Πώς κατέρρευσαν τα όνειρα… και ο λαμπερός κόσμος των golden boys

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για τον 24χρονο Τζέιμι, ορφανό, από την Καλκούτα, που σπούδασε σε αμερικανικό πανεπιστήμιο και δούλευε σε θυγατρική της Deutsche Bank ως γενικός διευθυντής, η οποία όμως έκλεισε, και για τον Αλεξάντερ 34 χρονών, παιδί εύπορης οικογένειας από μάνα Ελληνίδα, που δούλευε στη Μέριλ Λιντς.

Ο Τζέιμι παραδέχεται ότι ένας 23χρονος που πριν από ένα χρόνο ήταν άφραγκος φοιτητής δεν έχει την ψυχική ωριμότητα να διαχειριστεί τέτοια γιγάντια μεγέθη επιτυχίας και κερδών. «Δεν σκεφτόμουν τίποτα», επισημαίνει, «αγόραζα τα πάντα χωρίς να κοιτάζω τις τιμές. Χαλούσα τριάντα ή σαράντα χιλιάδες τον μήνα, σε εστιατόρια, σε μπαρ, σε ξενοδοχεία, όπου μπορούσα». Σκέφτηκε να αποταμιεύσει; «Μπα, με τίποτα. Όταν είσαι 24 και βγάζεις τόσα λεφτά, δεν το σκέφτεσαι. Λες: “Αφού βγάζω τόσα τώρα, φαντάσου τι θα βγάζω όταν θα είμαι σαράντα”. Και πείθεις τον εαυτό σου ότι τώρα, που έχεις και τα λεφτά, είναι η ώρα για πάρτι»!

«Δεν είναι μόνο τα λεφτά! Είναι το ρίσκο, η αδρεναλίνη»

ΣΕ ΑΛΛΟ σημείο της συνέντευξης ο δημοσιογράφος του «Κ» επισημαίνει:

«Κοιτάζονται μεταξύ τους με ένοχα χαμόγελα όταν τους ρωτάω για “ακρότητες” και κραιπάλες που έχουν κάνει, μέσα στον πακτωλό των χρημάτων του “Μεγάλου Μήλου”. Μου διηγούνται ιστορίες, με ιδιωτικά τζετ, από τη Νέα Υόρκη στο Λας Βέγκας, σε δεξιώσεις, σε πάρτι με μοντέλα, πελάτες celebrities και lifestyle ροκ σταρ. “Δεν μπορείς να φανταστείς τις εξαρτήσεις σ’ αυτούς τους κύκλους. Η κόκα ρέει μέσα στα χρηματιστηριακά γραφεία. Ανοιχτά, φανερά”, λέει ο Αλεξάντερ και ο Τζέιμι τον συμπληρώνει: “Πάει με όλο το πακέτο. Πάνω στα πληκτρολόγια, στα πάρτι, παντού. Και τότε αρχίζει η ένταση, οι εκρήξεις, οι παρανοϊκές συμπεριφορές φρικαρισμένων χρηματιστών”.

“Ήμουνα κάθαρμα τότε. Δεν θα ήθελες να είσαι φίλος μου. Νόμιζα ότι μπορώ να τους αγοράσω και να τους πουλήσω όλους, ήμουν προκλητικός και επιθετικός. Είχα πωρωθεί τόσο με τα χρήματα που έβγαζα”, παραδέχεται ο Αλεξάντερ. “Το 2003 διακόσιες χιλιάδες, το ’04 τετρακόσιες, το ’05 επτακόσιες. Δεν είχα ξαναδεί ποτέ τέτοια λεφτά. Όταν δεν είχα ακόμα βρει δουλειά και δεν έπαιρνα από τους δικούς μου χρήματα, για ένα διάστημα ήμουν άφραγκος, έτρωγα σπαγκέτι με κέτσαπ, έμενα σε υπόγειο, σαν μετανάστης. Δεν ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί, αυτό με έκανε να θέλω να βγάζω πιο πολλά”, υποστηρίζει.

“Δεν είναι μόνο τα λεφτά! Είναι το ρίσκο, η αδρεναλίνη, η διαδικασία – το money making!” πετάγεται ο Τζέιμι και μας λέει για τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα των συναδέλφων του ανάλογα με τα σκαμπανεβάσματα του Dow Jones»!