Έργα υποδομής στην επαρχία

Αγαπητέ Μάκη,
Έχουμε μια βαθιά οικονομική κρίση η οποία πηγάζει από χρηματοπιστωτικές ανισορροπίες αλλά και ατασθαλίες, και που ρίζα τους έχουν τη φενάκη του δογματισμού της «αυτορρυθμιζόμενης αγοράς».

Οι επαΐοντες απεφάνθησαν ότι η κατάσταση σώζεται μόνον όταν τροφοδοτηθούν οι τράπεζες (μέσω ενός υπέρογκου και δυσβάσταχτου δανεισμού του κράτους των παιδιών μας) ώστε να απαλειφθούν οι χρηματοπιστωτικές αυτές ανισορροπίες και στη συνέχεια οι ίδιες αυτές τράπεζες, ως ιμάντας μεταφοράς, να τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη. Αν το κάνουμε αυτό και εάν κρίνω ορθά, το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε και πάλι σε μια εκ νέου πλασματική ανάπτυξη, που θα βασίζεται στην ευρεία «επί πιστώσει» κατανάλωση και η οποία θα μας οδηγήσει στην επανάληψη της κρίσης. Έτσι, συμπεραίνω ότι όλοι εμείς οι τροφοδότες των τραπεζών καλούμεθα να παίξουμε τον ρόλο του Σίσυφου. Διερωτώμαι εάν θα ήταν λογικότερο αντί αυτής της «επί πιστώσει» άναρχης, ασταθούς και πλασματικής ανάπτυξης, να στραφούμε σε μια στέρεα, πραγματική και προγραμματισμένη ανάπτυξη, που θα ήταν μεν πιο αργή, αλλά θα ήταν σταθερή και αειφόρος. Θα ήταν ίσως φρονιμότερο να γεμίσει η επαρχία με έργα υποδομής (που τόσο έχουμε ανάγκη) χρηματοδοτούμενα από το κράτος, δηλαδή από εμάς, χωρίς τη μεσολάβηση των τραπεζών. Τα έργα αυτά θα πυροδοτούσαν την ανάπτυξη και θα επανεκκινούσαν την αγορά, θα έκαναν πράξη την ισόρροπο ανάπτυξη, θα έδιναν δουλειά σε όλον τον κόσμο και στις επιχειρήσεις (μικρές και μεγάλες), θα μετέφεραν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από την υδροκέφαλη πρωτεύουσα στην αναπτυσσόμενη επαρχία, θα ενίσχυαν την εθνική μας άμυνα και υπόσταση και σταδιακά θα μας κατέτασσαν στις πραγματικά ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου. Όσον αφορά τη «σωτηρία των τραπεζών» και των καταθέσεων μας, όσες τα «έκαναν μούσκεμα» θα έπρεπε να πουλήσουν τις μετοχές τους στο κράτος ή σε άλλες ισχυρότερες τράπεζες. Άλλωστε έτσι λειτουργεί ο σιδηρούς νόμος της προσφοράς και της ζήτησης για τον οποίο κόπτονται…

Πλοίαρχος