείς στεκόμαστε μακριά από διεργασίες που γίνονται εις βάρος των εθνικών μας συμφερόντων, περιστρεφόμενοι και αναλισκόμενοι γύρω από μια βαθιά ηθική, πολιτική και κοινωνική κρίση την οποία εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε, συντηρούμε και οξύνουμε. Μια κρίση η οποία αποπροσανατολίζει την πολιτική ηγεσία από τους αληθινούς στόχους, αποστερεί τον λαό από τη δημιουργική δράση, αποχαυνώνει και αποκαρδιώνει τη νεολαία, μια κρίση που βυθίζει μέρα με τη μέρα τον τόπο σε παρακμή. Δέσμιες οι πολιτικές δυνάμεις, κυρίως, του δικομματισμού, μια μίζερης ενδοστρέφειας, αδυνατούν να υπερβούν αδυναμίες και πάθη και δεν μπορούν να εξαρθούν πάνω από αυτά. Κατώτερες των περιστάσεων και επιλήσμονες των προσδοκιών του λαού, ομφαλοσκοπούν, αυτοπαγιδευμένες σε μια ασύλληπτη διαφθορά.

Η κρίση (ηθική, οικονομική, κοινωνική) όλο και διευρύνεται, η πολιτική παρακμή όλο και βαθαίνει και ο δικομματισμός κονταρομαχεί στα πεδία της δημοσκοπίας για να αποδείξει ποιο από τα δύο σκέλη του προκρίνει ο λαός ποιο από τα δύο θεωρεί λιγότερο ή περισσότερο φθαρμένο ή ποιο, τέλος πάντων, θεωρεί «σωτήρα του» λες και η σωτηρία του τόπου εξαρτάται από λίγες ποσοστιαίες μονάδες προβαδίσματος.

Για να βγει ο τόπος από την κρίση, αλλά, κυρίως για να μη βρεθεί μπροστά σε εθνικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο δραματικών διαστάσεων, δεν αρκούν οι δυνάμεις ενός κόμματος. Απαιτούνται περισσότερες δυνάμεις, απαιτείται η συσπείρωση και η έγερση του έθνους. Αλλά για να υπάρξει εθνική έγερση, χρειάζεται ηγεσία με όραμα, με πίστη σε αξίες, με αυτοπεποίθηση, με γρανιτένια βούληση, με τόλμη στις αποφάσεις και με αποφασιστικότητα στην εκτέλεσή τους.

Δυστυχώς, όμως η πολιτική ηγεσία περί άλλα τυρβάζει.