ΑΛΛΑΓΗ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΧΙΛΑΡΙ ΔΕΝ (;) ΚΑΝΕΙ Ο ΟΜΠΑΜΑ

Ασφαλώς και νέα πολιτική, «αλλαγή», δεν γίνεται με τα ίδια υλικά, με τα ίδια πρόσωπα.

Επίσης ασφαλώς ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών πρέπει να μην αγνοήσει την εμπειρία στελεχών στη σύνθεση της κυβέρνησής του.

Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει να ανακυκλώνει το πολιτικό δυναμικό που χρησιμοποίησαν είτε ο απερχόμενος Τζορτζ Μπους, είτε ο προηγούμενος Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον. Αν δεν μπορεί να κάνει χωρίς τους παλιούς και έμπειρους, ας τους τοποθετήσει σε θέσεις συμβούλων ή σε μη προβεβλημένες θέσεις υποστήριξης του κρατικού μηχανισμού. Είναι τουλάχιστον ενοχλητικό να επανεμφανίζονται σε θέσεις υπουργών στελέχη των κυβερνήσεων Κλίντον και Μπους, όταν ο Μπαράκ Ομπάμα εξελέγη (και επελέγη) με σύνθημα την αλλαγή και την απομάκρυνση από τις κατεστημένες λογικές. Ποιος θα εκφράσει αυτήν την απομάκρυνση; Ο επαναδιοριζόμενος υπουργός Άμυνας Ρόμπερτ Γκέιτς, ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Κλίντον Λόρενς Σάμερς που αναλαμβάνει πρόεδρος του Εθνικού Οικονομικού Συμβουλίου, ή μήπως η Χίλαρι Κλίντον που, όπως όλοι πιστεύουν, θα πάρει το υπουργείο Εξωτερικών; Αν κάπου μπορούσε να δοκιμαστεί η «σιδηρά Χίλαρι», θα ήταν στο υπουργείο Υγείας, τομέα στον οποίο είχε σημαντικές και τεκμηριωμένες θέσεις. Αν επιλεγεί η Χίλαρι Κλίντον για το υπουργείο Εξωτερικών, θα πρόκειται για επιβεβαίωση των επιλογών του συζύγου της, που δεν δίστασε να διαλύσει τη Γιουγκοσλαβία και να προωθήσει τα συμφέροντα των Αλβανών, να βομβαρδίσει τη Σερβία, μια από τις αρχαιότερες χώρες της Ευρώπης, με τη γηραιά ήπειρο να παρακολουθεί αμήχανη την άθλια αυτή ενέργεια, υπονομεύοντας την ίδια την υπόστασή της ως Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού δεν μπόρεσε να πει και να κάνει οτιδήποτε.

Η περίπτωση της κυρίας Χίλαρι Ρόνταμ – Κλίντον είναι πιο σοβαρή απ’ όλες τις άλλες, όπως φαίνεται, και ο αμερικανός δημοσιογράφος Κρίστοφερ Χίτσενς αναλύει τα στοιχεία της προσωπικότητας και του ρόλου της στα δημόσια πράγματα σε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο του στο περιοδικό «State». Παρουσιάζει μια σειρά από σκοτεινές και σκανδαλώδεις οικονομικές υποθέσεις στις οποίες είναι μπλεγμένη ή πρωταγωνίστρια η οικογένεια Κλίντον και υπαινίσσεται την ύπαρξη μηχανισμών συγκάλυψης της ενοχής τους σε οικονομικά σκάνδαλα αφού, όπως αναφέρει, «από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, κάθε φορά που διεξαγόταν έρευνα για τα οικονομικά των Κλίντον, οι μάρτυρες προκειμένου να μην καταθέσουν εγκατέλειπαν τη χώρα ή πάθαιναν αμνησία». Ο σημαντικός δημοσιογράφος δεν διστάζει να γράψει πως «οι Κλίντον έχουν αποδείξει ότι το μόνο συμφέρον που υπερασπίζονται είναι το δικό τους». Και αναφερόμενος συγκεκριμένα στην ποιότητα της Χίλαρι Ρόνταμ – Κλίντον γράφει: «Η Χίλαρι είναι μια ανέντιμη γυναίκα που μέχρι πρόσφατα έπαιζε το ρατσιστικό χαρτί απέναντι στον Ομπάμα και τον ρεζίλευε επειδή υποτίθεται ότι δεν ήξερε όσα εκείνη είχε μάθει στους διαδρόμους. Αυτό που κάποιοι ονομάζουν κλείσιμο πληγών και μεγαλοψυχία εμένα μου φαίνεται χαζομάρα και μαζοχισμός».

Ακόμα κι αν θεωρήσει κανείς υπερβολικό το κείμενο, θα συμφωνήσει ότι σε κάθε περίπτωση η Χίλαρι εκφράζει συγκεκριμένα πράγματα, αξίες και αρχές, κάτι που έχει αποδείξει στην έως τώρα δημόσια ζωή της και ως γερουσιαστής. Επίσης, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να ταυτιστεί με δύναμη αλλαγής, οπότε ορθώς διερωτάται κανείς πόσες και ποιες δεσμεύσεις μπορεί να έχει ο Ομπάμα απέναντι στα συμφέροντα που εκπροσωπεί η Χίλαρι για να της αναθέτει το υπουργείο Εξωτερικών.

Εκτός αν θέλει να την εκθέσει μια και καλή, όσο πιο γρήγορα γίνεται στα μάτια του κόσμου και των ΜΜΕ, υποχρεώνοντάς την (ως Πρόεδρος) να εφαρμόσει άλλες πολιτικές στα εξωτερικά ζητήματα από αυτές που πιστεύει και εκφράζει η ίδια. Και να την τελειώσει οριστικά, ή πάντως να τη θέσει για πολλά χρόνια εκτός δημόσιας ζωής. Αλλά αυτό είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι που μπορεί και να μην του βγει…