Μπορεί το μαύρο να αποδειχθεί πιο άσπρο κι απ’ το άσπρο;

Ο σχοινοτενής αυτός τίτλος με το ερωτηματικό στο τέλος εκφράζει συμπυκνωμένα πρώτα πρώτα την αμηχανία μου. Επιπλέον είναι μεταφορικός, αφού υπονοεί το υπ’ αριθμόν ένα πρόσωπο της παγκόσμιας επικαιρότητας και αναρωτιέται για το είδος της πορείας του άμα τη αναλήψει των καθηκόντων του τον Ιανουάριο στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα γελοιοποιεί εξ αντιδιαστολής τον ρατσισμό, λες και το «άσπρο», σε αντίθεση με το «μαύρο», είναι το… απόλυτο καλό! Παράλληλα, οι υπερφίαλες προσδοκίες διεθνώς ενδέχεται να ξεθωριάσουν το «μαύρο» μέχρι μη αναγνωρίσεως…

Η πανηγυρική εκλογή του Μπάρακ Χουσεΐν Ομπάμα στο ύπατο αξίωμα της (ακόμα) υπερδύναμης έχει, πέρα από κάθε αμφιβολία, δύο θετικότατα στοιχεία: Την απαλλαγή της ανθρωπότητας από τον φανατικό και ανεγκέφαλο εγκληματία Μπους (ο οποίος, εκτός των άλλων, υπήρξε ο κύριος υπαίτιος της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης) και την αφύπνιση ενός καταπιεσμένου λαού, του αμερικανικού, από τη μοιρολατρία και τον λήθαργο, με αποτέλεσμα να συστρατευθεί γύρω από έναν χαρισματικό ηγέτη που τον θαυμάζει και τον πιστεύει. (Το ότι θα πλανηθεί πλάνην οικτράν, μικρή σημασία έχει, αφού κάποια ψίχουλα θα περισσέψουν και γι’ αυτόν.)

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πριν από κάθε εκλογή Προέδρου στις ΗΠΑ, ο ευρύτερος κύκλος μου και εδώ και όταν ζούσα στη Γερμανία έκανε την επιλογή του με γνώμονα το πασίγνωστο ρητό «εκ δύο κακών το μη χείρον βέλτιστον». Και πάντοτε, χωρίς καμία απολύτως εξαίρεση, το «μη χείρον» αποδεικνυόταν «κάκιστον».

Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τον Τζων Κέννεντυ του δημοκρατικού κόμματος, ευειδή την όψιν, ο οποίος εκτελούσε δουλικά τα σχέδια του Ρεπουμπλικάνου προκατόχου του Αϊζενχάουερ για ανατροπή του Φιντέλ Κάστρο στην Κούβα, την καταστολή των απελευθερωτικών κινημάτων στη Λατινική Αμερική και την οργάνωση πραξικοπήματος στο Ιράκ για να εκδικηθεί τον στρατηγό Κάσεμ που είχε εκδιώξει τη φιλοαμερικανική ιρακινή μοναρχία; (Κι άλλα εγκλήματα διέπραξε ο πολύς Τζων Κέννεντυ, κυρίως στο Νότιο Βιετνάμ, και αναρωτιέται κανείς με τέτοια «κατορθώματα» υπέρ της πατρίδας του γιατί τον δολοφόνησαν.)

Αμ ο διάδοχός του Λίντον Τζόνσον; Συνέχισε και κλιμάκωσε το… θεάρεστο έργο του δολοφονηθέντος, εμπλέκοντας τις ΗΠΑ σ’ έναν πόλεμο χωρίς τέλος στο Νότιο Βιετνάμ, με τεράστιες απώλειες και για τις δύο πλευρές.

Ο εκ των υστέρων… συμπαθέστατος ταξιδευτής ανά τον κόσμο ως… φιλάνθρωπος Τζίμυ Κάρτερ, κατά την τετραετία (1977-1981) της προεδρίας του έθεσε υπό τον απόλυτο έλεγχο των ΗΠΑ τον Περσικό Κόλπο, στέλνοντας αργότερα μυστική βοήθεια στους ισλαμιστές του Αφγανιστάν -λέγε με Οσάμα Μπιν Λάντεν- που αντιμετώπιζαν την εισβολή των Σοβιετικών. Πρόθεση του αμερικανικού κατεστημένου ήταν «να αποκτήσει η Σοβιετική Ένωση το δικό της Βιετνάμ». Ο Ρεπουμπλικάνος Ρήγκαν ακολούθησε πιστά την πολιτική του Κάρτερ, ολοκληρώνοντάς την, προς εξαγρίωσιν του ισλαμικού κόσμου. (Σύμφωνα με έγκριτους αμερικανούς αναλυτές, θεωρούνται αμφότεροι ΥΠΑΙΤΙΟΙ για την κορύφωση της ισλαμικής θεοκρατίας και την υποδαύλιση του αφανούς και εμφανούς πολέμου των θρησκειών.)

Για τον Μπιλ Κλίντον, που καβάλησε στον σβέρκο επί οκτώ ολόκληρα χρόνια σημαντικά τμήματα του πλανήτη, τι να πούμε; Υπήρξε ο πρώτος που έβαλε στόχο, βοηθούντος και του γερμανού υπουργού Εξωτερικών Γκένσερ, τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας σε φιλοαμερικανικά προτεκτοράτα. Τα ζήσαμε αυτά σχεδόν από πρώτο χέρι και είμαστε ως λαός η μόνη χώρα της Δύσης που καταδίκασε τους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία, ενώ οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση επικροτούσαν, αν δεν συμμετείχαν ενεργά, όπως η Ιταλία. Όσο για τους βομβαρδισμούς του Ιράκ (διά της επιχειρήσεως «Αλεπού της ερήμου»), του Σουδάν και του Πακιστάν, ενημερωμένοι πολίτες είμαστε και τα γνωρίζουμε.

Η παρελθοντολογία, όσο πλημμελής και να είναι σαν και ετούτη, διδάσκει πάντα. Και δεν επιτρέπει φρούδες ελπίδες και ψευδαισθήσεις. Η πέραν του Ατλαντικού αλαζονική και πολεμοχαρής χώρα δεν πρόκειται να αλλάξει, παρά το περί «αλλαγής» σύνθημα με το οποίο ο Μπάρακ Ομπάμα θα γίνει κάτοικος του Λευκού Οίκου, ενθουσιάζοντας τους κατατρεγμένους της πατρίδας του και της υπόλοιπης υφηλίου.

Στον πολύ μελετημένο προεκλογικό του αγώνα (στον οποίο επιδοτήθηκε με αδρότατες οικονομικές προσφορές) υπήρξε φειδωλός σε υποσχέσεις και συνειδητά ΑΣΑΦΗΣ σε κρίσιμα θέματα. Ουσιαστικά ΔΕΝ ΔΕΣΜΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Ας μην ξεχνάμε ότι τη μεγάλη ώθηση για την εντυπωσιακή εκλογική του νίκη την έδωσε ΤΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟ. Το οποίο, μετά τον διασυρμό των ΗΠΑ από τον ανεκδιήγητο και μισητό στην οικουμένη Μπους, θεώρησε επιβεβλημένο να μπει μπροστά κάποιος ικανός άνθρωπος για να ΕΞΩΡΑΪΣΕΙ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ.

Κι αυτό φρονώ ότι θα είναι το πρώτο (και ΟΥΔΟΛΩΣ το έσχατο) μέλημα του Μπάρακ Ομπάμα. Ο νέος πλανητάρχης είναι χαρισματικός και έχει μεγάλη ευχέρεια λόγου. Είναι επίσης ευειδής, όπως ο Τζων Κέννεντυ και ο Μπιλ Κλίντον. Προσόντα που διευκολύνουν τα μέγιστα στην εξαπάτηση των αφελών. Κυρίως η χαρισματικότητα είναι δίκοπο μαχαίρι. Διότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για το καλό και για το κακό. (Ένας βλάκας και το καλό να επιδιώξει μπορεί να του γυρίσει μπούμερανγκ.)

Διαβάζω διθυραμβικά άρθρα σε πολλές εφημερίδες και οικτίρω τους αρθρογράφους τους. Εκείνο πια το «είμαστε όλοι Αμερικανοί», μου φέρνει αλλεργία. Προσωπικά είμαι πολύ δύσπιστος και εύχομαι να διαψευσθώ με την πρόβλεψή μου ότι σε πρώτη ευκαιρία ο Ομπάμα θα κάνει πόλεμο ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ και κατ’ επέκτασιν τη συνολική της οικονομία.

Ως προς τα καυτά ελληνικά συμφέροντα -Αιγαίο, Κύπρος, Σκόπια- δεν πρόκειται να κάνει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ, παρά τα παρασκηνιακώς λεγόμενα. Μάρτυς μου ο εν Αθήναις (και όχι π.χ. εν Παρισίοις) αμερικανός πρέσβης κ. Σπέκχαρντ, ο οποίος την ώρα που ανέβαινε ο Μπάρακ Ομπάμα στο βάθρο του νικητή δήλωνε: «Η αμερικανική πολιτική θα μείνει ίδια, έστω κι αν αλλάξει το στυλ της».