ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΟΜΜΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΟΝ ΗΓΕΤΗ
Πόσο μεγάλη πρέπει να είναι η απογοήτευση του κόσμου που επέλεξε τη Νέα Δημοκρατία, δύο φορές μάλιστα! Κυρίως εκείνων που την επέλεξαν αναζητώντας εναλλακτική ανθρώπινη λύση στα πολιτικά προβλήματα του τόπου και στα οικονομικά του σπιτιού τους. Ακόμα θα βλέπουν, κλείνοντας τα μάτια, το σοβαρό και ανθρώπινο πρόσωπο του Κ. Καραμανλή που έδειχνε να καταλαβαίνει τα αδιέξοδά τους και να μοιάζει με τον ηγέτη που έρχεται να καλύψει τα κενά του Κων. Σημίτη. Μέσα σε πέντε χρόνια (και λιγότερο) οι προσδοκίες διαψεύστηκαν και οι αναμονές έπεσαν στο κενό.
Ο Καραμανλής έγινε όμηρος του κόμματός του, του μηχανισμού που βρέθηκε για πολλά χρόνια εκτός εξουσίας και όταν την ξαναβρήκε αρπάχτηκε από αυτήν σε ένα θανάσιμο αγκάλιασμα. Υποτίμησε και ο ίδιος τη δύναμη του μηχανισμού και των μετρίων, που όμως κρατούν χρόνια ζωντανά τα κόμματα επειδή ελπίζουν μέσω της επιστροφής στην εξουσία να επιστρέψουν και οι ίδιοι και να καρπωθούν τα εξ αυτής προκύπτοντα οφέλη.
Όλο αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο και δεν αφορά μόνο τη Νέα Δημοκρατία. Αφορά όλα τα κόμματα που στελεχώνονται από ανθρώπους οι οποίοι στην πλειοψηφία τους δεν διακρίνονται ατομικά στους χώρους δουλειάς τους, αλλά τα καταφέρνουν μια χαρά στον έλεγχο οργανωμένων χώρων πολιτικών και άλλων.
Οι ομάδες αυτές διαμορφώνουν αργά αλλά σταθερά τη συλλογική συνείδηση των κομμάτων και περνάνε το αξιακό τους σύστημα στον χαρακτήρα και την καθημερινότητα των κομμάτων. Έτσι, τα ανοίγματα που θέλει να κάνει ο ηγέτης, αν διαθέτει ορίζοντες πέραν εκείνων που διαθέτουν τα μεσαία στελέχη, μπορεί να πέσουν –και συνήθως πέφτουν– στο κενό, επειδή το εύρος τους είναι μεγαλύτερο απʼ εκείνο που μπορεί να ανεχθεί και να αφομοιώσει ο μηχανισμός.
Έχουμε εδώ μια ιδιότυπη ομηρία του ηγέτη από το κόμμα, στον βαθμό που το κόμμα είναι δύσκαμπτο, «βαθύ» και αδυνατεί να αντιληφθεί τη χρησιμότητα των ενεργειών του ηγέτη, μια και «ο κόσμος», το εκλογικό σώμα, είναι χρήσιμο «μόνο για να μας ψηφίσει».
Από την ώρα που το κόμμα ψηφιστεί και γίνει κυβέρνηση, αναλαμβάνει δράση το ίδιο, τα στελέχη, εκείνοι που επένδυσαν στην επιστροφή στην εξουσία και δούλεψαν γι’ αυτό.
Μοιάζει σαν να λένε «δεν θέλουμε άλλους» κι όταν «οι άλλοι», αυτοί που ψηφίζουν δηλαδή, ξαναχρειαστούν στις επόμενες εκλογές για να ξαναψηφιστεί το κόμμα, τότε ο μηχανισμός μπορεί «να επιτρέψει» στον αρχηγό παροχές, ανοίγματα και προσεγγίσεις, αφού θα ξέρουν πως πρόκειται για τρόπους ανανέωσης της ίδιας επιλογής και τίποτα παραπάνω.
Ο κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό; Φυσικά το καταλαβαίνει, αλλά λειτουργεί στην περίπτωση αυτή μια σιωπηρή συνενοχή αλληλοανοχής.
Στις μέρες μας, και πιο συγκεκριμένα την τελευταία διετία, ο μηχανισμός, το κόμμα της ΝΔ, έχει σπάσει αυτήν την άτυπη συμφωνία προχωρώντας σε προκλητικές επιλογές και πράξεις, με αποτέλεσμα να υπονομεύει ευθέως το έργο του αρχηγού της. Δεν αντιλαμβάνεται ίσως ο μηχανισμός ότι υπονομεύοντας τον Καραμανλή τον καθιστά διαβλητό στην κοινή γνώμη, άρα τον αποδυναμώνει από τη δυνατότητα προσέγγισης του κόσμου.
Με τον τρόπο αυτό υπονομεύει και τον εαυτό του το κόμμα, υπονομεύεται το σώμα του κόμματος, αλλά αυτό είναι πολύ προχωρημένο για να το αντιληφθεί και να το αποδεχθεί μια «ισχυρή» ομάδα μετρίων δυνατοτήτων. Ταυτοχρόνως τα στελέχη αυτά είναι εκπαιδευμένα στη λογική υπακοής και υποταγής στον αρχηγό, άρα πιστεύουν πως όποιο λάθος κι αν κάνουν οι ίδιοι θα έρθει «ο θεός» και θα τα διορθώσει όλα – δεν είναι τυχαίο που ο θείος του σημερινού Καραμανλή, ο ιδρυτής της ΝΔ, αποκαλείτο από τους συνεργάτες του «ο Θεός». Όχι απλώς «ο μεγάλος», όπως έλεγαν τον Ανδρέα οι δικοί του, αλλά κάτι πολύ περισσότερο.
Όμως οι θεοί δεν τα καταφέρνουν πάντα, κυρίως όταν έχουν να αντιμετωπίσουν την ανθρώπινη απληστία, βλακεία και ανεπάρκεια. Ως πότε και πόσο επιτυχημένα θα μπορούσε ο Καραμανλής να καλύπτει τα στελέχη του και την πολιτική γύμνια του κόμματός του; Να που δεν μπόρεσε να το κάνει για περισσότερο από 4-5 χρόνια. Και τώρα έφθασε ο χρόνος για την αντιμετώπιση της αλήθειας. Ας παρακολουθήσουμε τη συνέχεια και επανερχόμαστε.