Θέλω να δίνω γέλιο…

Λίγα λόγια, πολλά τα μηνύματα από την κουβέντα που είχαμε:
=Είναι ανήθικο να πουλάς ελπίδες σε απελπισμένους… (Ποιος διαφωνεί;)
=Έχουμε γίνει σκλάβοι των πιστωτικών καρτών. (Υπάρχει κανένας που να έχει αντίρρηση;)
=Μας έχουν επιβάλει τρεχαλητό. Δεν υπάρχει σήμερα χρόνος να συναντηθείς με τον άντρα σου, τα παιδιά σου. (Μήπως δεν είναι έτσι;)
=Αυτοί που μας κυβερνούν είναι οι ίδιοι κοιμισμένοι. (Έχετε δει κανέναν… ξύπνιο;)
=Είναι απόλυτη ημιμάθεια αν νομίζεις ότι ενημερώθηκες από τις ειδήσεις. (Ό,τι θέλουν οι «νταβατζήδες». Ανάλογα με τα συμφέροντά τους, δεν μας πασάρουν;)
Υπάρχει όμως αύριο. Η διέξοδος είναι στην αγάπη δηλώνει η Δήμητρα Παπαδοπούλου. (Δοκιμάστε την…)
Η συνέχεια, πιο αναλυτικά, επί της… οθόνης του «ΔΕΣ»…

// Κυρία Παπαδοπούλου, η ηρωίδα που υποδύεστε στο θέατρο «Κιβωτός» έχει ένα φόβο, όπως λέει και ο τίτλος της παράστασής σας, «Δεν μπορεί να μείνει μόνη της». Ο σύγχρονος άνθρωπος γιατί έχει γίνει φοβικός; Όλοι μιλάμε για υψοφοβία, κλειστοφοβία, αγοραφοβία και πάει λέγοντας…
«Πάντα ο άνθρωπος είχε φοβίες. Απλά σήμερα η ψυχή βγήκε στο προσκήνιο. Η ψυχή δεν αντέχει άλλο και αποκαλύπτεται».

// Τους φόβους μάς τους επιβάλλει το σύστημα ή τους γεννάει το μυαλό μας;
«Είναι συνδυασμός. Απλά οι φοβίες που μας δημιουργεί το σύστημα είναι αρρωστημένες και με το καιρό γίνονται παθολογικές».

// Η ηρωίδα έχει πάει σε ψυχολόγους, σε μέντιουμ, σε βελονιστές, έχει κάνει βοτανοθεραπείες, ομοιοπαθητική, γιόγκα, αλλά τίποτα. Όλα αυτά τα τσάκρα πώς μπήκαν στη ζωή μας; Είναι μόδα ή θεραπεύουν; Πουλάνε ελπίδες ή κάνουν δουλειά;
«Δεν μπορώ να σας το πω και με το χέρι στην καρδιά. Τις περισσότερες φορές όμως κρύβεται από πίσω τρομακτική κερδοσκοπία. Μεγάλη παραμύθα… Κοιτάξτε, για να νιώσεις όμορφα μέσω μιας άλλης κουλτούρας, μιας άλλης θρησκείας, πρέπει να αφιερώσεις τη ζωή σου. Να μάθεις τους κανόνες της. Δεν μπορείς όλα αυτά να τα μάθεις αποσπασματικά ή όπως σε συμφέρουν. Τότε μιλάμε για μόδα, η οποία βιώνεται επιδερμικά και την ακολουθείς για να έχεις να λες κάτι με τις φιλενάδες σου, ώστε να είσαι trendy… Από την άλλη, ναι, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ένα ιδιαίτερο χάρισμα: αυτό της διαίσθησης. Αλλά, συγγνώμη, η διαίσθηση από πότε βγαίνει κατά παραγγελία; Η έμπνευση δεν γίνεται επάγγελμα! Δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια. Όλα αυτά έχουν μια πολύ ελαφριά βάση. Είναι ανήθικο όμως να πουλάς ελπίδες σε απελπισμένους».

// Ωραία και τα φενγκ σούι και τα ζεν… Γιατί ο νεοέλληνας όμως δεν καταφεύγει στην ορθοδοξία; Μʼ αυτήν πορεύτηκε τόσα χρόνια και μάλιστα σε πολύ δύσκολες ιστορικές στιγμές… Γιατί έχουμε απομακρυνθεί από το χριστιανισμό;
«Ο νεοέλληνας απομυθοποίησε την ορθοδοξία γιατί έχει μια τάση να κοιτάει την επιφάνεια και όχι την ουσία. Ταύτισε τη θρησκεία με τους παπάδες, τα μοναστήρια και το Βατοπέδιο! Ο άνθρωπος γεννιέται όμως με το θρησκευτικό συναίσθημα. Δεν μπορεί να ξεκόψει από αυτό, είναι στη φύση του. Σ’ αυτό καταφεύγει. Ο άνθρωπος, και να μην υπήρχε Θεός, θα τον δημιουργούσε. Υπάρχει μεγαλύτερος επαναστάτης από τον Χριστό; Αν εφαρμοστεί η διδασκαλία του θα έχουν μεγάλο πρόβλημα οι εκάστοτε εξουσίες. Στα σχολεία όμως, αντί να μας μάθουν για αυτήν τη διδασκαλία, μας μάθαιναν ανούσια θρησκευτικά για το τελετουργικό της εκκλησίας. Γιʼ αυτό το έχουμε ρίξει στον Βούδα, στα ζεν και στα τσάκρα, γιατί μας φαίνονται πιο εύκολα».

// Για να γνωρίσει κανείς τον εαυτό του, τι χρειάζεται;
«Νομίζω χρειάζεται χρόνο. Όχι τρεχαλητό, αυτό που μας έχει επιβληθεί σήμερα. Εδώ δεν έχεις χρόνο να συναντηθείς σήμερα με τον άνδρα σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου, τους γονείς σου, θα συναντηθείς με τον εαυτό σου; Αυτή είναι η νούμερο ένα, πιο δύσκολη συνάντηση!».

// Γιατί ο κόσμος φοβάται τη μοναξιά; Βλέπουμε πολλά παντρεμένα ζευγάρια να είναι μαζί, αλλά στην ουσία να νιώθουν μόνα τους ή να είμαστε σε παρέα και να νιώθουμε ότι δεν μας καταλαβαίνει κανείς…
«Άλλο η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Άλλο το είμαι μόνος μου και άλλο το να επιλέγω να είμαι μοναχικός. Ο κόσμος φοβάται τη μοναξιά, γιατί η μοναξιά σημαίνει εγκατάλειψη. Υπάρχει μεγάλη μοναξιά εκεί έξω».

// Ποιος φταίει για αυτό; Το πελώριο εγώ που έφτιαξε ο καθένας μας ανέχεται δίπλα του το εμείς; Ο ενικός τον πληθυντικό; Θέλουμε τους άλλους υποτακτικούς ή συνοδοιπόρους;
«Το εγώ είναι πάρα πολύ δυναμωμένο σ’ αυτήν τη φάση. Ο αστικός τρόπος ζωής μάς ζητά να διευρύνουμε το εγώ μας για να επιβιώσουμε. Η καθημερινότητά μας έχει γίνει τόσο δύσκολη, οι ρυθμοί μας τόσο ανταγωνιστικοί, που ξεχνάμε ότι με τον διπλανό μας έχουμε να μοιραστούμε πιο ευγενή συναισθήματα από αυτά του καταναλωτισμού. Ξεχνάμε να είμαστε συνεργάτες, συνάδελφοι και μένουμε σε όσα έχουν να κάνουν με την υλική μας υπόσταση. Μέσα σ’ αυτό το οικονομικό πάρε – δώσε χάνεται η αγνότητα και το να αγγίξει ο ένας τον άλλο ψυχικά. Δεν υπάρχει κάτι το πνευματικό, μόνο ύλη! Ακόμη και οι ψυχίατροι όταν σʼ ακούν, το κάνουν για το κέρδος. Δεν ξέρω και από την ψυχανάλυση τελικά αν κερδίζεις κάτι. Πλέον δεν έχουμε χρόνο για παρέες που δεν έχουν να μας δώσουν κάτι. Γιατί απλούστατα όλοι έχουμε γίνει σκλάβοι του στεγαστικού μας δανείου και της πιστωτικής μας κάρτας. Για αυτά τρέχουμε. Μόνο τα παιδιά έχουν αυθορμητισμό σήμερα. Σε κάνουν παρέα μόνο γιατί σε γουστάρουν».

// Η ηρωίδα δεν είναι η μόνη που έχει εξαρτήσεις. Ο φίλος της, για να τα βγάλει πέρα με την καθημερινότητα, χρησιμοποιεί διάφορες ουσίες… Τα ναρκωτικά είναι ψευδαίσθηση;
«Οι ουσίες πάντα υπήρχαν. Μαθαίνουμε τόσα άχρηστα πράγματα στο σχολείο, αλλά δεν μαθαίνουμε ν’ ανακαλούμε εσωτερικές δυνάμεις, τις οποίες τις έχουμε για να ζούμε υγιεινά και με αισιοδοξία. Η δυτική κουλτούρα δεν έχει ασκηθεί σε κάτι τέτοιο. Ο δυτικός τρόπος ζωής καταφεύγει στις εξαρτήσεις. Στο σχολείο, αντί να μάθω αν ο Καποδίστριας μας έφερε την πατάτα, θα ήθελα να μάθω πώς μπορώ να είμαι χαρούμενος με τα καθημερινά, απλά πράγματα…».

// Στο έργο έχουμε και έναν άλλο ήρωα. Έναν άνθρωπο με εμμονές. Παντού βλέπει εγκλήματα, επιζητά την περιπέτεια, νομίζει ότι είναι συγγραφέας… Και αυτός θέλει με τον τρόπο του να ξεφύγει από την πεζή πραγματικότητα… Η πραγματικότητα τρελαίνει;
«Ζούμε μέρες ταύτισης… Νομίζεις ότι αν κάνεις αυτό κι αυτό θα γίνεις και θα ζεις όπως ο τάδε. Ζούμε την εποχή της εικόνας. Η εικόνα είναι στο απόγειό της. Σινεμά, τηλεόραση και σταρ. Εικόνες και μόνο εικόνες!».

// Οι άνθρωποι που φοβούνται όμως είναι ευάλωτοι, πέφτουν θύματα επιτήδειων. Η ηρωίδα του συμφεροντολόγου άνδρα της, που της βάζει την υποψία ότι υπάρχουν φαντάσματα στο σπίτι…
«Πάρα πολλές σχέσεις είναι αποτέλεσμα φόβου και όχι επιλογής. Θα σας πω κάτι. Η σύλληψη του γάμου ως ιδέα πώς γεννήθηκε; Από φόβο. Πρόκειται για ένα οικονομικό μοντέλο. Ο άλλος γίνεται κτήμα μας, ιδιοκτησία μας. Μοιραζόμαστε το φόβο μας. Κάποια στιγμή ο γάμος είχε και μια ρομαντική διάσταση, ήταν και η θρησκευτικότητα του μυστηρίου…».

// Τελικά το χρήμα -η γυναίκα που υποδύεστε είναι μια πλούσια γυναίκα- φέρνει την ευτυχία;
«Το χρήμα ως χρήμα δεν φέρνει ευτυχία. Η σωστή αξιοποίησή του όμως ναι. Το μοίρασμα του χρήματος φέρνει ευτυχία. Η συσσώρευσή του όχι. Η συσσώρευση φέρνει φόβο και μιζέρια».

// Στις μέρες μας ζούμε την κατάρρευση της παγκόσμιας οικονομίας. Είδαμε την πτώση του κομμουνισμού, λέτε να δούμε και εκείνη του καπιταλισμού;
«Δεν είμαι και προφήτης. Αλλά ο καπιταλισμός είναι πολύ δυνατό σχήμα για να καταρρεύσει. Ο καπιταλισμός αυτοτροφοδοτείται!».

// Η τηλεόραση και τα ΜΜΕ τι ρόλο παίζουν στην Ελλάδα; Τρομοκρατούν τον πολίτη ή τον αποχαυνώνουν;
«Η τηλεόραση κάνει κάτι το εγκληματικό: διαστρεβλώνει την πραγματικότητα! Δημιουργεί μια μαζική αντίληψη για τα πράγματα. Είναι ημιμάθεια να μαθαίνεις τον κόσμο από την τηλεόραση. Είναι απόλυτη ημιμάθεια αν νομίζεις ότι ενημερώθηκες από τις ειδήσεις, ότι ψυχαγωγήθηκες από ένα τηλεπαιχνίδι και διασκέδασες μ’ ένα σίριαλ που είδες».

// Επειδή τα πάντα είναι παιδεία και πολιτισμός… Γιατί αυτά τα δυο στη χώρα μας δεν ανθούν;
«Γιατί αυτό είναι στη φύση μας. Οι Έλληνες νομίζουμε ότι είμαστε πολύ έξυπνοι, πολύ γατόνια και ότι την τελευταία πάντα στιγμή θα εφεύρουμε πράγματα για να επιβιώσουμε. Έτσι πιστεύουμε ότι δεν χρειαζόμαστε την παιδεία και τον πολιτισμό… Μας φαίνονται πολύ βαριά πράγματα. Με την παγκοσμιοποίηση όμως θα τα βρούμε σκούρα και να δω πώς θα αντεπεξέλθουμε…».

// Αλήθεια, θα βλέπατε ποτέ για την Ελλάδα πρόεδρο μετανάστη, Αλβανό ή μαύρο από την Κένυα που να έχει βγάλει το Μετσόβειο Πολυτεχνείο;
«Δεν νομίζω. Ο αμερικανικός λαός δεν έχει το παρελθόν το δικό μας. Εμείς έχουμε τόσα χρόνια ιστορίας πίσω μας, παραδόσεων, τέτοιες ρίζες, που όλα αυτά δημιουργούν μπετόν και αγκυλώσεις! Ελπίζουμε στη νέα γενιά, αλλά αυτοί που μας κυβερνούν είναι οι ίδιοι κοιμισμένοι. Δεν μιλάμε για αφυπνισμένα άτομα. Οι ίδιοι είναι σε βαθύ ύπνο… Κοιμούνται όρθιοι και αυτά που λένε μόνο να σε κοιμίσουν μπορούν…».

// Γιατί απέχετε από την τηλεόραση;
«Η τηλεόραση είναι πολύ σοβαρό πράγμα και πρέπει να ξέρεις πολύ συνειδητά τι κάνεις».

// Οι «Απαράδεκτοι» θα μπορούσαν να γίνουν σήμερα; Θα είχαν την ίδια αθωότητα, την ίδια τρέλα και αυτό το δέσιμο που είχαν τότε;
«Ήδη ένας από τους “Απαράδεκτους” λείπει. Δεν ζει. Νομίζω ότι πήρες την απάντησή σου…».

// Κυρία Παπαδοπούλου, είπαμε πολλά, αλλά δεν τονίσαμε στους αναγνώστες ότι η παράστασή σας είναι μια τρελή κωμωδία, στην οποία θα γελάσουν με την καρδιά τους…
«Αυτός ήταν ο στόχος μου, να δω το θεατή να γελάει με την ψυχή του. Όσο ενηλικιώνεται ο άνθρωπος χάνει το γέλιο του! Εμένα μ’ ενδιαφέρει μόνο η κωμωδία. Δεν μ’ ενδιαφέρει κάτι που δεν έχει γέλιο. Χτες δεν μπορούσαμε να παίξουμε από τα γέλια. Μας μετέδωσε αυτήν την ευφορία το κοινό. Θέλω να δίνω γέλιο στην καθημερινότητά του. Για αυτό θέλω να μ’ αγαπάει. Επειδή τον κάνω και γελάει. Και να είστε αισιόδοξοι. Υπάρχει λύση. Και η διαφυγή είναι προσωπική. Η διέξοδος είναι στην αγάπη. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληρότητα. Αν αγαπάς τρεις ανθρώπους και σ’ αγαπάνε και αυτοί, τέλος, αυτή είναι η ευτυχία!».