Εθνικά ευάλωτοι και διανοητικά ευήθεις
Πολλές φορές η έκβαση μερικών ζητημάτων τα οποία σχετίζονται με την έκφραση της βουλήσεώς μας ως ανεξάρτητου κράτους οδηγούν στο ερώτημα: Η χώρα μας είναι ανεξάρτητη ή κυρίαρχος Πολιτεία, «που συνέχεται από αυθυπόστατη έννομη τάξη, η οποία ισχύει εντός των ορίων του εδάφους της», όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο, ή «υποτελής της οποίας η πολιτειακή οργάνωση εξαρτάται από κάποια άλλη επικυρίαρχο Πολιτεία»;
Είναι λυπηρό, βέβαια, για έναν ενεργό πολίτη μιας χώρας, η οποία προσμετρά ελεύθερο βίο 180 ετών, να οδηγείται σε τόσο ακραία διλήμματα. Τι έννοια όμως έχει η συναισθηματική πλευρά όταν η πραγματικότητα είναι στυγνή και αδυσώπητη; Αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι το περίφημο Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου (ΔΕΑΧΕ-Κ), το οποίο σχεδιάστηκε και εξαγγέλθηκε στα ΜΜΕ εν χορδαίς και οργάνω επί ΥΠΕΘΑ Γεράσιμου Αρσένη.
Δεν είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε εάν το «Δόγμα» ήταν ένα ρεαλιστικό αμυντικό σχέδιο το οποίο κάλυπτε τις αμυντικές ανάγκες της Ελλάδος και της Κύπρου ή μια πομφόλυγα από εκείνες που εκτοξεύουν οι έλληνες πολιτικοί για να τραβήξουν τα φώτα της δημοσιότητας. Όπως όμως κι αν είναι τα πράγματα, το «Δόγμα» είχε μια πολύ ευεργετική επίπτωση. Ήταν μια δυναμωτική ένεση στο ηθικό τόσο του ελληνικού όσο και του κυπριακού λαού. Πράγματι, η εξαγγελία του «Δόγματος» είχε μεγάλη απήχηση στους δύο λαούς, διότι για πρώτη φορά γινόταν γνωστό ότι η αμυντική πολιτική της Ελλάδος και της Κύπρου ήταν ενιαία.
Τι μεσολάβησε όμως και το πολύκροτο «Δόγμα» έμεινε στα χαρτιά; Το αποκαλύπτει με επιστολή του στο «ΠΑΡΟΝ» της 19/10/08 ο τέως διευθυντής του ΥΠΕΘΑ Χαράλαμπος Χατζηλαμπής. «Αυτό που δεν δικαιολογείται να αγνοεί κανείς -γράφει ο κ. Χατζηλαμπής- είναι οι λυσσαλέες αντιδράσεις «φίλων», «συμμάχων» και «γειτόνων», που προέκυψαν όταν προχώρησε η υλοποίηση του ΔΕΑΧΕ-Κ και αντελήφθησαν όχι μόνο τη στρατιωτική του διάσταση, αλλά κυρίως τη στρατηγική του σημασία, για την παρουσία του Ελληνισμού στην περιοχή. Στις πιέσεις αυτών εξάλλου υπέκυψαν όσοι μετά την αποχώρηση του Γεράσιμου Αρσένη από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας δεσμεύτηκαν για την αποδόμησή του».
Η μαρτυρία του τέως διευθυντού Ενημέρωσης του ΥΠΕΘΑ είναι άκρως αποκαλυπτική. Ταυτόχρονα όμως επιβεβαιώνει τη βασιμότητα, αν όχι της ακραίας μορφής του διλήμματος κατά πόσον η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη ή υποτελής πολιτεία, τουλάχιστον της απόλυτα ρεαλιστικής ότι πολλοί πολιτικοί μας υπακούουν και σε κελεύσματα ξένων κρατών. Αυτούς προφανώς υπονοεί ο κ. Χαρ. Χατζηλαμπής όταν γράφει ότι «στις πιέσεις αυτών -”ξένων”, ”συμμάχων” και ”γειτόνων”- εξάλλου υπέκυψαν όσοι, μετά την αποχώρηση του Γεράσιμου Αρσένη από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας, δεσμεύτηκαν για την αποδόμησή του».
Πέραν όμως των βασικών αυτών ερωτημάτων, ο απλός αλλά σκεπτόμενος έλληνας πολίτης διερωτάται και για τα εξής: Αν πράγματι υπάρχουν έλληνες πολιτικοί που δεν μπορούν να αντέξουν στις έξωθεν πιέσεις, γιατί τις προκαλούν; Αλήθεια, ποια ανάγκη επέβαλε τη διά τυμπανοκρουσιών και στομφωδών δημοσίων δηλώσεων υλοποίηση του κοινού αυτού σχεδίου; Γιατί μόνο αυτό, το οποίο ήτο γνωστό ότι θα δημιουργούσε αντιδράσεις, τόσο εκ μέρους των Τούρκων όσο και των αβανταδόρων τους Αμερικανών, δεν μπορούσε να αποτελέσει ένα ακόμη απόρρητο σχέδιο εθνικής αμύνης, όπως όλα τα υπόλοιπα; Τελικά αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε μόνο εθνικά ευάλωτοι, αλλά και διανοητικά ευήθεις.