Νέα σελίδα στις σχέσεις Δύσης – Ρωσίας;
1
Μέσα στις πολλές προσδοκίες που συνοδεύουν την εκλογή Ομπάμα είναι κι αυτή για αλλαγή πολιτικής των ΗΠΑ απέναντι στη μοναδική και μεγάλη αντίπαλό της, τη Ρωσία. Ο Μπους ακολούθησε προκλητική πολιτική απέναντι στο Κρεμλίνο και στον Πούτιν, όπως δήλωσε προ ημερών ευθαρσώς και ο στενός φίλος του, ο ιταλός πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι (Πέμπτη 13/11). Ο Μπερλουσκόνι, μιλώντας στη Σμύρνη, είπε: «Υπήρξαν προκλήσεις σε βάρος της Ρωσίας, όπως το σχέδιο εγκατάστασης πυραύλων σε Πολωνία και Τσεχία, η αναγνώριση του Κοσόβου και η συζήτηση για ένταξη της Γεωργίας και της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ». Τρεις μέρες πριν (Δευτέρα 10/11) το Συμβούλιο των υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ των «27» αποφάσισε τον τερματισμό των προσωρινών κυρώσεων που είχαν επιβληθεί τον περασμένο Αύγουστο σε βάρος της Ρωσίας για τον πόλεμο στη Νότιο Οσετία. Η απόφαση αυτή ήταν σχεδόν αναγκαία για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους. Στις 7/11 οι «New York Times» δημοσίευσαν την έκθεση των ανεξάρτητων παρατηρητών του ΟΑΣΕ που ενοχοποιεί ξεκάθαρα τη Γεωργία για τον Πόλεμο στην Οσετία και μπορεί να στηρίξει και κατηγορίες εναντίον του αμερικανοκίνητου προέδρου της Γεωργίας Σαακασβίλι για εγκλήματα πολέμου. Και, γιατί όχι, εναντίον και του Μπους για ηθική αυτουργία. Οι ενέργειες του Σαακασβίλι εναντίον της Οσετίας ήταν αμερικανικής έμπνευσης για να προκαλέσουν επέμβαση της Ρωσίας, με σκοπό να «νομιμοποιηθεί» η ηγεσία των ΗΠΑ να αποκτήσει στρατιωτικές βάσεις στη Γεωργία. Συμπαιγνία Μπους – Σαακασβίλι! Και οι, όπως πάντα γελοίοι, της ΕΕ έσπευσαν να λάβουν μέτρα εναντίον της… Ρωσίας και ζημίωσαν αφάνταστα τις οικονομίες των κρατών μελών, κυρίως στον ενεργειακό τομέα και ελάχιστα ενόχλησαν τη Ρωσία. Όλες αυτές οι προκλήσεις ΗΠΑ – ΕΕ – ΝΑΤΟ ήταν μέρος του σχεδίου περικύκλωσης της Ρωσίας με εχθρικά καθεστώτα, υπάκουα στις διαταγές της Ουάσινγκτον και πρόθυμα να παράσχουν στρατιωτικές διευκολύνσεις στις ΗΠΑ, αν υπάρξει ανάγκη. Στο ίδιο σχέδιο εντάσσεται και η αμερικανοποίηση της Αλβανίας, του Κοσόβου και των Σκοπίων και η εγκατάσταση πυραύλων στην Πολωνία και την Τσεχία. Ο Μπους και η παρέα του φοβούνταν τη Ρωσία και επεδίωκαν να αποτρέψουν την πολιτική και οικονομική ενδυνάμωσή της. Το μεγάλο ερώτημα είναι εάν ο Ομπάμα θα θελήσει να γυρίσει σελίδα στις σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία και αν πραγματικά το θελήσει, θα το μπορέσει;
2
Η διεθνής κοινότητα και η Ρωσία, μετά τον αρχικό ενθουσιασμό ηγετών και λαών για την απαλλαγή από τον Μπους, άρχισε να προβληματίζεται για την πορεία που θα ακολουθήσει ο νεοεκλεγείς Δημοκρατικός Πρόεδρος. Η αναδρομή στην Ιστορία των, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, Δημοκρατικών Προέδρων των ΗΠΑ φέρνει απογοήτευση. Ο Δημοκρατικός Πρόεδρος Τρούμαν ήταν αυτός που πρώτος χρησιμοποίησε ατομικά όπλα εναντίον της Ιαπωνίας (βομβαρδισμοί στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι με ατομικές βόμβες) και άνοιξε τον δρόμο της «νομιμοποίησης» στη χρησιμοποίηση ατομικών και πυρηνικών όπλων στους πολέμους. Και μάλιστα όταν η αντίπαλος τότε Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παραδοθεί, καθώς η χιτλερική Γερμανία είχε πλέον ηττηθεί. Ο Κένεντι ήταν ο Πρόεδρος που διέταξε την εισβολή των αμερικανικών δυνάμεων στην Κούβα, για να συντρίψει τον Φιντέλ Κάστρο (επιχείρηση στον Κόλπο των Χοίρων) και υποχώρησε ταπεινωμένος μπροστά στην απειλή των ρωσικών πυραύλων. Ο επίσης Δημοκρατικός Πρόεδρος Τζόνσον, που διαδέχθηκε τον δολοφονηθέντα Κένεντι, ήταν εκείνος που κλιμάκωσε τον πόλεμο στο Βιετνάμ, με στόχο να αποκτήσουν οι ΗΠΑ και στην Ασία όσο τον δυνατόν περισσότερες στρατιωτικές βάσεις. Το αποκορύφωμα της «δημοκρατικότητας» το βλέπουμε στη συμπεριφορά του επίσης Δημοκρατικού Προέδρου Κλίντον, με τους ανηλεείς βομβαρδισμούς εναντίον της Σερβίας και μάλιστα την ώρα που είχε επιτευχθεί ο στόχος του διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας με τη δημιουργία ενός σωρού κρατιδίων. Συνολικά οι επιλογές των «Δημοκρατικών» Προέδρων των ΗΠΑ υπήρξαν πιο αντιδημοκρατικές και εμφανώς πιο απάνθρωπες από αυτές των Ρεπουμπλικανών Προέδρων, με εξαίρεση τη συμπεριφορά του Μπους. Βέβαια, όλα αυτά ανήκουν πλέον στην Ιστορία και δεν έχουν καμιά απολύτως σχέση με τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο. Τίποτε δεν αποκλείει το ενδεχόμενο ο Ομπάμα, ως Πρόεδρος των ΗΠΑ, προερχόμενος κι αυτός από το Δημοκρατικό Κόμμα, να σπάσει την παράδοση και να συμπεριφερθεί με περισσότερο σεβασμό προς τις χιλιοτραυματισμένες από τους προκατόχους του δημοκρατικές αρχές. Ας περιμένουμε λοιπόν.