Πολιτικός Τιποτατουλισμός

Τελικά όποιος γεννηθεί επαναστάτης δύσκολα μπορεί να προσαρμοστεί! Έτσι άλλωστε, λίγο πολύ, διδάσκει και η ιστορία.

Και κάπως έτσι περίπου πρέπει να είναι και το πολιτικό ψυχόγραμμα του «ανεξάρτητου» πλέον βουλευτή Πέτρου Τατούλη, ο οποίος, από τα φοβερά οράματα της μορφωτικής επανάστασης του Μάο Τσε Τουγκ εξικνούμενος, βρέθηκε στην ωριμότητά του στις παρυφές του καπιταλιστικού νεοφιλελευθερισμού, όπως λένε παλιοί του σύντροφοι, και στην παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, της οποίας τους νεολαίους κάποτε στα νιάτα του αποκαλούσε φασίστες.

Το πήγαινε γυρεύοντας, θα πουν κάποιοι για τη διαγραφή του.

Το πήγαινε όμως μόνος του, ως ασφυκτιών ίσως στον ξένο τόπο, ή κάποιοι άλλοι που νομίζουν ότι μπορεί και πρέπει να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό, με τους ίδιους βέβαια πάντα φανερούς ή όχι πρωταγωνιστές, τον χρησιμοποιούν σαν προπομπό; Αυτό είναι το ερώτημα.

Όποια όμως κι αν είναι η απάντηση, ο βουλευτής Πέτρος Τατούλης σήμερα και χθες, χωρίς ίχνος παραταξιακού συναισθήματος, χωρίς κανένα σεβασμό στους νεοδημοκράτες ψηφοφόρους του και χωρίς καμιά ευγνωμοσύνη για την πολύχρονη και πλουσιοπάροχη φιλοξενία, ύπουλα και εν ψυχρώ σχεδίασε, στόχευε και πυροβολούσε κατευθείαν στην καρδιά της παράταξης.

Δηλαδή στην πολιτική και κυβερνητική αποδόμηση του ίδιου του πρωθυπουργού και προέδρου της Νέας Δημοκρατίας Κώστα Καραμανλή.

Κι αυτό δεν είναι μόνον πολιτική αναίδεια είναι και απόλυτο έλλειμμα δημοκρατικής και παραταξιακής αισθητικής και αξιοπρέπειας.

Κάποιες επισημάνσεις του όμως, θα πουν μερικοί, κρύβουν και αλήθειες.

Ναι, είναι η απάντηση. Που δεν τις γνωρίζει όμως, εξ επιφοιτήσεως ή μετά από βαθιά διαλεκτική ανάλυση, μόνον ο Πέτρος Τατούλης αυτές τις αλήθειες.

Και άλλοι λιγότερο ή περισσότερο έχουν θυμώσει, αλλά πεισμώνουν και αγωνίζονται.

Δεν βγαίνουν στις ρούγες και στις πλατείες να κατηγορούν το σπίτι τους για να ευχαριστιέται ο γείτονας!

Αφού λοιπόν τόσα και τόσα μας καταμαρτυρεί ο σύντροφος Τατούλης, γιατί αλήθεια δεν επιστρέφει στον ιδιοκτήτη, που καθόλου ως φαίνεται δεν εκτιμά, τη βουλευτική του έδρα;

Τελικά την επεδίωξε την αυτοδιαγραφή του ο βουλευτής;

Φυσικά και την επεδίωξε με τις σκόπιμα ακραίες, ασυγχώρητες και καθʼ υποτροπή αμετροέπειές του, γιατί στις σκέψεις του και στις μισοσκότεινες συζητήσεις του όλον αυτόν τον καιρό έχει πιστέψει πως κάτι άλλο σύντομα θα γεννηθεί όπου θα δικαιούται πρωταγωνιστικό στασίδι.

Κάνει όμως μεγάλο και κρίσιμο λάθος, γιατί αυτή η ίδια η πολιτική, και παρʼ όλα τα ελαττώματά της, τελικά θα τον ξεβράσει, αφού θα μετρήσει και θα ζυγιάσει ως μη ανδρείο τον τσαμπουκά του.

Και για τον επίλογο, και επί της ουσίας των ανησυχιών και των επισημάνσεών του, μια παρατήρηση.

Οι πολιτικές μεταβολές του σκηνικού και του συστήματος, σύντροφε, δεν γίνονται με όρους προσωπικών σχέσεων και αμοιβαίων συνεννοήσεων και συμφερόντων με τα ίδια ως τώρα πανίσχυρα δομικά του συστατικά που απαξιωτικά και προσβλητικά μάλιστα κομπάζουν πως ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις.

Γιʼ αυτό λοιπόν, γιαλαντζί η επιχειρούμενη «επανάσταση» και επί ματαίω.