Περί Τατούλη εκ βαθέων

Τον Πέτρο Τατούλη δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Δεν έτυχε καν να βρεθούμε συμπτωματικά στην ίδια αίθουσα σε παρουσιάσεις βιβλίων, διαλέξεις και τα τοιαύτα. Βαυκαλίζομαι, όμως, να νομίζω ότι έχω άποψη γι’ αυτόν και μάλιστα άποψη που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣΗΜΑΝΤΗ. Θεωρώ επίσης επιβεβλημένο να τονίσω εξαρχής ότι δεν τρέφω για τον εν λόγω βουλευτή αισθήματα συμπάθειας ή αντιπάθειας. Τον αντιμετωπίζω απλώς ως «φαινόμενο» ανθρώπου που κατόρθωσε να απασχολεί την κοινή γνώμη επί εβδομάδες ολόκληρες, πράγμα που τροφοδοτεί και ανατροφοδοτεί συνεχώς τον υπερτροφικό ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ του. Το τραγικό για τον ίδιο είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται πως είναι θύμα -και έρμαιο πλέον- του αυτοκαθρεπτισμού του, του λεγόμενου δηλαδή «συνδρόμου του καθρέφτη». Γεγονός που εμποδίζει τη λήψη επωφελών αποφάσεων όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά για το σύνολο της κοινωνίας στην οποία ανήκει. (Περιττό να ειπωθεί ότι η προσφορά στο σύνολο χαρίζει ασύγκριτα μεγαλύτερη ικανοποίηση από την επίτευξη στενά ατομικών στόχων.)

Μια και ο λόγος περί ναρκισσισμού, ακλόνητη πεποίθησή μου είναι ότι δεν υπάρχει δημόσιο πρόσωπο που να μη διέπεται από ναρκισσισμό, όντας μάλιστα ανίκανο να τον χαλιναγωγήσει στοιχειωδώς. Όμως, πλην Τατούλη και αρκετών άλλων φυσικά, τα πλείστα δημόσια πρόσωπα τον συγκαλύπτουν αποτελεσματικότατα. Το «εγώ» είναι εκ κατασκευής παντοδύναμο. Επιδιώκει μονίμως την αυτοδικαίωσή του σε κάθε μορφή ενασχόλησής του και είναι ακόρεστο σε βαθμό κακουργήματος. Ακρότατη έκφανση της ΕΓΩΠΑΘΕΙΑΣ είναι ο σολιψισμός: Η φιλοσοφική θεωρία, σύμφωνα με την οποία μόνο το «εγώ» είναι υπαρκτό και ο υπόλοιπος κόσμος παράσταση ή και παραίσθηση του σκεπτόμενου «εγώ»! (Κύριος εκφραστής αυτής της θεωρίας, που κάποια χαρακτηριστικά της υιοθέτησε αργότερα και ο Νίτσε, είναι ο Μαξ Στίρνερ με το εκδοθέν το 1845 σύγγραμμά του: «Το εγώ και η περιουσία του».)

Ο Πέτρος Τατούλης, όπως και κάθε νουνεχής άνθρωπος, δεν είναι σολιψιστής. Αφού τον σολιψισμό τον εκλαμβάνω –και είναι– ως παρανοϊκή έννοια αποδεκτή από βαρύτατα ψυχασθενούντες ειδικού τύπου. Αντιθέτως είναι κοινωνικό άτομο, μη εμφορούμενο από μισανθρωπισμό και διαθέτον μη ευκαταφρόνητη νοημοσύνη. Επιπλέον φρονώ ότι λειτούργησε ΘΕΤΙΚΑ στην κρίσιμη περίοδο που διέρχεται η ΝΔ, ταρακουνώντας τα λιμνάζοντα ύδατα του κόμματός του και παρασύροντας τον αδικαιολογήτως αδρανούντα πρωθυπουργό σε κάποιες –δυστυχώς για τους οπαδούς της ΝΔ– πολύ καθυστερημένες ενέργειες. (Απομάκρυνση Βουλγαράκη, Ρουσόπουλου, συγκρότηση Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το ιλιγγιώδες σκάνδαλο του Βατοπεδίου.)

Το σφάλμα του υπήρξε ότι παρατράβηξε το σκοινί πριν από τη διαγραφή του, αντί να μείνει αδρανής και στρογγυλοκαθισμένος στις δάφνες του, αφού θα δικαιωνόταν πανηγυρικά εκ των υστέρων, και το ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ήταν οι επαίσχυντες δηλώσεις του εναντίον του πρωθυπουργού της χώρας, και ευεργέτη του, μετά τη διαγραφή του. Απέδειξε, έτσι, με την κορύφωση της επικριτικής στάσης του ΠΡΙΝ από τη διαγραφή του την ισχύ της πάνσοφης λαϊκής ρήσης ότι «το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται».

Ιδού μερικά απ’ όσα ανέβασε στο blog του μετά τη διαγραφή την οποία βλακωδώς Ο ΙΔΙΟΣ προκάλεσε: «Με τη σημερινή του πράξη ο πρωθυπουργός αποκαλύπτεται ως συνένοχος. Συνένοχος στη διαφθορά, στην ανικανότητα και την αναποτελεσματικότητα». Και: «Ο κ. Καραμανλής ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα διάλεξε τη διαφθορά από τη διαφάνεια. Επέλεξε τον νοσηρό δρόμο της συγκάλυψης».

Οι εξισούμενες ουσιαστικά με ύβρεις αυτές διατυπώσεις αποδεικνύουν περίτρανα ότι ο Πέτρος Τατούλης, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΟ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΙΣΜΟ (που τον επιδείκνυε «ανά τας ρύμας και τας αγυιάς» υπερηφάνως), ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΙΚΟΣ.

Από την άλλη μεριά στο blog του έχει ανεβάσει και τα ακόλουθα: «Αντί να αναρωτιούνται διάφοροι εντεταλμένοι της ενημέρωσης ”ποιος κρύβεται πίσω από τον Τατούλη;”, ας αναρωτηθούν ”γιατί, κ. Καραμανλή, παραδίδετε την εξουσία;”». Αυτή η επισήμανσή του ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ. Διότι όντως ο πρωθυπουργός, βαλλόμενος με αμείωτη ένταση και συχνά με ανοίκειο τρόπο από όλα σχεδόν τα ΜΜΕ -γεγονός που ούτε κατά πολλοστημόριο είχε συμβεί απέναντι στον Σημίτη- είναι φυσιολογικά καταπτοημένος και ενδεχομένως έτοιμος να τα παρατήσει…

Το πιστεύω και εγώ αυτό και θα το θεωρούσα μέγιστο σφάλμα του εάν το έπραττε. Διότι -θα το επαναλάβω- παρά τις τεράστιες ευθύνες του στην εσωτερική πολιτική (κάκιστη επιλογή των πλείστων στενών συνεργατών του, διστακτικότητα και αναβλητικότητα στη λήψη αποφάσεων, πλήρης ελευθερία στον απεχθή στην πλειονότητα των Ελλήνων και συνεχώς αυτοδιαψευδόμενο αρχινεοφιλελεύθερο Αλογοσκούφη, ανοχή και όχι… προχθεσινό ήδη κλωτσοπέταμα από τη ΔΕΗ του θρασύτατου και ανάλγητου Αθανασόπουλου, μη χειραγώγηση των τοκογλυφικών ιδιωτικών τραπεζών μέσω Εθνικής κ.λπ.) υπήρξε Ο ΜΟΝΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΥΠΕΡΕΒΗ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΟΠΡΕΠΟΥΣ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ. Πράγμα που το έχουν κάνει οι πάντες γαργάρα, αντί να το εξαίρουν με έμφαση, συμπεριλαμβανομένου και του Τατούλη, αν δεν απατώμαι.

Δεν γνωρίζω ποιες είναι από τούδε και στο εξής οι επιδιώξεις του Πέτρου Τατούλη. Και δεν πρόκειται να εκπλαγώ, συνηθισμένος καθώς είμαι στα τερτίπια πολλών πολιτικών στη χώρα μας, όποιες και να είναι αυτές οι επιδιώξεις. Παρότι είναι απολύτως βέβαιο ότι ο περί ου ο λόγος δεν επρόκειτο κατά κανέναν τρόπο να εκλεγεί βουλευτής αν δεν ήταν υποψήφιος της ΝΔ (ή άλλου μεγάλου κόμματος) –ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης είχε πει το 1977, όταν είχε εκλεγεί στη Β΄ Αθηνών πρώτος και μακράν από τον δεύτερο με περισσότερους από 70 χιλιάδες σταυρούς, ότι δεν θα έπαιρνε ούτε χίλιους σταυρούς αν κατέβαινε ως ανεξάρτητος– δεν έχω τη γνώμη ότι οφείλει οπωσδήποτε να παραιτηθεί από το βουλευτικό αξίωμα μετά τη διαγραφή του.

Η κομματική πειθαρχία δεν αποτελεί υπέρτερη αξία από το εθνικό συμφέρον και ο κάθε βουλευτής εκφράζει το σύνολο του έθνους. Ο Αντώνης Σαμαράς παραιτήθηκε από βουλευτής υπερασπιζόμενος ύψιστο εθνικό συμφέρον. Η περίπτωση Τατούλη είναι εκ διαμέτρου αντίθετη. Προκύπτει, επομένως, το ηθικό ερώτημα γιʼ αυτόν: Πιστεύει ότι υπηρετεί εθνικό συμφέρον παραμένοντας στη Βουλή ως ανεξάρτητος;