Προβάδισμα των αγορών έναντι της πολιτικής
Τι συμβαίνει με τη Γη από τον δραματικό Σεπτέμβρη του 2008; Επέρχονται ανατροπές στην παγκόσμια οικονομία που εκφράζουν δομικές παθογένειες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κινήματος και όχι μόνον. Αγγίζουν επικίνδυνα την ίδια τη δομή του καπιταλιστικού συστήματος.
Η κομμουνιστική Κίνα και η αγορά της, δεύτερη σε μέγεθος δύναμη οικονομικής στήριξης των ΗΠΑ, αποτελεί σταθερό σωσίβιο για τη διοίκηση Μπους, ενώ ο «αντάρτης» της διεθνούς κοινωνίας, ορκισμένος εχθρός των ΗΠΑ, Πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες αποκαλεί τον Πρόεδρο των ΗΠΑ «σύντροφο George». O Περ Στάινμπρουκ, υπουργός Οικονομικών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, κηρύσσει τον πόλεμο στους λεγόμενους «φορολογικούς παραδείσους», οι τραπεζικοί μάνατζερ μετεβλήθησαν αίφνης σε «άξονα του κακού», ενώ οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σχεδιάζουν να προχωρήσουν σ’ ένα νέο Μπρέτον Γουντς προσδοκώντας έτσι -σ’ ένα κλίμα μεγάλης αβεβαιότητας- τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας.
Ο πανικός που εκδηλώνεται στις χρηματοπιστωτικές αγορές θέτει το ερώτημα κατά πόσον η εξουσία των χρηματιστηριακών αγορών έχει τεθεί υπεράνω της πολιτικής. Η κυριαρχία μιας παράλογης, ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας απειλεί την οικονομία των προηγμένων κρατών της υφηλίου με μακρά ύφεση και με αναπόδραστες αρνητικές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι κυβερνήσεις στην Ουάσινγκτον, το Βερολίνο, το Λονδίνο και το Παρίσι σχεδιάζουν και επιχειρούν την υλοποίηση «χρηματοπιστωτικών πακέτων» αιμοδότησης των οικονομιών τους που εμφανίζουν πολλαπλά και απειλητικά ρήγματα, σ’ ένα σύστημα οικονομίας της αγοράς που αίφνης εμφανίζεται εξαιρετικά ανασφαλές και φοβικό. Για πολλούς ανθρώπους στις πλούσιες χώρες ο φόβος της μαζικής ανεργίας είναι έκδηλος, ενώ οι πληθυσμοί των φτωχών κρατών απειλούνται να πληρώσουν την κρίση με την ίδια τη ζωή τους.
Είναι προφανές πως η σημερινή μεγάλη διεθνής κρίση δημιουργεί εκ των πραγμάτων, δηλαδή κατ’ ανάγκην, και τις συνθήκες για το άνοιγμα σε μια νέα εποχή μιας ευκαιρίας για την οικοδόμηση μιας Νέας Διεθνούς Τάξης. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν λειτουργεί πάντα και ως νομοτελειακή συνέπεια της κρίσης. Αν θυμηθούμε την παγκόσμια κρίση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, μετά το φοβερό τρομοκρατικό χτύπημα εναντίον των ΗΠΑ, διαπιστώνουμε πως αυτή η τραγωδία και οι παγκοσμίων διαστάσεων συνέπειές της δεν απετέλεσαν εν τέλει την αφετηρία μιας διεθνούς συνεργασίας που θα αναδιέτασσε την υφιστάμενη τότε μονοπολική παγκόσμια τάξη.
Δεν κατάφερε η διεθνής κοινότητα με τις σημερινές δομές της να αντιμετωπίσει τον άλλο μεγάλο εφιάλτη της ανθρωπότητας που λέγεται προστασία του περιβάλλοντος ή επαπειλούμενη οικολογική καταστροφή. Αντιθέτως, η ηγεσία του κόσμου, είτε είναι ο ΟΗΕ, η ΕΕ, η G8 κ.λπ., λειτουργούν «στρουθοκαμηλικά», γνωρίζουν τις δραματικές διαστάσεις ενός γιγαντιαίου παγκόσμιου προβλήματος και δεν παίρνουν τα απαιτούμενα δομικά μέτρα για την αποφυγή μιας οικολογικής καταστροφής. Το ίδιο ισχύει και για τις δραματικές διαστάσεις που παίρνει η παγκόσμια πείνα και εξαθλίωση σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού της υφηλίου, πρόβλημα που συνδέεται και με τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών από τον «Τρίτο Κόσμο», από τον «Νότο στον Βορρά», από την «Ανατολή στη Δύση». Προδήλως η ανθρωπότητα χρειάζεται μια Νέα Διεθνή Τάξη που να είναι σε θέση να σχεδιάσει και να πραγματώνει μια παγκόσμια ανακατανομή πλούτου και πόρων, ένα δεύτερο Μπρέτον Γουντς, ένα δεύτερο Σαν Φρανσίσκο, έναν αναδομημένο ΟΗΕ και μια διευρυμένη G7 ή G8 σε G14 ή και σε G20.