Τέλος του «Αμερικανικού Αιώνα» – Κατάρρευση του Ειδώλου
Επί δύο σχεδόν δεκαετίες την οικονομία του τόπου διαχειρίζονται «γκόλντεν μπόις» του Μίλτον Φρίντμαν, απόστολοι της θρησκείας του μεγάλου αλχημιστή, κάτοχοι της απόλυτης και «μοναδικής» συνταγής για τη συσσώρευση πλούτου: Απόλυτη ελευθερία της αγοράς, κατάργηση του ρυθμιστικού και εποπτικού ρόλου του κράτους, «ανάπτυξη»-έκτρωμα πιστωτικής κραιπάλης, ανοχή ή και ενθάρρυνση στην εξαγωγή κεφαλαίων και επιχειρήσεων και στην ανεξέλεγκτη εισαγωγή ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού (μεταναστών).
Και τώρα που έσκασε η φούσκα της τσίχλας του Σικάγου: απόλυτο κενό ιδεών και μέσων προσαρμογής στη νέα πραγματικότητα, κρυφός τρόμος ενώπιον κυμάτων ανεργίας, κοινωνικών συγκρούσεων και χρεοκοπιών, εντός και εκτός των συνόρων. Από την άλλη, στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής, τη δουλικότητα διαχειριστών των εθνικών ζητημάτων πιστοποίησε προ ημερών και ο πολύς Ντάνιελ Φρίντμαν, έμμεσα εισηγούμενος στην Ευρωπαϊκή Ένωση να ενισχύσει με πιέσεις «τα άτομα στην Ελλάδα που επιθυμούν» να κλείσει και το Σκοπιανό…
Σ’ αυτήν τη ζοφερή και για τον τόπο μας πραγματικότητα ιδιαίτερα διδακτική αξία έχει η διάγνωση – τομογραφία της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η υπερδύναμη (πρότυπο και πηγή διδασκαλίας και έμπνευσης της οικονομικής πολιτικής και της «εθνικής» και προσωπικής στρατηγικής ελλαδιτών πολιτικών φεουδαρχών) με την εφαρμογή αυτής της αναπτυξιακής συνταγής στην υπηρεσία σχεδίων παγκόσμιας ηγεμονίας, που καταγράφει πρόσφατο άρθρο του Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς.
Πρόκειται για τον συντηρητικό, υφυπουργό Οικονομικών του Ρίγκαν και πρώην βοηθό αρχισυντάκτη της «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ», ο οποίος σε προηγούμενο άρθρο που αναδημοσιεύσαμε για τον πόλεμο της Γεωργίας μετέφερε προσωπική μαρτυρία για την εξαγορά και ευρωπαίων ηγετών στην υπηρεσία των αμερικανικών στοχεύσεων. Οι νεοσυντηρητικοί, στους οποίους συνεχώς αναφέρεται, είναι οι περί τον αντιπρόεδρο Τσέινι σκληροπυρηνικοί ιδεολόγοι της αυτοκρατορίας, «το καθεστώς Μπους».
Μιχαήλ Στυλιανού
Ένας «αιώνας» θνησιγενής
Γράφει ο Πολ Κρέγκ Ρόμπερτς
Νέος Αμερικανικός Αιώνας» διήρκεσε μία δεκαετία. Χρηματοπιστωτική κρίση και ήττες επιδιώξεων στο Ιράκ, το Αφγανιστάν και τη Γεωργία έφεραν το μέγα πλάνο των νεοσυντηρητικών για παγκόσμια αμερικανική ηγεμονία σε συντριπτική κατάληξη το φθινόπωρο του 2008.
Οι νεοσυντηρητικοί χρησιμοποίησαν την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 (στους δίδυμους πύργους της Νέας Υόρκης) σαν ένα «νέο Περλ Χάρμπορ» για να επιβάλουν την πρωτοκαθεδρία της δύναμης έναντι του νόμου, στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Η εκτελεστική εξουσία δεν θα είχε πια την υποχρέωση να συμμορφώνεται στα ομοσπονδιακά θέσμια, όπως τον νόμο για την ηλεκτρονική παρακολούθηση (σ. μ.: επεκτάθηκε και στους αμερικανούς πολίτες) ή τον σεβασμό προς τις διεθνείς συνθήκες, όπως οι συμβάσεις της Γενεύης (για τη μεταχείριση αιχμαλώτων και την απαγόρευση βασανιστηρίων). Η προβολή «τρομοκρατικής απειλής» κατά της εθνικής ασφάλειας αποτέλεσε τον μανδύα για να καλυφθούν τα αμερικανικά αυτοκρατορικά συμφέροντα, καθώς το καθεστώς Μπους άρχισε να ξηλώνει τις αμερικανικές πολιτικές ελευθερίες και την υφιστάμενη τάξη διεθνούς δικαίου που είχε οικοδομηθεί από προηγούμενες κυβερνήσεις κατά τη μεταπολεμική περίοδο.
Μπορεί το σχέδιο των νεοσυντηρητικών για παγκόσμια ηγεμονία να διαρκούσε λίγο περισσότερο εάν αυτοί διέθεταν περισσότερη διανοητική ικανότητα.
Στο πολεμικό μέτωπο είχαν προβλέψει ότι ο πόλεμος του Ιράκ θα ήταν ένας περίπατος έξη εβδομάδων που θα στοίχιζε 70 δισ. δολάρια, που μάλιστα θα πληρώνονταν από τα έσοδα του ιρακινού πετρελαίου. Ο Πρόεδρος Μπους απέλυσε τον οικονομολόγο του Λευκού Οίκου Χάρι Λίντσεϋ επειδή υποστήριξε πως ο πόλεμος θα κοστίσει 200 δισ. Σημερινές εκτιμήσεις εμπειρογνωμόνων αναφέρουν ότι ο πόλεμος του Ιράκ κόστισε στους αμερικανούς φορολογούμενους δύο ως τρία τρισεκατομμύρια. Και ο πόλεμος των έξι εβδομάδων συμπληρώνει τώρα τα έξι χρόνια…
Στο οικονομικό μέτωπο οι ανίκανοι νεοσυντηρητικοί παρέβλεψαν το γεγονός ότι μια χώρα που μετακομίζει τη βιομηχανία της και τις καλύτερες θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, για να μεγιστοποιήσει το συντομότερο κέρδη, γίνεται προοδευτικά ασθενέστερη. Προπαγανδιστική αερολογία περί «Νέας Οικονομίας» θεμελιωμένης στη χρηματοπιστωτική κυριαρχία συγκάλυπτε το γεγονός ότι οι ΗΠΑ ήταν η πιο χρεωμένη χώρα στον κόσμο, εξαρτημένη από ξένους για την κάλυψη των δαπανών της καθημερινής λειτουργίας του κράτους, των υποθηκών κατοικίας των πολιτών της και των πολεμικών επιχειρήσεών της στο εξωτερικό…
Στο Ιράκ οι νεοσυντηρητικοί παραιτήθηκαν από στρατιωτικές ηγεμονικές αξιώσεις όταν ενέταξαν 80.000 σουνίτες αντάρτες στο μισθολόγιο του αμερικανικού στρατού για να χαμηλώσουν την κλίμακα των μαχών και να μειώσουν τις αμερικανικές απώλειες.
Στο Αφγανιστάν εγκατέλειψαν πρόσθετες ηγεμονικές αξιώσεις όταν αναγκάσθηκαν να εναποθέσουν στα στρατεύματα του ΝΑΤΟ τη διεξαγωγή του πολέμου κατά των Ταλιμπάν.
Τέρμα στις ηγεμονικές στρατιωτικές αξιώσεις των ΗΠΑ τέθηκε στη Γεωργία, όταν το καθεστώς Μπους έστειλε γεωργιανά στρατεύματα να πραγματοποιήσουν στη Νότια Οσετία εθνοκάθαρση των ρώσων κατοίκων της για να τερματίσουν το χωριστικό κίνημα της επαρχίας, προκειμένου να ανοίξουν τον δρόμο για την ένταξη της Γεωργίας στο ΝΑΤΟ. Χρειάσθηκαν μόνο λίγες ώρες οι ρώσοι στρατιώτες για να καταστρέψουν τον εξοπλισμένο και εκπαιδευμένο από Αμερικανούς και Ισραηλινούς γεωργιανό στρατό.
Ομοφωνία «Σπίγκελ»
και Αχμαντινεζάντ
Η παρούσα χρηματοπιστωτική κρίση τερμάτισε και τις αξιώσεις για αμερικανική οικονομική ηγεμονία και τις περί την ελεύθερη αγορά ψευδαισθήσεις ότι η απορρύθμιση και η μετακόμιση της παραγωγής σε χώρες φθηνής εργασίας (off-shoring) έφεραν στην Αμερική την ευημερία.
Σε μακροσκελές άρθρο του, με τίτλο «Το τέλος της αλαζονείας» το γερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ» της 30ής Σεπτεμβρίου παρατηρούσε:
«Αυτές δεν είναι πια οι αρειμάνιες και αλαζονικές ΗΠΑ που ήξερε ο κόσμος, η υπερδύναμη που βάζει τους κανόνες για όλους τους άλλους και που θεωρεί ότι ο δικός της τρόπος να σκέπτεσαι και να κάνεις μπίζνες είναι ο μόνος δρόμος για την επιτυχία.
Στην κοινή θέα επίσης και το τέλος της αλαζονείας. Οι Αμερικανοί πληρώνουν τώρα το τίμημα της υπεροψίας τους.»
Τέλειωσε πράγματι η εποχή που οι ΗΠΑ μπορούσαν να χρεώνονται ανέμελα, χωρίς να νοιάζονται ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Και πέρασαν οι μέρες όπου μπορούσαν να επιβάλουν τους δικούς τους οικονομικούς κανόνες συμπεριφοράς στον υπόλοιπο κόσμο, κανόνες που έδιναν απόλυτη πρωτοκαθεδρία στο κέρδος (χωρίς να λαμβάνεται καν υπόψη εάν τέτοια κέρδη μπορούν να επιτευχθούν με ηθικά μέσα).
Ένα νέο κεφάλαιο άνοιξε στην οικονομική ιστορία, στο οποίο οι ΗΠΑ δεν θα έχουν πλέον τον άλλοτε κυρίαρχο ρόλο. Μια διαδικασία αναδιανομής πλούτου και εξουσίας στον κόσμο -μακριά από την Αμερική και προς χώρες πλούσιες σε πηγές πρώτων υλών και ανερχόμενα βιομηχανικά έθνη της Ασίας- είχε αρχίσει από χρόνια. Η χρηματοπιστωτική κρίση απλώς επιτάχυνε αυτήν τη διαδικασία.
Βλέποντας τον αντίπαλό του, τον Τζορτζ Μπους, να γονατίζει με τη στρατιωτική και οικονομική αποτυχία του, ο ιρανός Πρόεδρος Αχμαντινεζάντ παρατήρησε: « Η αμερικανική αυτοκρατορία στον κόσμο έφτασε στο τέρμα του δρόμου της και οι επόμενοι κυβερνήτες της θα πρέπει να περιορίσουν τις επεμβάσεις τους στο εσωτερικό των συνόρων της χώρας τους».
Ουδέποτε ειπώθηκαν λόγια πιο αληθινά.