Βυζάντιον
Βλέπω τηλεόραση, ακούω ποιους έχουμε για να μας διηγηθούν την ιστορία, αντιλαμβάνομαι με ποιον τρόπο υποδεχόμαστε ένα σπουδαίο γεγονός και σκέφτομαι να πάω γονατιστός στην πρεσβεία και να ζητήσω βίζα μετανάστευσης. Ένα μου μένει να ακούσω: η νίκη του Ομπάμα είναι μοναδική και ιστορική επειδή έτρεξε ολόκληρη την καμπάνια χωρίς να έχει δίπλα του τον Θόδωρο Ρουσόπουλο. Μην έχετε αμφιβολία, πριν από έναν μήνα θα το ακούγαμε και αυτό.
Ξέρω πως δεν θα συμφωνήσετε μαζί μου, αλλά αυτή η αμερικανική εκλογή μετατρέπει αυτά που ζούμε εδώ σε αστειότητες, σε ένα γελοίο παζάρι βαλκανικού τύπου, ξεχασμένο στην εποχή της τουρκοκρατίας. Ακούω, ας πούμε, όλους να χαιρετίζουν την εκλογή του Ομπάμα, του πρώτου μαύρου Προέδρου, του προοδευτικού, του ανθρώπου που θα διαγράψει με τη μία την εποχή του Μπους. Προσέξτε, όμως, τι συμβαίνει. Οι ίδιοι άνθρωποι θα ανατρίχιαζαν με την ιδέα και μόνο αν ο γιος ενός αφρικανού μετανάστη θα διεκδικούσε την πρωθυπουργία της Ελλάδας. Οι ίδιοι αυτοί απίθανοι τύποι σχολιάζουν με ελπίδα την εκλογή του Ομπάμα, αλλά συνάμα έχουν πρόβλημα ότι ο γιος ενός Αλβανού σηκώσει την ελληνική σημαία στην παρέλαση. Κατά τα λοιπά οι σύντροφοι στην άλλη όχθη του Ατλαντικού θεωρούνται αμερικανάκια. Αυτοί, όμως, έζησαν τώρα την εκλογή ενός μαύρου Προέδρου. Εμείς κάτι αντίστοιχο θα το ζήσουμε σε μια άλλη ζωή.
•••
Η άλλη γελοία διάσταση της υπόθεσης εμφανίζεται όταν συνδέουμε τα των αμερικανικών εκλογών με τα αποκαλούμενα και εθνικά μας θέματα. Φέρτε μου αυγά να τα κουρέψω και μετά να τα πετάξω με δύναμη στα κεφάλια τους. Και επειδή τυγχάνει να έχω καλή, μα πάρα πολύ καλή, πληροφόρηση επί του θέματος, σας παρακαλώ να σημειώσετε τα εξής. Αυτό που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «ελληνικό λόμπι» δεν υφίσταται πλέον. Αν υφίσταται κάτι, είναι ένας στοιχειώδης μηχανισμός που χρησιμοποιείται κυρίως από ελληνοαμερικανούς υποψηφίους για να μαζέψουν κουκιά. Μου εξηγούν πως αυτό που υπήρχε ως λόμπι έπαψε να υφίσταται στην αρχή της δεκαετίας του ʼ80. Δεύτερον, πραγματική επαφή με τον Ομπάμα δεν υπάρχει. Το Μαξίμου άρχισε να ψάχνεται σχετικά πριν από έναν μήνα και χρησιμοποίησαν εντελώς ανορθόδοξες μεθόδους για να έρθουν σε επαφή –κοινώς με τον γνωστό του γνωστού και πάει λέγοντας– με τον περίφημο Γιαννούλια, ο οποίος δεν θα ακολουθήσει τον Ομπάμα στον Λευκό Οίκο. Στην καλύτερη, στην ιδανική περίπτωση, θα πάρει τη θέση του στη Γερουσία. Τρίτον, η ελληνοαμερικανική κοινότητα του Σικάγου δεν στήριξε τον Ομπάμα, αν και παραδοσιακά οι Ελληνοαμερικανοί ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Στο Σικάγο, όμως, η κοινότητα είναι εύπορη και τα οικονομικά της διατηρούσαν καλύτερη σχέση με τις εξαγγελίες του Ομπάμα. Εκτός των άλλων (και γιατί να το κρύψουμε άλλωστε) οι Ελληναράδες του Σικάγου δεν ενθουσιάζονται με την ιδέα ενός μαύρου Προέδρου διότι, γενικά ως λαός, δεν είμαστε και οι πλέον πολιτικά ορθοί του κόσμου. Τέλος, για να μη σας παιδεύω παραπάνω, μου εξηγούν ότι η εκλογή Ομπάμα δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα για τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος επειδή, απλώς, άπτονται παγίων προσεγγίσεων της αμερικανικής πολιτικής, δηλαδή δεν έχουν να κάνουν με την άποψη του Λευκού Οίκου για τα πράγματα, αλλά με το πώς έχουν τα ίδια τα πράγματα. Κατανοητό; Ελάτε να γυρίσουμε στη γνωστή μας μιζέρια τώρα.
•••
Το να αλλάζει ο κόσμος ολόκληρος και εσύ να ασχολείσαι με τον Ρουσόπουλο είναι, φυσικά, μια πρωτοτυπία που θα ήταν απολύτως δικαιολογημένη αν ζούσες σε άλλον πλανήτη. Αλλά τι να κάνουμε, η μαύρη μοίρα μάς πέταξε εδώ, όπως τον Στράτο Διονυσίου στον σταθμό του Μονάχου, στο ομώνυμο μελοποιημένο αριστούργημα του Άκη Πάνου. Θα μπορούσα να σας ταΐσω κι εγώ με σχόλια και πληροφορίες όπως αυτά που υπάρχουν πίσω μου, από εγκυρότερους και καλύτερα πληροφορημένους γραφιάδες της εφημερίδας. Επειδή, όμως, το θέμα του Θοδωρή είναι πρωτίστως ψυχολογικό και λιγότερο πολιτικό, θεωρώ πως όλη η προσέγγιση είναι λάθος. Πιο απλά, για τη συγκεκριμένη υπόθεση δεν ρωτάς πλέον τον Ζαγορίτη ή τον Αντώναρο, ψάχνεις κάτι σε Πιπερόπουλο. Εκτός και αν ο Θοδωρής έχει αποφασίσει συνειδητά να κάνει πλάκα σε όλους μας, οπότε του βγάζω το καπέλο αποκαλύπτοντας την άθλια κεφαλή μου.
•••
Κοίτα να δεις που τώρα συνειδητοποιώ τι ακριβώς έχει συμβεί. Οι Αμερικανοί εξέλεξαν τον πρώτο μαύρο Πρόεδρο, εντάξει; Εμείς είμαστε αρκετά πιο μπροστά. Εμείς καταφέραμε και γίναμε όλοι μαύροι, έχοντας εκλέξει τη λευκή αριστοκρατία για να μας κυβερνά. Αρκετά πιο προχωρημένο.
•••
Φαντάζομαι ότι αρκετοί από εσάς έχετε αγοράσει σήμερα και το «Πρώτο Θέμα» που προσφέρει κουπόνι τεσσάρων ολόκληρων ευρώ για αγορά προϊόντων από τον Βερόπουλο. Ναι, είναι μια καταπληκτική προσφορά, με τέσσερα ευρώ μπορείς να αγοράσεις πολλά πράγματα. Πατατάκια για να δεις την ταινία που προσφέρει η εφημερίδα, χαρτιά υγείας, ένα καλό απορρυπαντικό που ξεπλένει και τις δυσκολότερες βρωμιές. Μάλιστα αν επιλέξεις να μαζεύεις τα κουπόνια, μπορεί όταν πέσει η πραγματική πείνα σε αυτόν τον τόπο να εμφανιστείς εσύ στον Βερόπουλο και να γεμίσεις ένα ολόκληρο καρότσι κάνοντας επίδειξη πλούτου. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς, εκδότη μου, όταν ο ανταγωνισμός έχει προχωρήσει πάρα πολύ μπροστά και δεν έχουμε επιδείξει την επιθετική διάθεση που απαιτούν οι καιροί. Μια καλή πρόταση θα ήταν να βγάλουμε κουπόνια με τα οποία να παίρνεις έκπτωση στις δόσεις των δανείων που μπορεί να έχεις στις τράπεζες του Βγενόπουλου. Και αυτό για δύο λόγους: Πρώτον, επειδή στηρίζουμε ηθικά την πρόταση του Ανδρέα για πάγωμα των δανείων. Δεύτερον επειδή μετά την αγωγή που μας έκανε αισθανόμαστε, με τον τρόπο μας, συνεταίροι σε έναν μεγάλο επενδυτικό όμιλο. Νομίζω πως έχουμε την άνεση να προχωρήσουμε σ’ αυτήν την προσφορά που θα αλλάξει τα δεδομένα στον Τύπο. Θα εμφανίζεται ο άλλος στο γκισέ, θα δείχνει το κουπόνι της εφημερίδας και αυτομάτως θα αφαιρούνται τέσσερα ευρώ από τη δόση του. Σε ένα μικρό δάνειο 3.000 ευρώ, με τέσσερα ευρώ την εβδομάδα σας χαρίζουμε τη δόση ενός μήνα. Μη σας ξενίζει, νομίζω ότι ως πρόταση δένει μια χαρά με αυτά που έχει ετοιμάσει ο Αλογοσκούφης. Μετά την κάνεις ένα ωραίο πακέτο και την παρουσιάζεις στην Ευρώπη ως σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα με σκοπό την ανακούφιση των δανειοληπτών. Μούρλια…
•••
Κοιτάζω γύρω μου (όπως έκανε και ο Γιώργος στις εκλογές) και δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο μόνο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει συγκινηθεί μ’ αυτά που συμβαίνουν στις ελληνικές φυλακές. Διότι αν προσέξεις καλά αυτά που συμβαίνουν έξω από τις φυλακές, τότε θα αισθανθείς απεριόριστη αλληλεγγύη για τους φυλακισμένους συνανθρώπους μας. Ίσως καταλάβεις ότι είναι εξαιρετικά πιθανό να βρεθείς κι εσύ εκεί μέσα αν το σύστημα με τις βίδες στο κεφάλι σου δεν αντέξει μπροστά σε όσα ακούει και βλέπει. Ίσως επίσης καταλάβεις ότι κι εσύ με τον τρόπο σου είσαι φυλακισμένος, μπορεί και κάτω από χειρότερα δεσμά που εμφανίζονται μπροστά σου με το χαμόγελο ενός προϊσταμένου, μιας συζύγου, ενός παιδιού. Όλοι είμαστε φυλακή. Απλώς αυτοί που είναι πίσω από τα κάγκελα έχουν μόνο τους δεσμοφύλακες απέναντί τους. Οι υπόλοιποι έχουμε περισσότερους.
•••
Τέσσερις αναγνώστες με συγχαίρουν για το γούστο και την αισθητική μου μετά τα όσα έγραψα την προηγούμενη εβδομάδα για τη Σάρα Πέιλιν. Και νομίζω πως πρόκειται για τα πιο θερμά, τα πιο καυτά σχόλια που γράφτηκαν για τη Σάρα όλο αυτόν τον καιρό. Δυστυχώς δεν μπορώ να πω ότι η Σάρα θα τηρεί τις ίδιες προδιαγραφές και σε τέσσερα χρόνια, όταν διεκδικήσει την προεδρία για τους Ρεπουμπλικάνους. Αλλά φοβούμαι ότι έτσι όπως θα είμαστε εμείς σε τέσσερα χρόνια, μια γυναίκα σαν τη Σάρα θα έπεφτε πάνω μας όπως ένα φλιτζάνι καφέ: πολύ καυτό για να το αντέξεις πάνω στο παντελόνι σου…