Εκείνη η δημοφιλής λέξη που αρχίζει από μ…

Το ότι ο κ. Παπανδρέου επέλεξε τον κ. Βαλλιανάτο για σύμβουλό του δεν σημαίνει τίποτε. Ούτε, βέβαια, ότι ο κ. Βαλλιανάτος είναι ομοφυλόφιλος. Το τι κάνει καθένας στην αυστηρά προσωπική του ζωή -για την ακρίβεια μέσα στην κρεβατοκάμαρά του- είναι δικό του θέμα. Δεν μας πέφτει λόγος…

Απλώς, την επόμενη φορά που ο κ. Νίμιτς θα προβεί σε δηλώσεις και θα ωρύονται τα ελληνικά ΜΜΕ για τον «ανθελληνισμό» του, θα πρέπει να τους υπενθυμίσουμε ότι δεν έχουν λόγο να χτυπάνε τον Νίμιτς, όταν «χαϊδεύουν» τον κ. Βαλλιανάτο (ή τον κ. Παπανδρέου)…

• Όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ορίζει στενό του σύμβουλο έναν άνθρωπο που έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με την «εθνική γραμμή» στο Μακεδονικό, γιατί τάχα να την αποδεχθεί ένας ξένος διπλωμάτης;

Γιατί άραγε θα πρέπει να σέβεται ο κ. Νίμιτς τις εθνικές ευαισθησίες των Ελλήνων, όταν δεν τις σέβεται ο κ. Βαλλιανάτος; Όπως δεν τις σέβεται ούτε ο κ. Παπανδρέου, που τον όρισε σύμβουλό του, ενώ γνώριζε τις απόψεις του…

Ξέρετε τι εντύπωση δίνουμε; Ότι τίποτε απ’ όσα λέμε δεν τα εννοούμε. Όταν δίπλα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης διορίζονται -αδρά αμειβόμενοι- άνθρωποι που διακηρύσσουν ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε τα Σκόπια ως «Μακεδονία» και «μακεδονική μειονότητα» στην Ελλάδα, γιατί τάχα να μη μας πιέζουν να αποδεχθούμε τα ίδια ακριβώς, και επισήμως;

• Θα έπαιρνε ο κ. Παπανδρέου ως σύμβουλο κάποιον που έκανε δημόσιες δηλώσεις υπέρ της πολιτικής Μπους στο Ιράκ; Μάλλον δύσκολο.

Γιατί άραγε;

Διότι απλούστατα η θέση του πολιτικού συμβούλου επιβάλλει κάποια όρια στη δημόσια έκφραση απόψεων. Δεν μπορούν οι δημόσιες απόψεις του συμβούλου να έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη διακηρυγμένη πολιτική του κόμματος.

Αυτήν την απλή πολιτική σύμβαση δεν την αντιλαμβάνεται ο κ. Βαλλιανάτος – κι αυτό είναι το λιγότερο…

Το κακό είναι ότι δεν την αντιλαμβάνεται ούτε ο κ. Παπανδρέου, ο οποίος θέλει να κυβερνήσει κιόλας…

• Το χειρότερο, όμως, είναι άλλο: Θεωρείται ότι όσο πιο προκλητική είναι μια άποψη για την κοινωνική πλειοψηφία, τόσο πιο… «προοδευτική» είναι! Μπερδεύεται το προκλητικό με το προοδευτικό. Κι όσο περισσότερο προκαλούν την κοινωνία, τόσο πιο «προοδευτικοί» (νομίζουν ότι) είναι.

Παλαιότερα, οι προοδευτικοί θεωρούσαν αυτονόητη υποχρέωσή τους να κερδίσουν τον κόσμο με το μέρος του. Σήμερα, θεωρούν καθήκον τους να προκαλούν τους πάντες.

• Αν ένας ετεροφυλόφιλος μιλούσε δημόσια για άσχετο θέμα κι ανέφερε ότι τον πήραν τηλέφωνο αργά το βράδυ, όταν βρισκόταν στο κρεβάτι με τη σύζυγό του, υπονοώντας ότι του διέκοψαν τις ερωτικές περιπτύξεις, τι ακριβώς θα λέγαμε γι’ αυτόν; Ότι δημοσιοποιεί μόνος του την κρεβατοκάμαρά του.

Πώς θα σχολιάζαμε έναν ετεροφυλόφιλο που συνεχώς προβάλλει δημόσια τις ερωτικές «επιδόσεις» του; Δεν θα του απονέμαμε -και δικαίως- τον μεγαλοπρεπή εκείνο ελληνικό χαρακτηρισμό που αρχίζει από μ…;

Γιατί τάχα ό,τι ισχύει για έναν ετεροφυλόφιλο να μην ισχύει, ακριβώς το ίδιο, για έναν ομοφυλόφιλο;

Όταν οι ίδιοι δεν σέβονται την ιδιωτική ζωή τους, πώς να τη σεβαστούν όλοι οι άλλοι;

• Ευτυχώς οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας, στη συντριπτική πλειοψηφία τους, δεν είναι σαν τον κ. Βαλλιανάτο. Είναι αξιοπρεπείς. Δεν κρύβουν την προτίμησή τους, αλλά δεν τη «διαφημίζουν» κιόλας. Διότι γνωρίζουν ότι σκανδαλίζει πολλούς άλλους.

Αυτό δεν το αντιλαμβάνεται ο κ. Βαλλιανάτος. Που νομίζει ότι, επειδή η σεξουαλική επιλογή του είναι αναφαίρετο δικαίωμά του, οφείλει να την προβάλλει σαν… «κατόρθωμα»! Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει πως ό,τι είναι δικαίωμα δεν είναι, υποχρεωτικά, και «αρετή». Το να πιστεύει κανείς στα… UFO είναι δικαίωμά του, αλλά σίγουρα δεν είναι αρετή. Η άσκηση ενός δικαιώματος δεν ισοδυναμεί με την αναγωγή του σε υπέρτατο αξιακό πρότυπο.

• Το χειρότερο είναι ότι ο κ. Βαλλιανάτος μετατρέπει την «ιδιαιτερότητά» του σε καριέρα. Και τον κοινωνικά προκλητικό τρόπο με τον οποίο την προβάλλει σε «όχημα» ανέλιξης.

Τόσα χρόνια είναι «στα μέσα και στα έξω», με μόνη «κοινωνική προσφορά» το ότι δηλώνει ομοφυλόφιλος. Και δίπλα του περνάνε απαρατήρητοι άλλοι άνθρωποι με περισσότερες σπουδές, μεγαλύτερη επαγγελματική πείρα, περισσότερη καλλιέργεια, παιδεία και αξιοπρέπεια, αλλά με λιγότερο θράσος. Άνθρωποι που δεν δημοσιοποιούν την προσωπική τους ζωή και προσπαθούν να αναδειχθούν με την αξία τους, αλλά μένουν «στάσιμοι».

Πριν από 35 χρόνια τέτοιες μέρες, κάποιοι εξεγέρθηκαν στον χώρο του Πολυτεχνείου για να ανατρέψουν τη χούντα και να φέρουν τη δημοκρατία στην Ελλάδα. Είδαν την Αστυνομία να τους χτυπά αλύπητα και δεν λύγισαν. Είδαν τα τανκς να πλησιάζουν με τις κάννες στραμμένες και δεν δίστασαν.

Αν, όμως, γνώριζαν πώς θα εκφυλιζόταν η Δημοκρατία μετά από τρεισήμισι δεκαετίες, αν μπορούσαν να φανταστούν ποιοι άνθρωποι και με ποια κριτήρια θα αναδεικνύονταν, ίσως εκείνοι οι ήρωες να είχαν τότε δεύτερες σκέψεις.

Τότε, η Δημοκρατία αναγεννήθηκε με μια πράξη υπέρτατου ηρωισμού.

Σήμερα, αργοπεθαίνει καθημερινά μέσα σε ανυπόφορη…

(Ξέρετε, την πασίγνωστη εκείνη λέξη που αρχίζει από μ…)

Ν. Ζ.