Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός κ. Στρατούλη
Η απαίτηση για «πολιτική ταυτότητα» είναι ταυτοχρόνως απαίτηση για μια κοσμοαντίληψη που απαντά στο ερώτημα «Ποιος είμαι;» και προσδιορίζει την κατεύθυνση «πού πηγαίνω;», ενώ προδιαγράφει σχεδόν την απάντηση στο ερώτημα «τι να κάνω;».
Τα χαρακτηριστικά αυτά υπολογίζονται κατά την «αξιολόγηση» ενός πολιτικού κινήματος που επιθυμεί να θέσει τον εαυτό του στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ του πολιτικού φάσματος και εξειδικεύονται στην ηγεσία του, στα στελέχη και τους οπαδούς του.
Η κριτική και η αυτοκριτική αποτελούσε και αποτελεί στον χώρο της ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που σέβεται πλήρως τις εσωκομματικές δημοκρατικές διαδικασίες την ασπίδα της για να παρεμποδισθεί η εισχώρηση στους κόλπους της του πνεύματος της ιδιοτέλειας, πολύ περισσότερο δε οι ιδιότητες της ρωμαϊκής θεότητας του Ιανού. Και βεβαίως για τον πολιτικό αυτό χώρο η αρχή «Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις ήταν και παραμένει απορριπτέα…
Η ελληνική πολιτική σκέψη από τις απαρχές της διαμόρφωσής της (Ίωνες φιλόσοφοι, κλασική και μετακλασική περίοδος, Νεοελληνικός Διαφωτισμός κ.λπ.) ανήγαγε το ΗΘΟΣ (= διαγωγή ή συμπεριφορά) σε ποιοτικό στοιχείο της Γραμματείας, και ειδικότερα στην Τραγωδία, όπου το ήθος είναι ένα από τα κατά ποιόν μέρη της, ένα από τα εσωτερικά της στοιχεία, και σημαίνει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του οποίου φορέας είναι ένα πρόσωπο της Τραγωδίας, τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο συναισθάνεται και συμπεριφέρεται.
Η σύγχρονη Ελληνική Αριστερά, με τις ιδεολογικές αποχρώσεις της, στις διακηρύξεις τουλάχιστον, δεν φαίνεται να αφίσταται αυτών των ιδιοτήτων του ΗΘΟΥΣ. Το τμήμα που εκφράζεται από τον Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς, (ΣΥΡΙΖΑ) και στο Κοινοβούλιο και στις εξέδρες της «Τηλεοπτικής Δημοκρατίας», παρουσιάζεται άκαμπτο στην υπεράσπιση του ΗΘΟΥΣ, αλλά και της συμπεριφοράς των δρώντων στον χώρο της πολιτικής.
Μια ειδικότερη έρευνα στα αρχεία του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών θα οδηγούσε σε οδυνηρή έκπληξη για ένα εκ των συνδικαλιστικών στελεχών του, πρώτης προβολής στις εξέδρες της «Τηλεοπτικής Δημοκρατίας».
Ο κ. Δημήτρης Στρατούλης επί σειρά ετών και σύμφωνα με το υπ. αριθ. πρωτ. 237/16216/ 28.3.2000 έγγραφο του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος-ΟΤΕ φέρεται ως υπάλληλος του αυτού Νομικού Προσώπου, δηλαδή ασκεί εργασία ασυμβίβαστη προς το δικηγορικό λειτούργημα, κατά παράβαση των διατάξεων των άρθρων 62, 63 και 80 του Κώδικα Δικηγόρων» (Πρακτικά Συνεδρίασης αριθ. 45/2001 Πρωτοβάθμιας Επιτροπής Εκκαθαρίσεως Μητρώου Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών).
Βεβαίως, όπως προκύπτει από ίδιο έγγραφο του ΔΣΑ ο κ. Στρατούλης «υπέβαλε την παραίτησή του από το δικηγορικό λειτούργημα στις 15.5.2001 και η παραίτησή του έγινε δεκτή από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΣΑ στη συνεδρίασή του της 22.5.2001».
Το σημαντικότερο δε, ο κ. Στρατούλης κατά το χρονικό διάστημα 1.1.1995 έως 9.5.2001, ενώ ήταν υπάλληλος του ΟΤΕ και ασκούσε «εργασία ασυμβίβαστη προς το δικηγορικό λειτούργημα, κατά παράβαση των διατάξεων 62, 63 και 80 του Κώδικα Δικηγόρων», εισέπραξε ποσά από τον λογαριασμό του ταμείου Συνεργασίας του ΔΣΑ, που ανέρχονται στο ύψος του 1.322.353 δραχμών.
Μάλιστα η Πρωτοβάθμια Επιτροπή Εκκαθαρίσεως Μητρώου του ΔΣΑ με έγγραφό της τον καλεί «να επιστρέψει τα μερίσματα που αχρεωστήτως εισέπραξε… «άλλως η υπόθεση θα παραπεμφθεί στον εισαγγελέα Ποινικής Διώξεως».
Ανεξαρτήτως της επιστροφής ή όχι των «αχρεωστήτως ληφθέντων μερισμάτων από τον λογαριασμό του Ταμείου Συνεργασίας» του ΔΣΑ -περί αυτού αρμόδιος να ανακοινώσει την οικονομική αυτή πτυχή του θέματος είναι ο «Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών» -το ΗΘΙΚΟ και ΠΟΛΙΤΙΚΟ στοιχείο για τη Συμπεριφορά του κ. Στρατούλη παραμένει…
Στην περίπτωση Στρατούλη, στελέχους του ΣΥΝ πρώτης προβολής από τις εξέδρες της «Τηλεοπτικής Δημοκρατίας», η «σιωπή δεν είναι χρυσός»…
Υστερόγραφο: Τα σχετικά έγγραφα του «Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών» στη διάθεση των κ. Αλέξη Τσίπρα και Αλέκου Αλαβάνου.