Ποιος επιτέλους κυβερνάει
Και προξενεί αλγεινή εντύπωση η κυβερνητική άτακτη φυγή μπροστά στους εκβιασμούς των τραπεζιτών (ή έστω των περισσότερων…), που ντε φάκτο δημιουργεί πολιτικό κενό και αφήνει την εντύπωση ότι ο μεν Καραμανλής είναι όμηρός τους, αφού ενώ ξεκίνησε να τους βάλει χέρι, άγνωστο για ποιον λόγο έκανε πίσω, ο δε Αλογοσκούφης δεν θέλει να τους στενοχωρήσει – άλλωστε σ’ αυτά τα τεσσεράμισι χρόνια δεν πήρε κανένα μέτρο εναντίον τους… (Το ρεπορτάζ της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» για υπηρέτες αφεντάδων αντιμετωπίστηκε με εντυπωσιακή σιωπή…)
Ήδη έχει παρέλθει πάνω από ένας μήνας από τότε που ξέσπασε η μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση, όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις έχουν λάβει μέτρα και έχουν εντάξει τις τράπεζες στα μέτρα αυτά και μόνο η ελληνική κυβέρνηση βρίσκεται ακόμα σε… αναζήτηση της τελικής φόρμουλας, στην οποία δεν έχει καταλήξει επειδή οι τράπεζες αρνούνται να δεχθούν στοιχειώδεις κανόνες και η κυβέρνηση εμφανίζεται ανήμπορη να τους επιβάλει!
Το ένα σχέδιο διαδέχεται το άλλο, η μια κυβερνητική υπαναχώρηση την άλλη, οι τραπεζίτες επιμένουν και ρύθμιση ακόμα δεν υπάρχει, όταν σε όλες τις άλλες χώρες μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα προχώρησαν σε ρυθμίσεις και στις τράπεζες που είχαν πρόβλημα εκδιώχθηκαν οι διοικήσεις! (Εδώ τέτοια πράγματα φαντάζουν… εξωγήινα).
Αποτέλεσμα, τα επιτόκια στην Ελλάδα αντί να μειώνονται, όπως συμβαίνει διεθνώς, αυξάνονται (!), οι μικρομεσαίοι (και όχι μόνο) ασφυκτιούν, κυριολεκτικά εκβιάζονται και αντιμετωπίζουν το φάσμα του λουκέτου, κάποιοι εργαζόμενοι θα βρεθούν στον δρόμο, οι δανειολήπτες απειλούνται με κατασχέσεις και τα… τραπεζικά golden boys κάνουν τα παιχνίδια τους ανενόχλητα, σχεδιάζοντας ν’ αρπάξουν και νέα μπόνους…
Έτσι, αντί να τύχει άμεσης εφαρμογής το σχέδιο διάσωσης των τραπεζών, αντί οι δοκιμαζόμενες τράπεζες να ζητάνε επίσπευση, διαπιστώνουμε μια παγκόσμια πρωτοτυπία:
– Κωλυσιεργούν οι τράπεζες, επιδιώκοντας να μη χάσουν κανένα απ’ τα προκλητικότατα προνόμιά τους αν ενταχθούν στην προτεινόμενη απ’ την κυβέρνηση ρύθμιση!
Θέλουν επίτροπο – μαϊμού!
Σύμφωνα με έγκυρους οικονομικούς αλλά και πολιτικούς αναλυτές, όλο το «κόλπο» και το παιχνίδι των τραπεζιτών είναι η συμμετοχή του κυβερνητικού επιτρόπου στο διοικητικό συμβούλιο κάθε τράπεζας που θα χρησιμοποιήσει το πακέτο ενίσχυσης.
Ουσιαστικά οι τράπεζες απαιτούν έναν επίτροπο δίχως σοβαρές και ουσιαστικές αρμοδιότητες, έναν επίτροπο-μαϊμού, έναν δικό τους επίτροπο.
Με λίγα λόγια, έναν επίτροπο που να μην ελέγχει μισθούς και πριμ. Έτσι κι αλλιώς τα τραπεζικά golden boys θέλουν να κλείσει αυτή η χρονιά χωρίς να χάσουν ούτε ένα ευρώ απ’ τα πριμ και τα άλλα προνόμιά τους.
Οπότε εύλογη η αντίδρασή τους…
Θέλουν ακόμα έναν επίτροπο ο οποίος δεν θα ψάξει να βρει τους κρυμμένους σκελετούς που βρίσκονται άφθονοι στα ντουλάπια των τραπεζών.
Εύλογο, επίσης. Απ’ τη μεριά των τραπεζών βέβαια…
Ας πούμε, τι μπορεί να βγάλει ο έλεγχος μεταφοράς κεφαλαίων προς θυγατρικές σε Βουλγαρία, Ρουμανία, Τουρκία και αλλαχού…
Απαιτούν λοιπόν και εκβιάζουν.
Ρύθμιση, αλλά με τους δικούς μας όρους!
Και για τα δάνεια και για τα επιτόκια και… και…
Διότι τα τραπεζικά golden boys φυσικά και δεν έχουν την παραμικρή πρεμούρα για το μέλλον των μικρομεσαίων, για το άγχος-θηλιά των δανειοληπτών, για τη ρευστότητα στην αγορά, για τις δυσκολίες όσων έχουν πάρει στεγαστικά δάνεια.
Ενδιαφέρονται αποκλειστικά να μη χάσουν τα προνόμιά τους, να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν ασύδοτα.
Έτσι εκβιάζουν. Για να πάρουν χωρίς να δώσουν.
Αλλά αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, λέμε τώρα…
Το ζήτημα είναι τι κάνει, μάλλον τι δεν κάνει η κυβέρνηση, που το πάει από αναβολή σε υπαναχώρηση.
Ήδη τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή, στην προ ημερήσιας διατάξεως συζήτηση, έγιναν κιόλας άγραφτο χαρτί. Ακυρώθηκαν στην πράξη μέσα σε ελάχιστες μέρες.
Φαίνεται ότι ο κ. Αλογοσκούφης δεν τόλμησε να τους υπογραμμίσει ότι δεν γίνεται να θέλουν και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα ολάκερη.
Έτσι εξέθεσε και τον Καραμανλή. Και δεν είναι η πρώτη φορά.
Βέβαια ο πρωθυπουργός προχθές, στη συνέντευξη που έδωσε μετά το πέρας των εργασιών του έκτακτου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, προσπάθησε να φανεί αυστηρός (αν και δεν έδινε αυτήν την εικόνα) προς τους τραπεζίτες.
Τόνισε ότι «Ο καθένας οφείλει να αναλάβει την κοινωνική ευθύνη (σημ. «Π»: πότε έδειξαν τέτοια διάθεση, κύριε Καραμανλή;) που του αναλογεί, αν επιχειρήσει να μετακυλίσει στις πλάτες της κοινωνίας ή των πολιτών το κόστος των όποιων επιλογών του. Το πλαίσιο είναι δεδομένο. Το πλαίσιο είναι αυστηρό, αλλά δίκαιο. Το πλαίσιο αυτό θα είναι νόμος του κράτους σε λίγες μέρες από σήμερα. Το μήνυμα νομίζω είναι σαφές».
Το θέμα που ανακύπτει είναι πόσο μπορεί τα παραπάνω να ακούγονται αξιόπιστα, μετά από τόσες κυβερνητικές υπαναχωρήσεις… που είναι ανεξήγητες, γιατί ένα κράτος όταν θέλει μπορεί να επιβάλλει τους όρους του.
Η κατάληξη του Όμιλου Ανδρεάδη είναι γνωστή… Επομένως δεν φταίνε οι τραπεζίτες, αλλά οι κυβερνήσεις που τους ανέχονται και εν προκειμένω ο Καραμανλής.
Η μνήμη δικάζει!
Θυμίζουμε την κατηγορηματική δέσμευση του πρωθυπουργού ενώπιον της Βουλής. Είπε επί λέξει (και μάλιστα σε αυστηρό τόνο):
«Διευκρινίζω για μια ακόμα φορά ότι η συμμετοχή του Δημοσίου στο κεφάλαιο των πιστωτικών ιδρυμάτων σημαίνει, ταυτόχρονα, τον διορισμό εκπροσώπου του στα διοικητικά συμβούλιά τους, με δικαίωμα βέτο σε σημαντικά, καίρια ζητήματα. Με απλά λόγια: Τέρμα οι ανεξέλεγκτες αμοιβές! Τέρμα τα μπόνους! Διευκρινίζω άλλη μια φορά ότι η συμμετοχή του Δημοσίου στο κεφάλαιο των πιστωτικών ιδρυμάτων είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ για τη συμμετοχή τους στα άλλα δύο τμήματα, στα άλλα δύο σκέλη του σχεδίου.»