ΜΙΑ ΦΑΛΤΣΑ ΙΑΧΗ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΩΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΟΡΕΙΧΑΛΚΩΝ

Περνάμε από τήν εποχή
τού φθίνοντος σιδήρου
εις μίαν άλλην δυστυχώς:
Στήν έλευσιν τ’ απείρου.

Τό άπειρον ως άγνωστον
άγνωστον παραμένει
κι ουδείς νοεί τό τί εστί
η λέξις Ειμαρμένη.

Δέν έχω τήν διάθεσιν
νά λεξικογραφήσω
αλλά νά δώ απ’ τά στραβά
ποίον εστί τό ίσο.

Έχομεν μιάν Κυβέρνησιν
τής ασυναρτησίας
μοντέλ’ ανεπανάληπτον
τής ακυβερνησίας.

Μού φαίνεται ως συνεπής
βάσει τού εαυτού της
διότι αύτη υπηρετεί
νόμους τ’ αφεντικού της.
Κι αφεντικό, ως είθισται
–λέω καί πάλιν λέω–
είναι –βρέ– τό Κεφάλαιο
μέ Κάπα Κεφαλαίο.

Ωραία κόρη ηθική
παρθένος στόν ιμάντα,
όμως πολλάκις αγνοεί
τής Χώρας τά συμβάντα.

Έτσι γηράσκει γρήγορα
καί τέλος περιόδου
τής έρχεται ξημέρωμα
ως τέλος τής ανόδου.

Ώ! κόρη τών ονείρων μου
έγινες εφιάλτης
καί σ’ άδειο στάδιον πτωχή
αποτυχούσα άλτις.
Σέ ηγαπώ καί πίστευσε
ότι ποθώ νά γίνεις
στά πάντα αειπάρθενος
κι εγώ ο μισογύνης

θά ίσταμαι παράπλευρος
τών αλογοσκουφίων
εις κτήματα καί ιερά
πάντων τών Βακουφίων.

Θέλω ν’ αγιάσω μετ’ εσού
καί άφθαρτος νά μείνω,
όπως οι παίδες τού Γιαχβέ
εις τόπον: Εν καμίνω.

Κάμινος είναι η Ελλάς
καί κάμινος θά μείνει
κι εγώ Κοσμάς ο Αιτωλός
τά μούτρα της θά φτύνει.
Διότι κάθε φτύσιμον
είναι καθαριότης
δι’ όποιον μάς ηπάτησεν
ως ψεύτης κι εξωμότης.

Τέτοιο πορνείον αλλαχού
ουδέποτε τό είδα
κι ουδέποτε τό πίστευσα
διά τήν εμού Πατρίδα.

Δέν ντρέπομαι, αγανακτώ
κι όπου σταθώ ουρλιάζω:
Εγώ ομού μαζί μέ σάς
στέκομαι, δέν βουλιάζω.
…………………………………..
Παραλλαγή:
Λεφτεριά γιά λίγο πάψε
νά χτυπάς μέ τό σπαθί,
τώρα σίμωσε καί κλάψε
κάθε πάμφτωχου κορμί.