Η κρίση και η ανάπτυξη (με δανεικά)
Είναι προφανές -υποθέτω άλλωστε ότι θα καταγραφεί σε άλλα σημειώματα και άρθρα τούτης της εφημερίδας- ότι η εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα ως Προέδρου των ΗΠΑ αναπτέρωσε τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη για έναν κόσμο δικαιότερο, με κατανόηση και σεβασμό στα άλλα κράτη και στους επιμέρους πολιτισμούς, έναν κόσμο περισσότερων ευκαιριών, με περιορισμό των τρομακτικών ανισοτήτων, της πείνας και της φτώχειας. Αυτονόητα ευχόμαστε καλή επιτυχία και αναμένουμε στο ακουστικό μας για να ακούσουμε έναν καλό λόγο, να δούμε μια καλή πράξη εκ μέρους της νέας αμερικανικής διοίκησης μετά τα οκτώ μαύρα χρόνια της διακυβέρνησης Μπους: στο Κυπριακό, στο θέμα με τη FYROM (Σκόπια), στα θέματα που αφορούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τους εναπομείναντες ελάχιστους Ρωμιούς στην Πόλη (περιουσιακό, Θεολογική σχολή της Χάλκης κ.λπ.).
Εν τω μεταξύ εμείς τον χαβά μας. Θα συνεχίσουμε από κει που είχαμε σταματήσει όσον αφορά την κρίση του καπιταλισμού και τις συνέπειές του.
Ρωτούσα τις προάλλες (ρητορικά, είναι η αλήθεια): Καλά, από πού βρέθηκαν τα 28 δισ. ευρώ που αποφάσισε η Κυβερνητική Επιτροπή να έχει διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή στις ελληνικές τράπεζες (και στους τραπεζίτες), τη στιγμή που δεν έχει 100 εκατ. ευρώ για να χρηματοδοτήσει το Ταμείο κατά της Φτώχειας;
Από πού διασφαλίστηκαν αυτά τα χρήματα; Μήπως από την ελληνική παραγωγή;
Μα αυτή είναι ανύπαρκτη. Άρα από τα μόνιμα «κορόιδα»: εμάς.
Μόλις λοιπόν ξέσπασε η κρίση ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών βρήκε αμέσως 28 δισεκατομμυριάκια για τις τράπεζες, την ίδια στιγμή που ο νέος υποτιθέμενος προϋπολογισμός είχε σχεδιαστεί για να μαζέψει (τα ασυμμάζευτα) περί τα 7 δισεκατομμύρια από τους πάντες, ακόμη και από τη γενιά των 700 ευρώ. Από πού τα βρήκε; Είχε και μας έλεγε ψέματα; Τα έβαλε από τα δικά του; Να τυπώσει χρήμα δεν μπορεί- όπως έκανε ο αείμνηστος πρόεδρος που γέμιζε την αγορά πληθωριστικό χαρτί μόλις έβλεπε τα δύσκολα, αλλά τότε υπήρχε το Νομισματοκοπείο, τώρα μόνον οι Βρυξέλλες. Άρα; Δανεισμός και πάλι δανεισμός, το ΑΕΠ σε δυσθεώρητα ύψη. Που θα πληρώσουμε πάλι τα κορόιδα: ΕΜΕΙΣ. Με την καταδίκη μας, ημών και των παιδιών μας, να ζήσουμε σε μια χώρα υπερχρεωμένη, όπου θα δουλεύουμε και, αντί από το προϊόν της εργασίας μας να παράγεται συσσώρευση και κοινωνικός πλούτος και η χώρα να προοδεύει, να πηγαίνουμε ακριβώς αντίθετα: όλη την υπεραξία να την καρπώνεται η ολιγαρχία, οι αεριτζήδες και οι τραπεζίτες.
Για να έλθουμε τώρα στη λεγόμενη «ανάπτυξη». Επαίρονται σχεδόν όλοι εν Ελλάδι για τους «υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης» της ελληνικής οικονομίας, λησμονώντας να διευκρινίσουν ότι οι ρυθμοί αυτοί στηρίζονται σε δανεικά και στην κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων. Επί της ουσίας δηλαδή η ανάπτυξη της χώρας οφείλεται στα δάνεια από τις τράπεζες προκειμένου να αγοραστούν είδη διαβίωσης (σπίτια, αυτοκίνητα) και καταναλωτικά είδη. Τι παράγει σήμερα αυτή η χώρα; Ελάχιστα. Την προηγούμενη φορά έγραφα ότι εισάγουμε λεμόνια! Σήμερα θα γράψω ότι εισάγουμε και σκόρδα από την Κίνα… Δεν υπάρχει παραγωγική βάση λοιπόν, δεν υπάρχει βιομηχανία, υπάρχει αυτό που έλεγε παλαιά (σωστά) πάλι ο πρόεδρος, ένα αεριτζίδικο και μεταπρατικό κεφάλαιο που λυμαίνεται την οικονομία – και τον τόπο.
Καταλήγουμε λοιπόν στο συμπέρασμα πως όταν ως κράτος χρωστάς 252 δισ. ευρώ και ως νοικοκυριά στις τράπεζες 215-220 δισ. ευρώ, τότε θα είσαι μια χώρα με ΥΠΟΘΗΚΕΥΜΕΝΟ παρόν και μέλλον.
Αυτό το μοντέλο «ανάπτυξης» έχει καταρρεύσει, τόσο εδώ όσο και παγκοσμίως.
Είναι κατανοητό αυτό το θέμα από τις πολιτικές δυνάμεις, ιδιαίτερα εκείνες -του δικομματισμού δηλαδή- που έχουν και την ευθύνη για την ανυπαρξία οποιασδήποτε παραγωγικής βάσης, δηλαδή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ οικονομίας στη χώρα, την τελευταία εικοσαετία; Αν κρίνουμε από τον τρόπο που τοποθετούνται, δηλαδή με αμηχανία, με ανυπαρξία άποψης και επεξεργασμένης σκέψης, με ξεπερασμένα θέσφατα, με αναφορές σε δόγματα απαρχαιωμένα και αραχνιασμένα, τότε πραγματικά είμαστε εξαιρετικά πίσω…
Στη μητρόπολη του καπιταλισμού (και της παγκοσμιοποίησης) συζητούν για τον «πράσινο» καπιταλισμό, για έναν πιθανό ρόλο των ΗΠΑ που θα στηρίζεται σε συναινέσεις. Εμείς εδώ μιλάμε για το πώς θα μοιραστούν τα 28 δισ. στις τράπεζες και αν θα ανασταλεί για έναν χρόνο η αποπληρωμή των δανείων από τους άνεργους και τους μη έχοντες. Τραγικές, όντως, οι ελλείψεις του πολιτικού προσωπικού της χώρας.
Θα κλείσω με ένα αυτονόητο (και χιλιοειπωμένο):
Ο εφησυχασμός και η παραίτηση υπέρ των «εκπροσώπων» μάς οδηγούν πιο βαθιά στην κρίση, μας κάνουν αναπόσπαστο και χειραγωγούμενο τμήμα της.
ΥΓ.: Για τις γάτες (και το χρώμα τους): Ο Τενγκ Σιάο Πινγκ είπε «Πρόεδρε», όχι ο Μάο Τσε Τουνγκ. Και όχι διατυπωμένο έτσι…