Κρίση του καπιταλισμού
Ο τρόπος με τον οποίο κάθε κόμμα απαντά στο ερώτημα που αφορά την αιτία της κρίσης καθορίζει και τις προτάσεις που διατυπώνει για την αντιμετώπισή της.
Τα κόμματα του «ευρωμονόδρομου», παρά τις όποιες μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, ερμηνεύουν την οικονομική κρίση ως αποτέλεσμα στρεβλώσεων του τρόπου ανάπτυξης του καπιταλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο και αποδίδουν την κρίση στα «χρυσά παιδιά», στους αδηφάγους κερδοσκόπους, στην απληστία των χρηματιστών, στον ακραίο «καζινοκαπιταλισμό». Προσπαθούν να κρύψουν ότι η καπιταλιστική κρίση οφείλεται στην υπερσυσσώρευση αμύθητων κεφαλαίων από τα μονοπώλια, κεφάλαια που δεν βρίσκουν διέξοδο ικανοποιητικής κερδοφορίας. Ότι τα επισφαλή δάνεια ήταν επιλογή ώστε να διατηρηθεί προσωρινά ένα επίπεδο καπιταλιστικής παραγωγής και κατανάλωσης, που δεν αντιστοιχούσε όμως στην πραγματική αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων. Ότι οι φούσκες των τραπεζών στις ΗΠΑ και στην ΕΕ άρχισαν να «σκάνε» όταν τα λαϊκά νοικοκυριά αδυνατούσαν να πληρώσουν τα δάνεια, λόγω του συρρικνωμένου -από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις- εισοδήματός τους.
Αποδίδοντας την κρίση στο «μοντέλο του καζινοκαπιταλισμού», στον «άκρατο νεοφιλελευθερισμό» και στα «κερδοσκοπικά παιχνίδια των μεγαλοτραπεζιτών», αθωώνουν τη μήτρα που γεννά και τους τραπεζίτες και τα κερδοσκοπικά παιχνίδια, αλλά και την ίδια την κρίση: την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.
Ρίχνουν στάχτη στα μάτια των λαϊκών στρωμάτων για να αναχαιτίσουν τη λαϊκή αγανάκτηση, για να αποφύγουν τους κλυδωνισμούς του συστήματος. Αν πραγματικά ενδιαφέρονταν για τους εργαζομένους, και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που πλειοδοτούν σε φρασεολογία «αριστεροσύνης», θα διατύπωναν προτάσεις που θα έθιγαν την καρδιά της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Δεν θα παζάρευαν το ύψος και τους όρους μιας ακόμα γενναίας χρηματοδότησης των τραπεζικών ομίλων, που μόνο στόχο έχει να τροφοδοτήσει εκ νέου τον υπερδανεισμό των λαϊκών νοικοκυριών, με μόνες κερδισμένες τις τράπεζες. Δεν θα αναλώνονταν σε πλειοδοσίες για το πόσες τράπεζες πρέπει χρηματιστηριακά να περάσουν στα χέρια του καπιταλιστικού κράτους, προκειμένου να τις αξιοποιήσει δήθεν για τον έλεγχο της αγοράς.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να εγκλωβισθούν στη διαπραγμάτευση μιας νέας αφαίρεσης δικαιωμάτων και εισοδήματος για να διασφαλισθεί η έξοδος από την κρίση. Ούτε να παγιδευτούν στη διαμάχη τραπεζικών και βιομηχανικών ομίλων για τη διανομή του πακέτου κρατικής ενίσχυσης. Η συνεχής και πολύμορφη κρατική στήριξη των μονοπωλίων δεν οδήγησε στη λαϊκή ευημερία τα προηγούμενα χρόνια. Έχουν χρεοκοπήσει και η φιλελεύθερη και η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Χρειάζεται λαϊκή αντεπίθεση τώρα.