Ομπάμα και Βαλτοπέδι

Κάτι αλλάζει στον κόσμο.

Στις ΗΠΑ, περίπου μετά 40 χρόνια από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκλέγεται Πρόεδρος ο μαύρος Δημοκρατικός υποψήφιος με το ανυπέρβλητο σύνθημα-αίτημα της αλλαγής.

Η παλαιά μαρξική αντίληψη της σωρεύσεως του κεφαλαίου και του αδιεξόδου του καπιταλισμού εκδικήθηκε την υπεροψία του άκρατου νεοφιλελευθερισμού βασισμένη στο μαγικό ψέμα της αυτορρυθμιστικής ικανότητας των αγορών και στη δαιμονοποίηση του κράτους.

Η πολιτική, ηττημένη από τις αγορές, έχει μία νέα ευκαιρία να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία, όπως επιβάλλεται στις δημοκρατίες, έστω τις ευνουχισμένες από τα ελλείμματα της αντιπροσώπευσης έναντι της οπτικοακουστικής κυριαρχίας.

Η Ρωσία, μετά την περιπέτεια της κατάρρευσης του υπαρκτού σοσιαλισμού, βρήκε την ταυτότητά της μέσα από τη στιβαρή και αποφασιστική ηγεσία του Πούτιν και ήδη σήμερα είναι η φυσική σύμμαχος και το απαραίτητο συμπλήρωμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μετά την αποτυχία του Ευρωσυντάγματος ενώθηκε, μέσα και λόγω της κρίσεως, πολιτικά έστω και μία στιγμή. Μέσα από την κρίση και όχι μέσα από τις πεφωτισμένες γραφειοκρατίες γεννήθηκε η πολιτική Ευρώπη.

Κάτι αλλάζει. Αλλάζει όμως κάτι σημαντικό; Είναι η αλλαγή αυτή ουσιαστική; Οι μέρες επιβάλλουν μια σύντομη ανάλυση που αφορά την εκλογή Ομπάμα.

Ο Πρόεδρος Ομπάμα σίγουρα θα αλλάξει το περίβλημα, το πακέτο. Και αυτό είναι σημαντικό από μόνο του. Ο φρέσκος άνεμος. Ο αέρας αισιοδοξίας που φυσάει.

Θα αλλάξει όμως και η ουσία;

Θα καταφέρει να ξαναδώσει στις ΗΠΑ τη χαμένη αίγλη τους; Θα αντιληφθεί ότι χωρίς δικαιοσύνη η στρατιωτική κυριαρχία αδυνατεί από μόνη της να την ξαναναδείξει σε ηγεμονική δύναμη;

Θα δαμάσει την πολιτική της γραφειοκρατίας της Ουάσινγκτον; Δεν είναι βέβαιο. Είναι, αντίθετα, μάλλον αβέβαιο.

Και ας μην τρέφουμε και στην Ελλάδα την ελπίδα του ιππικού που θα μας σώσει, ελπίδες για αυτόματη επίλυση του Κυπριακού, για περιστολή της τουρκικής αδιαλλαξίας, για δικαίωση της μίας ελληνικής Μακεδονίας. Τον διεθνή σεβασμό τον κερδίζουν λαοί που αυτοκαθορίζονται. Ο Ομπάμα θα δώσει άλλο αέρα. Σίγουρα. Θα ξαναβρεί η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, προνομιακό πεδίο άλλωστε της αμερικανικής προεδρίας, ένα άλλο ύφος. Πιο ευπροσήγορο και σίγουρα πιο συμπαθητικό. Πιο ανοικτό και λιγότερο αυταρχικό. Πιο κοσμοπολίτικο και λιγότερο φοβικό.

Αλλά αυτό αρκεί; Αυτό είναι υπέρβαση; Μπορεί ο Ομπάμα να είναι αρχηγός; Να κάνει την υπέρβαση και μια νέα αρχή; Να σημάνει επιτέλους μια νέα εποχή;

Μπορεί να ξεχάσει τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ και να τις καταστήσει ηθικά ηγεμονική δύναμη, ενστερνιζόμενος τη δικαιοσύνη αντί της ισχύος; Να επιλέξει την πειθώ αντί του φόβου; Τους λαούς αντί των ηγεσιών;

Αυτός είναι ο πήχης για τον Ομπάμα. Αυτός είναι και ο δρόμος. Θα είναι μια υπερβατική ηγεσία ή θα επαναληφθεί ο μύθος του Γκιούλιβερ;

Μακάρι να είναι η ελπίδα.

Μακάρι να τολμήσει. Γιατί μετά από καιρό στις ΗΠΑ κάτι μπορεί αν αλλάξει.

Και εν μέσω όλων αυτών των κοσμοϊστορικών αλλαγών, η Ελλάδα μας πτωχή αλλά ουχί πλέον τιμία… χάνεται στη λίμνη του Βαλτοπεδίου και στη σεμνότητα του αδικημένου και καταγγέλλοντος (!) Ρουσόπουλου. Που τον πνίγει το δίκιο της λίμνης του Βαλτοπεδίου…