Ψάχνουμε τα πρόσωπα

ΗΛΘΕ λοιπόν η οικονομική κρίση και σιγά σιγά από το πλήγμα περάσαμε στην πλήξη, καθώς δείξαμε ως ενόχους το σύστημα, τους θεσμούς, τους οργανισμούς – όλα απρόσωπα. Υπάρχουν όμως και πρόσωπα, πολιτικοί άρχοντες και οικονομικοί παράγοντες που «δούλεψαν» για να βρεθούμε όλοι δούλοι στην ανέχεια. Δεν ζητούμε εξιλαστήρια θύματα, αυτά είμαστε εμείς οι απλοί, που πήραν τους δικούς μας φόρους σαν πόρους για να τους περάσουν σε λύσεις. Τους θύτες ζητούμε, που είτε δεν ήξεραν τι έκαναν, οπότε ποιος τους διάλεξε, είτε ήξεραν, οπότε ποιος τους έκρυψε;

ΕΔΩ δεν πρόκειται για ένα φαινόμενο φυσικό, όπως -ας πούμε- το κλίμα, αλλά για ένα έγκλημα πολιτικό-οικονομικό, γιατί γυμνώνονται με αυτό αμέτρητοι ανώνυμοι κι ανίσχυροι πολιτικά, γιατί ωθούνται με αυτό τα μεσαία στρώματα στα άκρα, όπου μοιραία φθίνει και δύει η δημοκρατία. Δεν ζητούμε εκδίκηση, ζητούμε εκδίκαση, ώστε τα πανίσχυρα πρόσωπα που έφεραν την κρίση να φέρουν και τη λύση με τις δικές τους αμύθητες και «αμύθητες» περιουσίες. Μόνο έτσι είναι σωστό να χειριστεί η δημοκρατία αυτές τις παρουσίες.

ΑΛΛΩΣΤΕ, αυτές ως εξουσίες μετέβαλαν τους ανθρώπους σε κατόχους, τους συνανθρώπους σε συνενόχους, τις συνειδήσεις σε «καταδύσεις» στο συμφέρον. Γι’ αυτό τα θρανία πρέπει να μην παράγουν θραύσματα ανθρώπων, όπως ειδικούς στην οικονομία, αλλά θαύματα ανθρώπων, όπως πιστούς στη δημοκρατία. Σε μένα προσωπικά, αυτά που γράφω πνίγουν τη βασική μου ειδικότητα της οικονομολόγου, αλλά ανοίγουν τη βασική μου ιδιότητα του ανθρώπου.